Na boek 1 merkte iemand fijntjes op dat ik nogal graag namen gebruik met een ie-klank achteraan. Guppy, Rozie en Eli zagen het levenslicht.
Ik had het toen niet door (een van de zovele dingen).
In boek 2 waren er maar twee personages die om een ie-klank vroegen, nl. Dolly en Gittie, maar in boek 3 ging het total loss met Lizzie, Japie, Flopsie, Dottie en Nellie. En dat is een goed teken …
Ik werd geboren in de winter van ’76. Lag het aan Peter Pan of aan iets anders, maar die winter was de naam Wendy erg populair. Ik startte met twee naamgenoten in de kleuterschool en was tevreden met mijn ouders keuze.
Toen kwam er een zekere Iris op de proppen die zich omvormde tot Wendy Van Wanten. De ‘mopjes’ vlogen rond mijn oren, zeker in de jaren toen ik als jonge blondine voor de klas stond.
En dan was er Ochtendkuren op radio 2, met boer Firmin die vaak hoog opliep met zijn dochter Wèèèèèndy. Een lading nieuwe mopjes vond zijn weg naar mijn gevoelige oortjes. 🙂
Ergens tussendoor werd er precies nationaal beslist dat mensen met een ie-klank in hun naam niet bijzonder intelligent waren (lees: marginaal). Ik herinner me nog goed de reacties op de geboorte van Kenji, zoontje van Sam Gooris en Kelly Pfaff.
En ineens zou ik liever Inge genoemd hebben of iets anders, niet ie-achtig. Iets krachtigs …
Maar dan zie je je eigen naam op een kinderboek.
De verhalen hebben me veel gebracht. De personages hebben me meegenomen naar hoekjes in mijn onderbewustzijn die al eventjes het daglicht niet meer gezien hadden. Ze vertelden me ook altijd hun naam.
En nu denk ik dus dat ze ervoor gezorgd hebben dat ik mijn naam (en eigenlijk dus ook mezelf) weer omarm. En daarbij natuurlijk alle prachtige lieverds met een ie-klank in hun naam.
O, ik heb er ook met een e, een o, een a, een u … 🙂

1/3/2020: D-day …

Hoe plat ik me ook voel, vandaag wil ik de bestanden verzenden. Ik tuur me nog wat scheel, laat nog twee tekeningen aanpassen, ga even poolen en iets eten met een vriend en kan dan eindelijk de knoop doorhakken: het is af!
Ik beslis om te starten met 700 exemplaren. Een van de dagen volgt de proefdruk van de drukker (digitaal) en moet ik mijn definitieve fiat geven.
Maar voor nu: leve het zwarte gat! Voor efkes toch …

5/3/2020: Hartverzakking …

Eergisteren kreeg ik een proefdruk van de cover en het binnenwerk. De cover is oké, maar ik heb de kleurenstalen nog niet voor de titel. On hold dus.
Het binnenwerk dan … Ik merkte bij de eerste proefdruk dat een aantal tekeningen een mm moesten verplaatst worden. Het klinkt als een echte kommaneuker, maar in drukkertjesland gaat het echt om millimeters.
Vanmorgen kreeg ik de nieuwe proefdruk. Ik scrollde er losjes door, ervan overtuigd dat het nu wel oké zou zijn. En dan zie ik ineens dat er een hele pagina tekst weggevallen is! De tekst stond op een tekening, dus viel het niet meteen op. My God, mijn hart. Dit is zowat mijn ergste nachtmerrie, zeker nadat er een zinnetje ontbrak in de vierde druk van deel 1. Dat ben ik nog niet vergeten.
De schutbladen ontwierpen we deze keer zelf, maar hebben niet het juiste formaat. Katrien kan dus ook weer aan de slag. En zo blijven we dus bezig.

Ik verzond zonet een nieuwe proef van het binnenwerk en het juiste schutblad. Derde keer, goeie keer? Als nu de kleurenstalen nog in mijn brievenbus zitten, kan ik dit stuk eindelijk afronden.
Gisteren vroeg iemand wat ik het leukste deel vind aan het maken van een boek. Veel, maar dit dus absoluut niet. 😉

What else?
Damien vroeg me een paar dagen geleden om het cdhoesje klaar te maken voor de nieuwe liedjes. Er komt geen echte cd meer, maar dus wel een nieuw album op YouTube en andere diensten. Helaas kan het bestaande album niet uitgebreid worden. Zullen we dat dan nu ook nog even fiksen? Het regent toch …

En als ik dan toch bezig ben … Ik maak ook nog even de opdrachtbladen klaar voor op de website. Productief dagje! Maar mijn nek is minder blij, au.

6/3/2020: Vieren …

Katrien en ik spraken vanmiddag af om even te vieren. Traditioneel doen we dat bij de sushi. Normaal met een boot, maar ik koos deze keer voor een iets kleinere portie. Zwangerschapskilo’s … 🙂

In de namiddag komt er opnieuw een proefdruk binnen ter goedkeuring en op hetzelfde moment worden de stalen geleverd vanuit Litouwen, jaja. Op een kwartier tijd is alles in orde: de proefdruk wordt goedgekeurd en we kiezen uiteindelijk voor een gouden titel. Een breuk in mijn concept, maar soms moet je loslaten zeker …

15/3/2020: Corona …

Sinds ik mijn ‘jawoord’ gaf voor het maken van 700 exemplaren is alles stilgevallen. De eerste week deed dat deugd. Efkes bekomen, volop concentreren op het werk en meer vrije tijd.
Toen kwam Corona en ook het besef dat de geplande boekvoorstelling van 4 april niet zal kunnen doorgaan. Eerst was er de teleurstelling, dan de aanvaarding en misschien klopt het nu zelfs. Ik was aanvankelijk niet van plan om nog een voorstelling te houden. Vooral omdat ik de vorige keer niet voldoende tijd had om een babbeltje te doen met de mensen die er waren. Het was voorbij geflitst en ik genoot meer van de foto’s achteraf dan van het moment zelf.
Maar dan vond ik toch dat we moesten vieren. Ik ging het deze keer anders aanpakken. Maar mijn brein maakte het telkens groter. Ik zocht decoratie in het thema van het heelal, bestelde een fotodoek met sterrenhemel, wou een PowerPoint van de voorbije vier jaar maken, schreef speeches in mijn hoofd … Er werd zelfs een offerte gevraagd bij een geweldige traiteur. Kortom, er kwam heel wat poespas bij kijken.
En ja, het zou zeker geweldig geweest zijn. Maar misschien is het ook fijn om jullie te ontmoeten en een voor een jullie reacties te zien op het nieuwe boek. Waar en wanneer weet ik nog niet, dat hangt ook niet van mij alleen af. In ieder geval zullen we online wat meer tamtam maken en zullen jullie de levering op 30 maart ‘live’ kunnen beleven. Dit wil ook zeggen dat ik de boeken waarschijnlijk iets vroeger kan verzenden, nothing to hide anymore.
En nu? Als leerkracht in het volwassenenonderwijs ben ik vanaf morgen vijf weken thuis. Geen werk, geen boek, geen voorbereiding van een voorstelling, thuisblijven … Het voelt raar. Ik heb een verhaal geschreven rond vervelen, veel kans dat ik dat nu ten volle kan beleven. 😉 Benieuwd wat het me mag brengen …

20/3/2020: Vooravond …

We staan aan de vooravond van de pre-order morgen. Ik kan je vertellen dat ik dat best spannend vind. Wat zal ik morgen aantreffen in mijn mailbox? De verhalen in het nieuwe boek passen meer dan ooit bij deze tijd. Ik hoop dat jullie het voelen en dat jullie er volgende week kunnen van genieten. Een heel aantal mensen lieten al weten dat het een lichtpuntje zal zijn in de crisis die we doormaken, een mooi compliment.
Woensdag werd ons zijprojectje geleverd, wat maakt dat ik 2000 cadeautjes heb voor jullie. 🙂 Ook het verzendmateriaal werd tijdig geleverd. De living raakt hier aardig gevuld.
Damien liet me weten dat de muziek klaarstaat voor 3 april, vervroegen kan niet meer. Zijn dochters maakten een ontzettend leuk filmpje rond het verhaal van de tevredentijd. Normaal was dit voor de voorstelling bedoeld, maar ik deel het graag hier met jullie.

