12/12/2019: Nieuwe woordenschat …

No worries, er gebeurt echt wel wat achter de schermen. De samenvatting: Katrien tekent zich te pletter, Damien is klaar om alle songs definitief op te nemen en ik hield me vooral bezig met de verkoop (zotjes) en de zesde druk van deel 1.
Vandaag kreeg ik de kans om een techniekles mee te volgen in mijn oude school. Het was voor de kinderen van het zesde leerjaar de eerste kennismaking met de middelbare school en de lessen techniek. Ze kregen les van een bevlogen leerkracht.
Toch duurde het niet lang voor de eerste perfectiemieren opdoken. Er werd veel vergeleken met elkaar. En ook faalangst lag op de loer.
Een meisje zei tegen haar vriendinnetje: ‘Als je denkt dat je het niet gaat kunnen, zal je het ook niet kunnen.’ Spot on, dacht ik zo. 🙂
Ik kribbelde nog wat dingen op voor het tiende verhaal van deel 3 en kijk al uit naar de nieuwe woordenschat die ik wil introduceren …

• 

• 

• 

13/12/2019: Cover?

Katrien vraagt me hoe ik de cover zie. Ik kan de sfeer omschrijven en een aantal items zoals de maan en een bronzen titel, maar dan … Guppy en Otto kregen vorige keer de eer om boven het boek te hangen. Wie zal het nu worden? Of moet er nog wel iemand boven het boek hangen? Gaan we voor iets helemaal anders? En hoe krijgen we het cijfer 3 verwerkt op de kaft?
Mijn brein heeft weer iets om over te knabbelen. 🙂

15/12/2019: Ontmoetingen …

Gisteren had ik een bijzondere ontmoeting aan mijn boekenstand. Een oud vrouwtje gaf me haar mooiste glimlach bij het zien van de boeken. Ze bladerde door de verhalen en de complimentjes vlogen over de tafel.
Daarna legde ze haar hand op de thema’s van het derde boek. Ze zei: ‘Dit boek zal nog zoveel meer diepgang hebben dan de andere twee.’ En toen was ze weg. Wow, mijn hartje!

What else? Facebook toont me vandaag een post van 4 jaar geleden:

Twee jaar geleden kreeg ik tijdens een coachsessie een beeld van mezelf als klein meisje. Ik zeulde een koffer op een houten trap, richting zolder. Het kleine meisje schoof de koffer in de donkerste hoek en was verdrietig. Het voelde als een afscheid.
Onbewust wist ik wat er in de koffer zat, mijn creatieve talenten…
Ik wist dat ik als volwassene weer de zolder op moest om mijn koffer te openen. Dat heb ik ook gedaan. Wat ik zag was magie.
Die dag heb ik mijn koffer meegenomen naar beneden en besloten om ze nooit meer weg te zetten.
Katrien heeft de voorbije weken haar koffer wagenwijd opengetrokken. Toen ik haar ontmoette, wist ik niets af van haar verleden als illustrator. Ze vond het ook niet zo bijzonder wat ze tot nu toe allemaal gedaan had 🙂
Voor mij was een tekening genoeg om te zien dat ze talent heeft en ik ben heel blij dat we samen dit proces aangegaan zijn.
En jij? Heb jij nog ergens een koffer op zolder? Let magic happen!

Het raakt me opnieuw als ik het lees. Het openen van onze koffers is life changing geweest.

22/12/2019: Chatconversaties …

Chatconversaties tussen een illustrator en schrijver gaan ongeveer zo … 🤣

K: “Als de Mooimaker blaadjes over Nellie strooit, waar ligt de bol dan? Want vlak daarna ziet Nellie zichzelf in de bol. En Nellie is op de grond. Hoe zit dat dan? Ligt de bol daar dan ergens of houdt de Mooimaker hem dan terug vast?
En als Nellie haar eigen sprankelende ogen ziet in de bol, heeft de Mooimaker dan de bol vast en vliegt die voor de neus van Nellie?
Waar heeft de Mooimaker de bol eigenlijk vandaan?’
W (op een kerstmarkt): ‘1ste vraag: denk ik over. 2de vraag: Nellie heeft bol vast. Je ziet haar van opzij in bol kijken. Focus op ogen. 3de vraag: magie 😊’

W: ‘Kan de papegaai in boom zitten?’
K: ‘Ik vind deze wel heel leuk zo, want op ne tak heeft de papegaai helemaal geen poten vrij om bol vast te hebben hè. Ne vogel zit niet op zijn poep 😊’

K: ‘Zeg nog een vraagje: Wat voor beest is PUK?’
W: ‘Een elf met voetbaltenue.’

Volgende week zondag zitten we live samen. Komt goed! Ondertussen probeer ik het verhaal van de Maanmeermin klaar te maken voor eindredactie. Ook het verhaal van de ideeënfontein moet nog geredigeerd worden, maar daar is nog wat werk aan.

24/12/2019: Warme kerst …

‘Mag ik je feedback geven,’ vraagt een mama via de chat. Eerlijk, mijn eerste idee was dat het iets negatiefs zou zijn. I know … En dan krijg je dit:
‘Ik las op Facebook als tip je boeken en besloot ze te halen in de bibliotheek vooraleer te kopen. We hebben ze nog maar een weekje.
Vandaag moest zoonlief naar het ziekenhuis voor buisjes te plaatsen. Was al derde keer en zoon had niet echt angst. Tot in operatiekamer hij het masker op kreeg en dit vond ie niet fijn. Ik zei hem laat ons de elfentruc doen en hij had zijn ademhaling direct onder controle en alles ging heel vlot.
Het was zo een mooi moment om te zien. Ik kon hem echt zien ontspannen.
We hebben nog niet alles gelezen, maar die elfentruc betekende op korte tijd al zoveel. Zoonlief wil de boeken kopen om bij ons te hebben en daar kan ik alleen maar bij aansluiten.
Ik wou je gewoon even graag bedanken met dit verhaal. Zowel zoonlief als moeder hebben hier veel aan en gaan hier nog veel aan hebben denk ik. Dankjewel en fijne feestdagen.’
Soms moet ik toch een beetje lachen om mezelf.