Vandaag kreeg ik ook de bevestiging van uitgeverij Averbode. Het verhaal van de waarheidskoffer zal gebruikt worden bij een taalmethode. Allemaal goed nieuws dus.
Tussendoor maak ik afstandslessen voor mijn job in het volwassenenonderwijs. Ik wil mijn cursisten goed opvangen en hen toch wat materiaal meegeven om mee te werken. Maar mijn focus ligt bij de boeken. Ik herleef in mijn eigen structuur, mijn eigen ritme. Ondanks de vele maanden van voorbereiding, is er nog steeds ontzettend veel te doen. Alles moet aangepast worden naar drie boeken. Gelukkig heb ik tonnen energie.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de kinderen ook wat tijd krijgen. Dat we weer de waarde zien van loslaten en verbinden met het leven zelf. Dat er tijd is om te voelen wat het virus met ons doet. Voor mij werkt het louterend momenteel.
Het enige waar ik nu nog mee worstel is de voorstelling zelf. Ik wil de doos erg graag uitpakken met Katrien. Als het kan organiseren we iets buiten, in de tuin van mijn ouders, met de gepaste afstand, maar wel een glas cava. 😉

21/3/2020: Het is lente … in mijn hart!

Ik ben een langslaper en zeker in het weekend. Maar nu zijn alle dagen weekend. Ik had een Facebookpost klaargezet vanmorgen voor de pre-order, alles geregeld, geen wekker nodig. Maar ik was al vroeg wakker en kon niet meer slapen van de adrenaline. En misschien goed want wat was het fijn om jullie mails te zien binnenkomen, met de minuut. Zo had ik het gehoopt. Een frisse douche en twee pannenkoeken later begon ik aan de verwerking. Wat hebben jullie ernaar uitgekeken. De berichtjes zaten vol met lieve zinnen:

En dan was er nog het bericht van een juf van GBS Vossem. In de school werd een Feelgood-ruimte ingericht met de verhalen als leidraad, compleet met kapstokjes. Zalig! Er gebeuren zeer mooie dingen, ook/vooral nu …

Er werden ook heel veel pakketten besteld met 3 boeken ineens. Fijn dat mensen zoveel vertrouwen hebben ondertussen.

24/3/2020: We tattoo you!

Tijd om ons geheime projectje te onthullen! Het was niet makkelijk om de juiste partner te vinden, maar gelukkig gaf Nancy van Fonkelster me de ultieme tip.
Wist je dat de Maanmeermin (verhaal 9 in deel 3) de gave heeft om mensen die mekaar missen te verbinden via een knuffelknop?
Plak beide deze bijzondere tattoo en stop er een dikke knuffel in. Als je mekaar mist, duw je op je knuffelknop. Zo voel je je altijd en overal verbonden met mekaar.
Je krijgt een vel tattoos per boek, helemaal gratis.
Belangrijk: lees eerst het verhaal. Zo ontdek je de ware boodschap achter ons idee.
Katrien en ik deden vandaag alvast de test. Ze zien er geweldig uit. Dank je Katrien voor het ontwerp!
En voor jullie allemaal: We tattoo you!!!

• 

• 

• 

• 

27/3/2020: Uitstel

De pre-order loopt als een trein, echt zotjes. Er zijn meer dan 100 exemplaren van deel 3 gereserveerd en ook deel 1 en 2 doen het zeer goed. Deze week bereikten we de kaap van 6000 verkochte exemplaren!

Des te vervelender is er dat ik vandaag bericht krijg dat de levering zal uitgesteld worden. Als je ziet hoeveel grenzen de vrachtwagen moet passeren, is dat natuurlijk niet zo verwonderlijk.

Efkes een klopke toch wel weer. Maar goed, overmacht, niks aan te doen. De nieuwe leverdatum is 2 april.
Katrien maakt in het weekend een leuk filmpje. Kijk mee over de schouder van mijn favoriete linkshandige rechterhand. 🙂

2/4/2020: Finally we meet …

Oef, de boeken zijn toegekomen en dat onder een stralende zon. Zo stralend dat we even moeten zoeken waar we het fotodoek zouden hangen. 😉 Deze fotodoek was voorzien voor de voorstelling. Ouder en kind konden zo een leuke foto maken. Nu gebruiken we het als achtergrond voor een live filmpje.

• 

• 

• 

• 

• 

4/4/2020: Boekvoorstellingsdag (not) …

Zonder Corona stond ik nu stralend op de boekvoorstelling van deel 3 met pas gekleurd haar en in een schoon lang kleed. 🙂
Ja, ik had jullie natuurlijk graag in levende lijve gezien. Maar nog meer had ik de mensen in de bloemetjes willen zetten die met mij dit boek en de liedjes maakten: Katrien, Beatrijs, Nina, Nancy, Igor, Damien, Natasja, Charlize. Ik maak dat nog goed …
Negen maanden geleden begon ik het schrijfproces bij te houden op mijn blog. Voor mezelf, maar ook voor anderen die misschien auteur/uitgevertje willen spelen. Je leest de start hier en kan volgen per maand (die hards): https://www.verhalenvoorgevoeligeoortjes.com/the-making-of-deel-3/
Vandaag wil ik dat stuk afsluiten en mijn gewone blogposts weer oppakken.

5 april 2019 schreef ik het eerste verhaal, aarzelend. Een jaar later is het boek klaar. Het was een mooie reis …
Zelfs met Corona zullen deze verhalen hun weg wel vinden. En mijn haar komt ooit wel eens goed en ook het kleed is recupereerbaar. 🙂

2/2/2020: Nog 8 weken …

Ik prul de hele dag aan het boek en blijf er stom van staan hoeveel tijd het vraagt. Niet dat ik de tijd in de gaten houd, want die vliegt voorbij.
Tijd om het tweede verhaal uit deel 3 voor te stellen: Orkest van de ziel.
Voor wie? Voor kinderen die erg boos worden en met zichzelf geen blijf weten. Dit verhaal helpt hen om terug te keren en stap voor stap te ontleden wat er precies gebeurde.
Daarnaast leren ze een aantal instrumenten in een orkest kennen. 🙂
Bij dit verhaal hoort ook een liedje.

Over de titel zijn de meningen verdeeld. Katrien en haar gezin vinden het woord ziel een beetje creepy. Ook vriendin Daisy denkt eerder aan iets donkers bij een ziel.
Voor mij is het net het tegenovergestelde. Een ziel is voor mij je basis, iets wat zachtjes fluistert en waar je hopelijk naar luistert. Ik neem hun feedback mee, maar denk dat ik in een ander woord nooit de lading zal vinden die ik wil meegeven. Wordt vervolgd …
Ik vraag aan Nadia om muzieknootjes te maken in de juiste titelkleuren, dat kan ik echt niet zelf. Delegeren …
Katrien stuurt nog wat tekeningen door en ook een ontwerp voor de schutbladen. Deze keer geen groen papier, maar een eigen ontwerp. 🙂
Om 23u ontvang ik een mailtje van Nina met het voorwoord. Ook weer een spannend moment. Een beetje emotioneel ook, zeker nu het boek erg ver gevorderd is. Het voelt zo’n beetje als de kerst op de taart. Het is een lief voorwoord, helemaal Nina.

3/2/2020: Overdrive …

Wow, wat gaat het hard. De tekeningen worden momenteel bijgewerkt en dat betekent dat ik heel de dag afbeeldingen plaats in Indesign en check. De muzieknootjes komen toe en dat geeft meteen een heel nieuwe look.

Ook de groene bolletjes van het voorwoord en de potloodjes krijgen een update. Ik werk nog wat aan de opmaak van de opdrachten. Zondag bekijken Nancy en ik nog de oefeningen van de laatste vijf verhalen.

4/2/2020: Hulplijnen en aflopen …

Dit klusje heb ik zo lang mogelijk uitgesteld: de positie van tekst en tekeningen nakijken met hulplijnen. Mannekes, daar kan je je echt scheel op kijken. Zo zijn deze twee kanten van de inhoudstafel exact hetzelfde ingesteld en is er toch een verschil, grrrrr.

‘Wie ziet dat?’, hoor ik je denken. Ik. 🙂 Ik zag het meteen bij de afdruk een paar weken terug. Daar had ik geen hulplijn voor nodig.
Bekentenis: ik durf te foefelen als ik het echt niet meer zie zitten, zoals nu. 🙂
Elke pagina heeft ook een afloop. Een wat? Zie je de rode lijnen? Je voorziet op elke pagina 5 mm extra voor de drukker. De tekeningen moeten dus ook op die manier perfect geplaatst worden.

Nog 84 pagina’s te gaan …

7/2/2020: Communicatietroubles …

De zaal voor de boekvoorstelling/signeersessie is dubbel geboekt. Ik val maar meteen met de deur in huis. 😉 Ik bespaar jullie het hele verhaal, maar het leverde me al heel wat stress op. Reserveplannen zijn in de maak, dankzij vrienden (alweer hulplijnen) maar ik merk dat ik er veel moeite mee heb in mijn hoofd.
In de zaal die ik koos, werd ik groot. Ik ging er naar de majorettes, volgde er muziekles, speelde er jaren trompet in de fanfare en kom er nu nog vaak om de concerten te presenteren enz. Ik ken elke hoek en had al een heel zaalplan bedacht.
Zondagavond weet ik of ik moet loslaten en uitwijken naar een andere zaal. Fingers crossed!

Vanmiddag gaven Katrien en ik een workshop in De klimop in Ham. Ik voelde dat ik er niet helemaal bij was door het gedoe met de zaal. Daarbij kwam dat we een workshop voorzien hadden voor kinderen van het derde leerjaar en dat er 26 kinderen van de tweede en derde kleuterklas voor onze neus stonden. 🙂 Ik heb lessen te leren in communicatie vrees ik.
We deden ons best om er toch nog iets van de maken en ook de juffen waren een en al begrip. Iedereen toch nog content, oef.

• 

• 

• 

9/2/2020: Nog 7 weken …

Het derde verhaal in deel 3: De wat-waslijn.
Voor wie? Voor kinderen/volwassenen die dingen oppikken die niet van hun zijn of bij het vasthouden aan pijnlijke herinneringen. Met behulp van de wat-waslijn maken we plaats voor nieuwe, fijne herinneringen …

11/2/2020: Samenvattingske …

Voor de voorstelling van boek 2 maakte ik een PowerPoint van de eerste twee jaar van ons avontuur.
Tegen 4 april wil ik een ‘samenvattingske’ gemaakt hebben van de laatste twee jaar, van boek 2 naar 3. Rewind dus …
Een gigantische klus, zelfs voor het georganiseerde type. 🙂 Maar ook heel erg leuk om alles opnieuw te beleven … Zot ook hoeveel mensen we leerden kennen die de boeken (en ons) in hun hart sloten.
Merci aan alle believers op ons pad.

12/2/2020: Schrijfstopwoorden …

Het kwam niet goed met de zaal … Ondertussen is er wel een andere zaal gevonden in Testelt. Stilaan vormt er zich een nieuw zaalplan in mijn hoofd. Show must go on. 😉
Vandaag installeer ik me in mijn favoriete café en ik start weer van voor af aan met het herlezen van de teksten.
Het is gek hoe je telkens weer iets anders ontdekt. Zo zie ik nu dat ik drie keer het woord glimlachen gebruik in het verhaal van Schichtelichtje. Niet dat er niet gelachen mag worden, maar het is wat veel van het goeie.
Hier een lijstje van mijn schrijfstopwoorden (schrijfstokpaardjes?) die ik ontdekte in deze editie:
– langzaam maar zeker
– weet je
– zo snel mogelijk
– de twee vrienden
– raar
– rustig
– zuchten
– opgelucht
– knikken
– …
Ach ja, in het eerste boek was alles prachtig. 🙂

13/2/2020: Uitgeverij Averbode …

Op de foto zie je Lucie Roobrouck, docente lerarenopleiding aan de Arteveldehogeschool. Vorig jaar mocht Lucie een lezing geven in Hongarije en ze koos voor ‘Improving mental wellbeing through stories’. Ze wou de verhalen uit boek 1 als voorbeeld gebruiken. Wat denk je dat mijn antwoord was?
En zo stond mijn boek te blinken op een podium in Hongarije, tussen ‘Geluk voor kinderen’ en ‘Behavior Tales’.

Ze is fan, dat is het minste wat je kan zeggen. Eind vorig jaar stuurde ze me een berichtje waarin ze vertelde dat ze mijn boeken aangeraden had bij Uitgeverij Averbode. Er was een nieuwe taalmethode in de maak. Natuurlijk was ik blij, maar ik ben nogal het nuchtere type. 😉
Vanmorgen kreeg ik een mail van de uitgeverij met de vraag om toestemming om het verhaal van de twee bruggetjes en de bijhorende tekening te mogen gebruiken. Tot daar de nuchterheid. 🙂
Uiteraard gaf ik toestemming, maar er komt ook een en ander bij kijken naar rechten toe enz. Beatrijs raadde me aan om me aan te sluiten bij ‘De auteurs’, een vereniging die de belangen van auteurs bewaakt. Wordt vervolgd …

14/2/2020: Afdruk afbeeldingen …

Het mag dan ‘lievekesdag’ zijn vandaag, hier ging het werken aan het boek gewoon verder.
Katrien zette vanmorgen alle 31 afbeeldingen om naar CMYK en verzond ze naar de drukker voor een check. Tegelijk kreeg ik ze ook toegezonden zodat ik alles opnieuw kon plaatsen.
Met een aantal tekeningen loopt het mis, we weten niet waarom. De achtergrond wordt helemaal korrelig. Dinsdag spreken we af en vinden we hopelijk het euvel. De tekeningen die ik oppikte bij de drukker zien er nochtans erg goed uit. 🙂
Vanavond ging ik naar de voorstelling van de eerste dichtbundel van Henri A, een vriend uit mijn hometown. Hij startte de avond als volgt:
‘Ik ben geen dichter, maar ik dicht. Ik ben geen schrijver, maar ik schrijf. Ik zet gewoon graag dingen op papier.’
Erg herkenbaar, al is het voor mij eerder dit:
‘Ik ben geen zangeres, maar ik zing. Ik ben geen schrijfster, maar ik schrijf. Ik vertel gewoon graag verhalen.’

15/2/2020: En het kwam dichter …

Wanneer is een boek af? Pffff …
Vanavond bekijk ik de tekeningen een voor een met mijn ‘ogen voor detail’, die ik al van kindsaf heb. Vaak is dat een kwaliteit, soms is het erover. Ik ben ook de eerste om dat toe te geven. Gelukkig kent Katrien me al een tijdje en gaat ze daar goed mee om.
What else? In de winter lag ik languit in de zetel en zag ik deze decoratie passeren op de site van Wish, gevaarlijk. Niet alles past in het thema van de boekvoorstelling/signeersessie, maar ik liet me efkes gaan.
Vanavond pruts ik alvast een pakket open. Alles hangt aan elkaar met van die plasticjes, zoals bij kleding. Ik knip dat het een lieve lust is. Pas later ontdek ik de haakjes die ervoor zorgen dat het dus een soort mobiel is. Oeps … Pakje nummer 3 kan ik nog redden.

Ik heb nog een paar weken de tijd om te bedenken wat ik ermee ga doen. Dit was trouwens niet het enige wat ik bestelde. 🙂

16/2/2020: Nog 6 weken …

Het vierde verhaal in deel 3: Wipstaarts trucs.
Voor wie? Voor kinderen die het vaak te druk vinden bv. op een feestje. Hoe kan je goed voor jezelf zorgen en toch plezier beleven aan feestjes, op jouw manier?

17/2/2020: Pakketje …

Alweer een pakketje … Deze keer met stalen die we bestelden voor ons geheime projectje. Als ik de zak zie denk ik ’tiens, ik had het wat kleiner verwacht’. Wanneer ik de zak openmaak, merk ik dat ze zowaar alles opgestuurd hebben wat ze in die firma kunnen maken. 😉 Hilarisch als je bedenkt wat we eigenlijk besteld hebben.
Wees gerust, dit wordt het allemaal niet. 😂
Wie verlost mij van een wc-rol, kaartset, zadelbeschermers, vlag, resem armbandjes, magneet …?

• 

• 

18/2/2020: Nog niet af …

We waren vastbesloten om het boek vandaag af te werken. 🙂 Je raadt vast al dat dat niet gebeurde. 31 tekeningen overlopen met perfectiemieren onder onze beide mutsen, het vraagt tijd. Op een afdruk zie je vaak veel meer detail en zo beslisten we dat een aantal tekeningen wat extra pit konden gebruiken. Dottie bv. vroeg om een fellere haarkleur. Ze wil er graag flashy uitzien op 4 april. Of het gelukt is, zien jullie in boek 3.

Dan was de cover aan de beurt. We ontvingen nieuwe stalen voor de titel, maar ze voldoen helaas niet. Weer op zoek dus naar de juiste kleur.
Doe er nog wat troubles met Indesign en omzettingen bij en de tijd vliegt.
Maar er was ook tijd voor fun. Meer kunnen we hierover nog niet kwijt. Fingers crossed dat we morgenvroeg opstaan zonder uitslag. Made in China … 😉

• 

• 

• 

22/2/2020: Rei-Ki …

Een tijdje terug vroeg een collega of ik niet een keer meeging naar een open reiki-avond bij Kenny Appelen. Bij hem volgde ik 9 jaar geleden mijn tweede graad reiki. Ik leerde er Katrien kennen. De rest is historie. 🙂
Gisterenavond was het zover. We deden een oefening rond aarde-Ki en maan-Ki en mijn hoofd schoot meteen naar het verhaal van Schichtelichtje waarin ik probeer om maankracht uit te leggen. Moet ik het vervangen door Maan-Ki?
Ik besefte al snel dat ik dat best parkeerde tot na de sessie, gelukkig. Ik kon mijn gedachten loslaten en gaf iemand reiki. Mijn handen wisten nog hoe het moest. Daarna mocht ik zelf op de tafel, het beste deel van de avond. 😉 Hoewel … Ik voelde de hele tijd een erg koude stroom. De kaartjes die ik achteraf trok, logen er ook niet om.
De samenvatting: meer ontspannen, ‘warmer’ zijn voor mezelf en meer lachen. Genoteerd!
Vanmorgen zet ik me weer aan de pc. Ik besluit om het bij maankracht te houden, anders klopt het liedje niet meer. Om 17u ben ik weer eens rond, voor de zoveelste keer.
Ik ontdekte nog 4 dingetjes. Het is dus voor 96 % af. 😉 En dat op Katriens verjaardag. 🙂

25/2/2020: Alleen …

Ik heb verlof, sinds gisteren. Het komt misschien wel als geroepen. Ik werk de hele dag aan het boek, gisteren en vandaag. We zijn in de fase van ‘zou ik het niet beter anders doen?’ en dat is niet de makkelijkste. Ik herwerk nog wat opdrachten, vraag raad, pas weer aan … Zo gaat de tijd snel.
Vanmiddag kan ik eindelijk groen licht geven voor ons zijprojectje. Ik bestel 2000 stuks met een aanzienlijk prijskaartje, het moet goed zijn. En zo komen we bij het topic van vandaag, alleen beslissingen nemen.
Ik heb een fantastisch team en ben bijna dagelijks gesteund door hen en vrienden. Maar beslissen dat het boek af is, de pdf maken en doorsturen, dat is mijn job en mijn verantwoordelijkheid. En dat is spannend. En dat voelt een klein beetje alleen. Maar het is helemaal oké. Een van de dagen lukt het me. 🙂

29/2/2020: Groeidag …

De voorbije dagen liet ik het boek rusten. Donderdag en vrijdag genoot ik van een uitstapje naar Maastricht met de vriendinnen. Het deed deugd om er even uit te zijn.
Zaterdag was ik bij Nancy aan zee om mee een groeidag te begeleiden voor zes kinderen van de lagere school. Nancy had me gevraagd of ik het verhaal van Schakeltijd wou uittesten. Daar moest ik niet lang over nadenken. Best spannend om het verhaal voor te lezen en de reactie te zien van de kids.

Maar dat viel goed mee. Nancy koppelde er een mooie oefening aan rond prikkels, een goeie combinatie.
’s Avonds treed ik nog op met de coverband. Daarna geeft mijn lichaam aan dat het meer dan genoeg geweest is.

1/1/2020: Fases …

Momenteel zitten we in de leukste fase, om dan in maart over te schakelen naar de nerveuze fase met een misselijke climax begin april. 🙂
Maar we zijn er helemaal klaar voor om het allemaal nog een keertje te doen.

5/1/2020: Liedjes klaar!

Ze zijn klaar, de vijf nieuwe liedjes bij deel 3. Ik liet het inzingen over aan de dochters van Damien: Natacha en Charlise. Benieuwd wat jullie ervan zullen vinden. Mijn favoriet: De tevredentijd.
Vanaf 4 april zullen ze te beluisteren zijn op YouTube, Spotify, enz. in een apart album. Toevoegen aan het bestaande album gaat helaas niet meer.

Ik slaagde er ook in om mijn boekhouding af te werken van 2019. Not my cup of tea, maar ook dat hoort erbij.
Vanmiddag palaverde ik met Katrien over het hoofdpersonage van Schakeltijd, een meisjesauto. En over grijpwagen Fred, die uiteindelijk een graafmachine zal worden. Ze mogen niet op figuren uit Cars lijken, een uitdaging.
Ook aan de cover wordt al gewerkt. We willen de kleur wijzigen van de schutbladen, van groen naar … Of misschien moeten we het zelf wel ontwerpen? Zal het brons duidelijk genoeg zijn? Zoveel vragen … Er moeten stalen van Litouwen komen om beslissingen te kunnen maken. En zo is er regelmatig wel iets wat maakt dat dingen ineens ‘dringend’ worden.

7/1/2020: Offerte deel 3 …

De offerte voor deel 3 is binnen. Check het zinnetje bij de opmerkingen. 😱😱😱
Dat voelt ongeveer zo: We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
Maar de cover is al wel bijna klaar en geweldig. Katrien zegt dat het helemaal goed komt. Ik ga helemaal mee in haar vertrouwen en negeer de lege gaten in het boek. 🙂

8/1/2020: Er is ook nog deel 1 …

Je zou het bijna vergeten, er zijn ook nog twee andere boeken. 🙂 Deel 1 blijft erg goed verkopen. Vanochtend werd dan ook de zesde druk geleverd, 700 nieuwe exemplaren.
Ik (voor de fun): “Ik zou er eens willen tussen zitten.”
Papa: “Dan maak ik een troon.”
Vaders … 🙂

Leuk detail: mijn vader hing met zijn bovenlichaam in de kast om deze foto te kunnen maken. 🙂
De voorbije week was erg kalm qua bestellingen. Als je dan een nieuw pallet ziet toekomen … het blijft toch altijd even slikken.
Ik nam een doos van twintig exemplaren mee naar huis. Twee uur later waren ze allemaal weg. 🙂 Tot daar de twijfel …

What else? Katrien tekent nu drie volle dagen per week aan het boek. We chatten bijna de hele dag over en weer over de personages. Het gaat ineens heel erg vooruit en dat is fijn. Ik zie het boek groeien met de dag.

10/1/2020: Job done!

Het tiende verhaal, de ideeënfontein, bleef onafgewerkt. Ik mistte nog een knutselwerkje en ging overal te rade. Grappig als je bedenkt wat de titel van het verhaal is …
Katrien geeft me de tip om eens te kijken op Pinterest. Dat ik daar niet eerder aan dacht. Ik kijk wat rond en klik door van een huisje naar een vogelhuisje naar … Tja, dat kan je lezen in het laatste verhaal hé. 🙂
Ik lees de tekst nog eens helemaal door, maak de laatste aanpassingen en verzend het voor eindredactie naar Beatrijs. Job done! Dit stuk toch alweer …

11/1/2020: Netwerk …

Ik stap achterover gebogen de post binnen met 7 pakketten in mijn handen. Vannacht gingen jullie weer total loss qua bestellingen. Ik bedenk dat er in april weer een zotte periode zal aankomen met heel veel gezeul. 😉
Een vrouw lacht vriendelijk naar me en geeft een blijk van herkenning. Mijn hoofd tolt. Is het van op school? Van de coverband? O jee!
Ik had al een groot netwerk voor ik startte met de boeken, zeker in Aarschot, maar dat netwerk kende ik. Ik weet misschien niet altijd de namen, maar gezichten vergeet ik niet gauw. Dat is nu anders …
Ik zet me op een bankje, niet ver van haar, en ze knikt opnieuw aanmoedigend. Ik hou het niet meer en vraag haar of ze mij kent. Ze zegt dat ze me al jaren volgt op Facebook en boekfan is. En dat ze uitkijkt naar deel 3. Op zo’n momenten wegen de dozen een pak lichter en ben ik ontzettend dankbaar voor dat nieuwe netwerk.
What else? Katrien loopt op wolkjes momenteel. Ze kreeg ongelofelijk fijn nieuws. Maar ik laat ze het graag zelf vertellen als de tijd rijp is.
Ik bestel vanalles voor 4 april, vooral decoratiemateriaal en ik betrap mezelf erop dat ik tussendoor ook al bedenk wat ik ga vertellen. 🙂

13/1/2020: Inhoud …

Dit zijn ze, de tien nieuwe verhalen, aangevuld met vijf liedjes.
Nog tien weken …

Vandaag komt drukwerkmakelaar Igor langs met de stalen voor de schutbladen en de bronzen titel. Ja, hier moet je het mee doen. 🙂
De schutbladen zullen we waarschijnlijk anders aanpakken deze keer, met een bedrukking. Dat is niet alleen mooier en origineler, maar blijkt ook nog eens goedkoper te zijn. 🙂
De bronzen titel blijft een gok. Als ik mijn concept wil behouden, moet het brons zijn nu. Maar ik twijfel …

14/1/2020: Altijd in verbinding …

Katrien en ik zitten al even in de ‘altijd in verbinding’-fase. Ze stuurt tekeningen door en ik mag mijn gedacht zeggen. 🙂 Dat werkt wonderwel erg goed bij ons. Uiteindelijk komen we altijd tot een compromis, als dat al nodig is. Er zijn veel momenten waarop we exact hetzelfde idee hebben. Of niet …
Chatgesprek tussen een schrijver en een illustrator:
W: “Ik zag zo’n ouderwetse koffer als valies, maar is mss niet hip genoeg?
K: “Ik denk dat we het met het koffertje zo dicht mogelijk bij de leefwereld vd kinderen moeten houden, dat helpt bij de identificatie met het hoofdpersonage. Kinderen die uit gaan logeren nemen tegenwoordig altijd een rugzak of trolley mee. Ik denk zelfs dat veel kinderen geen echte valies meer kennen.”
Het is officieel: I’m old and boring. 😂

Ik weet niet hoe het anders werkt tussen een schrijver en illustrator, maar ik ben ontzettend blij dat wij het op deze manier doen. Al vraagt het wel wat van een brein en mijn omgeving …
Vanmiddag had ik repetitie met mijn coverband 3 of us. Tussendoor stuurde Katrien tekeningen rond het verhaal van Schakeltijd. De mannen weten gelukkig al hoe het werkt die laatste weken. Alles loopt door elkaar en ik ben iets minder geconcentreerd dan anders. Maar ik val altijd op tijd in. 🙂

15/1/2020: Projectje …

Katrien werkt ook nog aan een heel leuk projectje bij het boek. Zij zorgt voor het creatieve luik, ik vraag offertes op en kijk of het mogelijk is om het uit te voeren. Wordt vervolgd …
What else? Ondertussen lieten al twee mensen weten dat ze het brons voor de titel maar niks vinden. 🙂 Wordt ook vervolgd …
De tekeningenstand: er moeten nog 6 nieuwe afbeeldingen gemaakt worden en 7 verder afgewerkt. Goed op schema dus.
Mijn mailbox zat vandaag vol leuke voorstellen. Maar echt leuk hé met een voorstel op ‘daar heb ik altijd van gedroomd’-niveau. En nu moet ik natuurlijk weer schrijven dat ik er nog niks over kan vertellen. Alleen dat ik zeker ga afspreken met de afzender en voor de droom ga als ik de kans krijg.

16/1/2020: Eindredactie De ideeënfontein …

Vanmiddag kwam het laatste verhaal terug van Beatrijs. Het is nog helemaal intact, maar haar gevoel voor taal maakt het weer beter.
What else? Verzendmateriaal, ook niet onbelangrijk. Vaak bestellen mensen de twee boeken samen, no problem. Ik ben op alles voorzien, behalve op het verzenden van drie of vier boeken. Dan zit ik in de knoei. Daar komt maandag verandering in. Laat maar komen! 🙂
Ah, jullie dachten dat ik alleen maar wat schreef? 🙂

17/1/2020: Voorwoord …

Vanmorgen stelde ik de Gereglementeerde boekenprijs van 20€ in voor boek 3. Dit is verplicht sinds 1 juli 2017. Ik kwam er ook maar ’toevallig’ achter. Hier vind je meer info.
Veel toffer … Nina schrijft vandaag het voorwoord. Zelf schrijven is spannend, maar iemand anders een pagina laten schrijven voor je is misschien nog spannender. Ik heb er alle vertrouwen in en zoek alvast de Kleenex. 🙂

24/1/2020: Eindredactie aan huis …

Vanmorgen werd er een pakje geleverd. Eigenlijk was ik al vergeten wat ik besteld had. Maar toen ik het opende, was ik erg blij. Er zit een belangrijk onderdeel in voor de boekvoorstelling/signeersessie van 4 april.

Ik deed er slechts een half uur over om de inhoud van het pakket weer in het zakje te krijgen. 🙂
Daarna laat ik een eerste keer een afdruk maken van het boek met de tekeningen en de cover. Dit is een heerlijk moment. Het blijft gek om door je eigen boek te bladeren. De tekeningen spatten van de bladen af. Helaas moet ook in deze versie nog gekribbeld worden … Zo merk ik dat er heel wat paginanummers ontbreken. Ze zitten verstopt achter de tekeningen. Ik roep Nadia ter hulp voor de Indesignkennis.
Om 16u komt eindredactrice Beatrijs langs. Ik heb nog ‘een paar kleine dingetjes’ aangepast. Het plan: twee uurtjes werken en daarna bijbabbelen bij een sushiboot.

Na de sushistop stelt Beatrijs voor om het geheel nog eens door te nemen. Ik sputter niet tegen. Het is fijn om je passie te delen met een vakvrouw en zeker als die persoon verstaat wat je wil doen. Schrijven is een solobezigheid en dat vind ik helemaal ok. Ik denk niet dat ik een goeie duoschrijver zou zijn. Maar als de verhalen met kleine aanpassingen beter worden en ik tegelijk veel kan leren van iemand die taal ademt, kan ik alleen maar dankbaar zijn.
We werken door tot 1u! Eigenlijk zijn we redelijk moe. Onnozele humor en wat koffie en chocoladecake zijn dan het ideale wapen.
Als we de laptop sluiten, zegt Beatrijs: ‘Dit wordt een knaller.’ 🙂
Ik blijf er af nu. Promise. 🙂

25/1/2020: Tijd …

Vandaag liet ik de afdruk zien aan mijn ouders en ‘meter’ Nina. Altijd een fijn moment. De reacties zijn alvast positief.
Dan start ik met het aanpassen van de titelkleuren. Hoe ging dat ook alweer in Indesign? O jee. Ik sukkel met het pipetje en kleurstalen, maar het lukt.
Daarna zijn de lijntjes van de opdrachten aan de beurt, ook mooi in de titelkleur van het verhaal. Er vliegen alweer 2u voorbij voor ik het weet. Ik denk dat je vooral tijd moet hebben als je een boek wil maken. 😉

27/1/2020: Nog negen weken …

Vanaf vandaag neem ik jullie tien weken lang mee door de verhalen van deel 3. We starten met het verhaal van Schichtelichtje. Voor wie? Voor kinderen/volwassenen die het gevoel hebben dat ze hun plekje niet vinden of niet ten volle mogen/kunnen stralen. Het verhaal biedt ook een mooie intro voor het werken met opstellingen.

31/1/2020: Publiek …

Eindredactrice Beatrijs gaf me de tip om de verhalen voor te lezen en op te nemen. Zo hoor ik beter waar er eventueel nog dingen stroppen. De voorbije dagen nam ik dus mijn voice op, maar ik wou het graag doen voor een publiek. Ik vond het in Izzy, Edelhart, Casper, Mitsie en meneer Uil.

Mijn brein is dol op het verzinnen van zo’n onozele dingen tegenwoordig. 🙂 Ik weet nu ook hoe lang elk verhaal duurt, gemiddeld tussen de 5,5 à 7 minuten.
What else? Vanmiddag sprak ik weer af met Katrien. We bekeken de afdruk en stuurden bij waar nodig. De tovenaar van de ideeënfontein had een iets te ‘chinese’ look. Die wordt helemaal hertekend, maar voor de rest ziet het er al allemaal heel goed uit. We babbelen nog wat over de boekvoorstelling en ons geheim projectje. 🙂

Vrijdagavond ging ik naar Bart Peeters Deluxe in de Lotto Arena. De meningen over de man zijn sterk verdeeld. De ene vindt hem geweldig om zijn echtheid, de andere krijgt de kriebels van zijn nervositeit.
In de Lotto Arena krijg je het hele pakket over je, vanaf de eerste noot. Een zachte stem, teksten met een bodem, een pakkend moment met Ronny Mosuse, efkes wat maatschappelijke thema’s er tussendoor en een waw-ervaring met het koor. Maar ook zotte spurtjes over het gangpad, dansen à la Beyoncé, inclusief (een poging tot) twerken, grapjes vertellen, teksten die nergens op slaan en total loss gaan op de opzwepende muziek van de ideale mannen …
Eerlijk, laat een ander het doen, ik zou het allemaal té vinden. Maar niet bij den Bart. Zelfs de non-believers moeten aan het einde van het optreden toegeven dat het fantastisch is wat hij doet. Iedereen die daar zit, wil meedoen. Er heerst een vrolijkheid in de gangen die je maar zelden meer voelt bij een groep mensen. Het is er letterlijk en figuurlijk ‘warm’.
Minstens 3u denk je dat het helemaal goed komt met de mensheid, met den Bart als Messias. 🙂
Maar hoe komt dat dan? Echtheid, bedenk ik. Jezelf 100% durven tonen in je ‘anders’ zijn. Geen 99%, want dan ga je af als een gieter, zo dun is de lijn. Je ‘labeltjes’ combineren tot iets fantastisch en daar zelf ongelofelijk veel plezier aan beleven.
En nee, ik zou daar niet mee kunnen samenleven, maar dat doet iemand anders al met veel liefde. 🙂 Hij mag mijn ziel verwarmen, dat is ook al heel wat …

12/12/2019: Nieuwe woordenschat …

No worries, er gebeurt echt wel wat achter de schermen. De samenvatting: Katrien tekent zich te pletter, Damien is klaar om alle songs definitief op te nemen en ik hield me vooral bezig met de verkoop (zotjes) en de zesde druk van deel 1.
Vandaag kreeg ik de kans om een techniekles mee te volgen in mijn oude school. Het was voor de kinderen van het zesde leerjaar de eerste kennismaking met de middelbare school en de lessen techniek. Ze kregen les van een bevlogen leerkracht.
Toch duurde het niet lang voor de eerste perfectiemieren opdoken. Er werd veel vergeleken met elkaar. En ook faalangst lag op de loer.
Een meisje zei tegen haar vriendinnetje: ‘Als je denkt dat je het niet gaat kunnen, zal je het ook niet kunnen.’ Spot on, dacht ik zo. 🙂
Ik kribbelde nog wat dingen op voor het tiende verhaal van deel 3 en kijk al uit naar de nieuwe woordenschat die ik wil introduceren …

• 

• 

• 

13/12/2019: Cover?

Katrien vraagt me hoe ik de cover zie. Ik kan de sfeer omschrijven en een aantal items zoals de maan en een bronzen titel, maar dan … Guppy en Otto kregen vorige keer de eer om boven het boek te hangen. Wie zal het nu worden? Of moet er nog wel iemand boven het boek hangen? Gaan we voor iets helemaal anders? En hoe krijgen we het cijfer 3 verwerkt op de kaft?
Mijn brein heeft weer iets om over te knabbelen. 🙂

15/12/2019: Ontmoetingen …

Gisteren had ik een bijzondere ontmoeting aan mijn boekenstand. Een oud vrouwtje gaf me haar mooiste glimlach bij het zien van de boeken. Ze bladerde door de verhalen en de complimentjes vlogen over de tafel.
Daarna legde ze haar hand op de thema’s van het derde boek. Ze zei: ‘Dit boek zal nog zoveel meer diepgang hebben dan de andere twee.’ En toen was ze weg. Wow, mijn hartje!

What else? Facebook toont me vandaag een post van 4 jaar geleden:

Twee jaar geleden kreeg ik tijdens een coachsessie een beeld van mezelf als klein meisje. Ik zeulde een koffer op een houten trap, richting zolder. Het kleine meisje schoof de koffer in de donkerste hoek en was verdrietig. Het voelde als een afscheid.
Onbewust wist ik wat er in de koffer zat, mijn creatieve talenten…
Ik wist dat ik als volwassene weer de zolder op moest om mijn koffer te openen. Dat heb ik ook gedaan. Wat ik zag was magie.
Die dag heb ik mijn koffer meegenomen naar beneden en besloten om ze nooit meer weg te zetten.
Katrien heeft de voorbije weken haar koffer wagenwijd opengetrokken. Toen ik haar ontmoette, wist ik niets af van haar verleden als illustrator. Ze vond het ook niet zo bijzonder wat ze tot nu toe allemaal gedaan had 🙂
Voor mij was een tekening genoeg om te zien dat ze talent heeft en ik ben heel blij dat we samen dit proces aangegaan zijn.
En jij? Heb jij nog ergens een koffer op zolder? Let magic happen!

Het raakt me opnieuw als ik het lees. Het openen van onze koffers is life changing geweest.

22/12/2019: Chatconversaties …

Chatconversaties tussen een illustrator en schrijver gaan ongeveer zo … 🤣

K: “Als de Mooimaker blaadjes over Nellie strooit, waar ligt de bol dan? Want vlak daarna ziet Nellie zichzelf in de bol. En Nellie is op de grond. Hoe zit dat dan? Ligt de bol daar dan ergens of houdt de Mooimaker hem dan terug vast?
En als Nellie haar eigen sprankelende ogen ziet in de bol, heeft de Mooimaker dan de bol vast en vliegt die voor de neus van Nellie?
Waar heeft de Mooimaker de bol eigenlijk vandaan?’
W (op een kerstmarkt): ‘1ste vraag: denk ik over. 2de vraag: Nellie heeft bol vast. Je ziet haar van opzij in bol kijken. Focus op ogen. 3de vraag: magie 😊’

W: ‘Kan de papegaai in boom zitten?’
K: ‘Ik vind deze wel heel leuk zo, want op ne tak heeft de papegaai helemaal geen poten vrij om bol vast te hebben hè. Ne vogel zit niet op zijn poep 😊’

K: ‘Zeg nog een vraagje: Wat voor beest is PUK?’
W: ‘Een elf met voetbaltenue.’

Volgende week zondag zitten we live samen. Komt goed! Ondertussen probeer ik het verhaal van de Maanmeermin klaar te maken voor eindredactie. Ook het verhaal van de ideeënfontein moet nog geredigeerd worden, maar daar is nog wat werk aan.

24/12/2019: Warme kerst …

‘Mag ik je feedback geven,’ vraagt een mama via de chat. Eerlijk, mijn eerste idee was dat het iets negatiefs zou zijn. I know … En dan krijg je dit:
‘Ik las op Facebook als tip je boeken en besloot ze te halen in de bibliotheek vooraleer te kopen. We hebben ze nog maar een weekje.
Vandaag moest zoonlief naar het ziekenhuis voor buisjes te plaatsen. Was al derde keer en zoon had niet echt angst. Tot in operatiekamer hij het masker op kreeg en dit vond ie niet fijn. Ik zei hem laat ons de elfentruc doen en hij had zijn ademhaling direct onder controle en alles ging heel vlot.
Het was zo een mooi moment om te zien. Ik kon hem echt zien ontspannen.
We hebben nog niet alles gelezen, maar die elfentruc betekende op korte tijd al zoveel. Zoonlief wil de boeken kopen om bij ons te hebben en daar kan ik alleen maar bij aansluiten.
Ik wou je gewoon even graag bedanken met dit verhaal. Zowel zoonlief als moeder hebben hier veel aan en gaan hier nog veel aan hebben denk ik. Dankjewel en fijne feestdagen.’
Soms moet ik toch een beetje lachen om mezelf.

What else? Beatrijs stuurt me de eindredactie van het verhaal van de Maanmeermin. Ook nu kan ik me er weer helemaal in vinden. Nog een verhaal te gaan ter eindredactie …

26/12/2019: ISBN

Tweede kerstdag lijkt me een mooi moment om de ISBN aan te vragen voor het derde boek. Bij mijn eerste aanvraag koos ik voor een reeks, heel bizar. Je krijgt dan een uitgeversprefix van een aantal vaste cijfers, alleen de laatste twee cijfers wijzigen telkens. Ik heb nog 7 nummers te goed … 🙂

27/12/2019: Work in progress …

Het boek begint stilaan vorm te krijgen. Vandaag overliepen we de 88 pagina’s. En we zijn content, echt. Katrien leerde meer over werken met licht en donker en dat geeft de tekeningen extra pit. Ze kreeg veel lof op de illustratorendag van Clavis, zeer terecht.
1 januari maken we de lanceringsdatum bekend en de pre-order. Vanaf dan kunnen we samen aftellen …

30/12/2019: ISBN ok!

Zo snel gaat dat, een ISBN-nummer aanvragen. En daarmee kan ik de info vooraan in het boek afwerken. Voor de uitgevers in spé, het kost ongeveer 30 euro.

31/12/2019: Wensen …

Dank je wel voor 1575 verkochte boeken dit jaar!
Onze wensen voor jullie en al een tipje van de verhalensluier van deel 3.

2/11/2019: Van alles wat …

Allerzielen en een druilerige dag. Ideaal om verder te werken. 🙂 Vandaag concentreer ik me op de opdrachten bij elk verhaal. Mijn maatje en ouder- en kindcoach, Nancy, leest op dit moment de verhalen opnieuw door. 15 november spreken we af om al enkele vragen te bekijken. 
Het lijkt erop dat deel 3 een boek zal zijn met 88 pagina’s. Het eerste had er ook zoveel, het tweede ‘maar’ 84.
Sowieso moet een boek uitkomen op een veelvoud van vier en liever zelfs op een veelvoud van 8. Dat scheelt in de drukkosten, echt waar. Goed bezig dus!
Ik plaats nootjes bij de titel die een liedje zullen krijgen en wijzig hier en daar nog kleine dingen die de voorbije dagen door mijn hoofd flitsten. 
Ik werk ook weer verder aan het nawoord. Nu ik alle verhalen heb, kan ik het in elkaar knutselen.
Dan gooi ik me nog even op Pinterest. Ik maak nieuwe (voorlopig verborgen) borden aan voor de verhalen en vul ze met knutselideetjes. 
Even later zie ik deze advertentie verschijnen op Facebook. Ongelofelijk hoe dit past bij het verhaal van de ideeënfontein. It’s a sign. 🙂

• 

• 

Meer dan genoeg voor een tweede november lijkt me. 🙂

5/11/2019: Tekeningenhoogdag …

Katrien is op dreef. De hele dag door krijg ik schetsen te zien, maar ook tekeningen die al bijna klaar zijn. Hier geniet ik van. Ik plaats alles op de voorziene plekjes, af of onaf. Het is zoveel leuker om te bladeren door een boek met tekeningen.

Beatrijs stuurt feedback op het laatste verhaal: ‘Ik hou van het idee, je raakt ook verschillende thema’s aan die herkenbaar zijn voor gevoelige, overprikkelde kinderen én volwassenen.’ Dat zit wel goed dus. 🙂
Damien stuurt het liedje door van het Dromenpaleis. Het nummer is zeer origineel, maar ook een beetje eng. Na een paar reacties van mijn steuntroepen, moet ik samen met hen besluiten dat dit geen gevoelige oortjes nummer is. Te veel Halloweensfeer. 🙂 Ik begin de tekst te herwerken zodat de muziek kan blijven. 

6/11/2019: Muziekteksten afwerken …

Damien vraagt me om een laatste keer alle muziekteksten door te nemen. Daarna zoeken we een compromis tussen zijn en mijn aanpassingen en dat lukt weer wonderwel. Komt goed, ook met het ‘halloweennummer’. 😉

15/11/2019: Opdrachten …

Afspraak met mijn mateke in hartje Gent vandaag. We babbelen bij en nemen de opdrachten door bij de eerste vijf verhalen. Nancy’s coachervaring is echt een meerwaarde. Ze begrijpt als geen ander de kinderen met gevoelige oortjes.
In een etalage zie ik de perfectiemieren en onderweg loop ik door de bellen van de ideeënfontein. En zo zijn de verhalen altijd een beetje bij mij …
Katrien stuurt twee tekeningen door en een schets. Productief dagje. 🙂

• 

• 

• 

17/11/2019: Coconnetje …

Gisteren nam ik deel aan een auteursbeurs in Tremelo. Ik ontmoette gedreven mensen, met uitgever of zonder.
Het wordt me vaak gevraagd wat het inhoudt, dat uitgeven in eigen beheer. De meesten schrikken en haken af. Vier jaar geleden zou ik geroepen hebben dat het een aanrader is. Maar meer en meer besef ik dat het misschien niet voor iedereen weggelegd is, uitgevertje spelen. Ik heb het zelf vaak niet door hoeveel tijd ik erin stop, omdat ik het graag doe. Nu ik het bijhoud op deze blog, krijg ik er meer zicht op. Ook het hele sociale mediagebeuren errond, kost me weinig moeite. Maar dat is niet voor iedereen zo en dan is het een pak lastiger.
Ik begrijp het dus als mensen afhaken, maar vind het zo jammer dat er zoveel schrijfsels in de schuiven blijven liggen.

Vandaag zat ik op de Gestrikt geschenkenmarkt in Langdorp. In de voormiddag was er weinig volk en ik had vijf verhalen mee om nog eens te bekijken. Ik merk hoe makkelijk ik nu in mijn verhalenwereld duik, gezellig in een soort coconnetje. Alles verdwijnt naar de achtergrond, zelfs 34 standhouders rond me. Ik zit daar met een grote smile. 

Verder bestudeer ik de zaal en het plafond. Een raar zicht waarschijnlijk voor omstaanders. Maar in deze zaal zal het derde boek het levenslicht zien. Ik tekende een tijdje terug al een zaalplan, maar dat zal ik toch moeten bijsturen.
Katrien zendt erna tekeningen via Messenger. Het is fijn te weten dat ook zij heel hard aan het werk is. We wisselen wat ideeën uit en komen alweer tot een goed compromis.
Als ik thuiskom plaats ik meteen de tekeningen. Zo heeft Katrien een beter beeld, vooral van de grootte. Daarna slaap ik een uurtje. Marktjes kruipen toch wel onder je vel, ook met coconmomenten.
Om 21u werk ik weer verder. Ik verwerk de opmerkingen van Nancy en voeg extra opdrachten toe. Who needs tv? 😉

29/11/2019: Bestellingen en marktjes …

Wow, november is al bijna rond. De voorbije week deed ik niks voor het boek. Katrien maakte wel een heel deel schetsen.
Deel 1 en 2 vragen alle aandacht nu. Er komen zeer veel bestellingen binnen en daarnaast doe ik veel marktjes. Tussendoor werk ik ook nog. 😉

Wat voor tekenaars geldt, geldt ook een beetje voor schrijvers. Ik heb het dertig keer ervaren, de angst voor het witte blad. Die eerste zinnen zijn zo belangrijk en dat verknalt al meteen de fun. 😉
Ik leerde dat ik ze niet meteen hoefde te schrijven. Dat ik ook gewoon in het midden kon starten, lekker rebels. Het gaat erom dat je een eerste stap zet. Alsof je tegen de personages zegt: ‘Alé, help me om hier iets van te maken.’ 😉
Daarna vraag je je af wat er ervoor gebeurde. Je doet hetzelfde naar het einde toe. Vraag het niet aan je brein, maar aan je hart.

Verhalen willen geschreven worden. Misschien wel door jou …

2/10/2019: Magic …

Meestal schrijf ik maar een versie van iets en pas ik nog wat aan. Bij de Maanmeermin ervaar ik echt een dilemma. Ga ik voor de meest aannemelijke of de magische oplossing? Ik schrijf beide uit en besluit raad te vragen aan Beatrijs. Zij adviseert me om te gaan voor de magie. Als ik mijn Indesignbestand open, vind ik alleen die versie terug, heel raar. Ik had duidelijk zelf ook al gekozen. 🙂
’s Avonds stuurt Katrien me de tweede tekening voor Schichtelichtje. Ik plaats ze meteen zodat ze kan zien hoe de tekening matcht met de tekst. Prachtig, echt!

4/10/2019: Nawoord …

Ik negeer even dat ik nog een verhaal moet schrijven, kwestie van de druk niet te fel op te voeren, en start alvast aan het nawoord. Traditioneel verwerk ik alle verhalen erin, want ze zijn natuurlijk aan mij gelinkt op een of andere manier. Nina schrijft het voorwoord, ik nog een verhaal en klaar, een raar gevoel!

5/10/2019: Rob tv …

Ik kijk naar Rob tv waar Amaryllis gasten ontvangt in haar zetel. En dan doe ik iets zots … Ik mail naar de redactie met de vraag of ze het interessant zouden vinden om eens iemand uit te nodigen die uitgeeft in eigen beheer. De boekenbeurs is in aantocht …

17/10/2019: Boekvoorstelling …

Het is rustig qua schrijven en ook Katrien heeft momenteel een drukke periode. Damien liet wel weten dat hij een tekst gemaakt heeft bij het Dromenpaleis. Een vierde liedje is dus in wording.
Ondertussen ging ik op zoek naar een zaal voor de boekvoorstelling. Ik dacht eerst een kleine signeersessie te houden, geen voorstelling, geen poespas. 😉 Maar toen zag ik de foto’s terug van de voorstelling van boek 2. Zoveel blije gezichten. Vooruit dan maar!
De volgende nachten slaap ik weinig. Er spelen allerlei scenario’s door mijn hoofd. Uiteindelijk vind ik dat we iets te vieren hebben en jullie zijn daarbij zeer welkom. Ergens in april … zaal Demervallei, Langdorp. Het is de plaats waar al mijn hobby’s samen komen. Ik danste er met de majorettes, speelde er trompet tijdens repetities van de fanfare, trad er op met 3 of us en presenteer er geregeld fanfareconcerten.

18/10/2019: Boekvoorstelling bis

Alweer een nacht met weinig slaap … Ik ga langs bij Katrien om krachtkaartjes op te pikken en leeg heel mijn hoofd rond de boekvoorstelling aan haar keukentafel, ocharme. Gek om al over een voorstelling te praten terwijl het boek nog niet af is, maar er moeten nu eenmaal beslissingen genomen worden. We brainstormen over een aantal dingen, nog vijf maanden tijd om alles te laten ‘rijpen’.
Vanmorgen regelde ik de cava alvast. Ook belangrijk, toch? 🙂

26/10/2019: Nog meer boekvoorstelling …

Maandagavond kwam ik te weten dat de zaal die ik boekte toch bezet was op de datum die ik voor ogen had. Efkes slikken en een oplossing zoeken. Dat liep niet echt van een leien dakje. 😉 De datum werd maar liefst drie keer verzet. Uiteindelijk zal het nu op een zaterdag zijn ipv een zondag. Ik voelde meteen dat dit de beste optie was, iedereen content.
What else? Ik had de voorbije dagen eindelijk de tijd om het boek Hooggevoelig geboren te lezen van prinses Märtha Louise. Ik haalde er anderhalf blad inspiratie uit voor de lezingen die ik geef, maar kribbelde ook regelmatig iets in mijn sterrenboekje.
De laatste twee hoofdstukken las ik diagonaal wegens het nachtelijke uur, maar mijn blik viel op het woord ‘fouttastisch’. Dat vond ik nu een fantastische ontdekking.
Mijn brein is aan het puzzelen voel ik. Nog efkes rijpen …

Damien koos De Maanmeermin als laatste verhaal om een liedje bij te maken. Hij verwacht dat alles klaar zal zijn tegen eind december. Vlotjes!
Iets meer stress bij illustrator Katrien. 🙂 Zij vertrekt zondag naar zee met haar gezin en gaat daar ook volop aan de slag met tekenen. Dertig tekeningen met oa een Sterrenwachter, een schildpad, een krekel, een auto, een grijpwagen, konijntjes, een elf, een kabouter, een dromenmaker, een jongen, een meisje, een nijlpaard, een papegaai, een giraf, een marsmannetje en een Maanmeermin. O, en ook nog een cover. 🙂
Begin maart moet alles weg naar de drukker …

30/10/2019: Puzzelstukken …

Het laatste verhaal begint zich te vormen: een mix van de afbeeldingen hieronder en woorden als fouttastisch, bosvrouwtje, ideeënfontein …

• 

• 

Ik heb nog een concrete situatie nodig waarbij een kind iets uitprobeert en het mislukt. Ik doe een fboproep naar de missende puzzelstukken bij mijn experten, jullie dus. 🙂
What else? Ik blijf stress ervaren rond de boekvoorstelling, vooral ’s nachts. Ik zoek een compromis tussen openbaar, gezellig, gemoedelijk, haalbaar voor de zaal, medewerkers en ons. Wordt vervolgd …

30/10/2019: De ideeënfontein (10)

Van een surprise gesproken! Rond 19u typte ik de titel (je moet ergens starten) en een legende rond een tovenaar. Dat lijkt een nieuw conceptje te worden. Ook in de Maanmeermin schreef ik een legende.
Daarna wou ik eigenlijk stoppen. Het voelde niet alsof ik in ‘schrijfmodus’ zat vandaag. Maar toen kreeg ik een ideetje, wat extra grappig is omdat het verhaal daarover gaat. Ik schreef door naar het einde en voegde dan maar het begin toe. Tja …
Het verhaal is een mooie afsluiter voor het boek. Dit is wat ik doe: ideetjes vangen, erin geloven en er iets mee doen. Happy!
Maar … Ik heb nog een titel in mijn hoofd. Wat moet ik daar nu mee? 🙂

31/10/2019: Konijnenpijpen …

Katrien is nog steeds aan zee. De eerste dagen van de week mocht ik de tekeningen niet zien, het moest beter. 😉 Vandaag mag ik ze wel zien en ze zijn ‘waw’.
We zeggen de hele tijd tegen elkaar dat dit boek weer ‘anders’ is, maar kunnen er beide de vinger niet opleggen. Het enige wat we weten is dat we er heel erg blij van worden, en al zeker van het geheel. We chatten veel over en weer over the look en the feel, maar ook hoe konijnenpijpen moeten lopen en hoeveel party-konijnen er moeten zijn. 🙂

Twee jaar geleden stelden we het tweede boek voor in Wolfsdonk. Een fantastische namiddag waarbij ook de liedjes de wereld ingestuurd werden. Een paar dagen ervoor deed zich echter een ‘coverdrama’ voor. Ik besloot toen om het niet te vertellen wegens te pijnlijk en iets als ‘show must go on’. Vandaag kan ik het aan … 🙂
Mijn boeken werden toen gedrukt in Bulgarije, niet bij de deur. Ik kreeg een week voor de levering een foto van mijn drukwerkmakelaar met de fiere mededeling dat de boeken bijna klaar waren voor verzending. Ik zag een gouden titel op de cover … Het moest een zilveren zijn … Ah ja, dat was mijn plan, weet je wel: goud, zilver, brons …
Mijn hart deed pijn, de tranen vloeiden. We hadden zoveel maanden hard gewerkt. Dit was het enige wat we niet zelf konden doen. Het eindresultaat zat zo in ons hoofd geprent.
Ik had voor de onthulling zelfs een groot foambord laten maken met zilveren titel. Het voelde alsof ik alles in het roos besteld had voor een babyborrel en alles zou toekomen in het blauw.  🙂
Bij de levering probeerden de mensen rondom mij me te troosten. Het was toch ook mooi, die gouden titel. Dat was ook zo, maar daar ging het niet om. Het klopte niet en dan kan ik heel embetant zijn. Ken uzelf. 😉 Gelukkig was de rest van het boek wel heel erg ok.
Ik moest me herpakken en beslissingen nemen. In plaats van 1000 boeken liet ik 300 boeken leveren. Van de andere 700 werd de cover verwijderd en vernieuwd.
Slechts een paar mensen waren op de hoogte tijdens de voorstelling. Ze steunden me enorm door te zeggen dat het een ‘limited edition’ was, dat het later nog zou opbrengen. 😉 Tegen het einde van de middag kon ik meer en meer blij zijn. Uiteindelijk lag er een nieuw boek en het blonk.
Ik heb geen versie van de limited edition, dat ging toen echt niet voor mij. Een foto heb ik nog wel. Geef toe, zilver is beter. 🙂
Deel 3 zal een bronzen titel krijgen. Ondertussen worden de boeken al een tijdje gedrukt in Litouwen. De drukker daar zal het geweten hebben. 🙂 No drama, please!