What else? Beatrijs stuurt me de eindredactie van het verhaal van de Maanmeermin. Ook nu kan ik me er weer helemaal in vinden. Nog een verhaal te gaan ter eindredactie …

26/12/2019: ISBN

Tweede kerstdag lijkt me een mooi moment om de ISBN aan te vragen voor het derde boek. Bij mijn eerste aanvraag koos ik voor een reeks, heel bizar. Je krijgt dan een uitgeversprefix van een aantal vaste cijfers, alleen de laatste twee cijfers wijzigen telkens. Ik heb nog 7 nummers te goed … 🙂

27/12/2019: Work in progress …

Het boek begint stilaan vorm te krijgen. Vandaag overliepen we de 88 pagina’s. En we zijn content, echt. Katrien leerde meer over werken met licht en donker en dat geeft de tekeningen extra pit. Ze kreeg veel lof op de illustratorendag van Clavis, zeer terecht.
1 januari maken we de lanceringsdatum bekend en de pre-order. Vanaf dan kunnen we samen aftellen …

30/12/2019: ISBN ok!

Zo snel gaat dat, een ISBN-nummer aanvragen. En daarmee kan ik de info vooraan in het boek afwerken. Voor de uitgevers in spé, het kost ongeveer 30 euro.

31/12/2019: Wensen …

Dank je wel voor 1575 verkochte boeken dit jaar!
Onze wensen voor jullie en al een tipje van de verhalensluier van deel 3.

2/11/2019: Van alles wat …

Allerzielen en een druilerige dag. Ideaal om verder te werken. 🙂 Vandaag concentreer ik me op de opdrachten bij elk verhaal. Mijn maatje en ouder- en kindcoach, Nancy, leest op dit moment de verhalen opnieuw door. 15 november spreken we af om al enkele vragen te bekijken. 
Het lijkt erop dat deel 3 een boek zal zijn met 88 pagina’s. Het eerste had er ook zoveel, het tweede ‘maar’ 84.
Sowieso moet een boek uitkomen op een veelvoud van vier en liever zelfs op een veelvoud van 8. Dat scheelt in de drukkosten, echt waar. Goed bezig dus!
Ik plaats nootjes bij de titel die een liedje zullen krijgen en wijzig hier en daar nog kleine dingen die de voorbije dagen door mijn hoofd flitsten. 
Ik werk ook weer verder aan het nawoord. Nu ik alle verhalen heb, kan ik het in elkaar knutselen.
Dan gooi ik me nog even op Pinterest. Ik maak nieuwe (voorlopig verborgen) borden aan voor de verhalen en vul ze met knutselideetjes. 
Even later zie ik deze advertentie verschijnen op Facebook. Ongelofelijk hoe dit past bij het verhaal van de ideeënfontein. It’s a sign. 🙂

• 

• 

Meer dan genoeg voor een tweede november lijkt me. 🙂

5/11/2019: Tekeningenhoogdag …

Katrien is op dreef. De hele dag door krijg ik schetsen te zien, maar ook tekeningen die al bijna klaar zijn. Hier geniet ik van. Ik plaats alles op de voorziene plekjes, af of onaf. Het is zoveel leuker om te bladeren door een boek met tekeningen.

Beatrijs stuurt feedback op het laatste verhaal: ‘Ik hou van het idee, je raakt ook verschillende thema’s aan die herkenbaar zijn voor gevoelige, overprikkelde kinderen én volwassenen.’ Dat zit wel goed dus. 🙂
Damien stuurt het liedje door van het Dromenpaleis. Het nummer is zeer origineel, maar ook een beetje eng. Na een paar reacties van mijn steuntroepen, moet ik samen met hen besluiten dat dit geen gevoelige oortjes nummer is. Te veel Halloweensfeer. 🙂 Ik begin de tekst te herwerken zodat de muziek kan blijven. 

6/11/2019: Muziekteksten afwerken …

Damien vraagt me om een laatste keer alle muziekteksten door te nemen. Daarna zoeken we een compromis tussen zijn en mijn aanpassingen en dat lukt weer wonderwel. Komt goed, ook met het ‘halloweennummer’. 😉

15/11/2019: Opdrachten …

Afspraak met mijn mateke in hartje Gent vandaag. We babbelen bij en nemen de opdrachten door bij de eerste vijf verhalen. Nancy’s coachervaring is echt een meerwaarde. Ze begrijpt als geen ander de kinderen met gevoelige oortjes.
In een etalage zie ik de perfectiemieren en onderweg loop ik door de bellen van de ideeënfontein. En zo zijn de verhalen altijd een beetje bij mij …
Katrien stuurt twee tekeningen door en een schets. Productief dagje. 🙂

• 

• 

• 

17/11/2019: Coconnetje …

Gisteren nam ik deel aan een auteursbeurs in Tremelo. Ik ontmoette gedreven mensen, met uitgever of zonder.
Het wordt me vaak gevraagd wat het inhoudt, dat uitgeven in eigen beheer. De meesten schrikken en haken af. Vier jaar geleden zou ik geroepen hebben dat het een aanrader is. Maar meer en meer besef ik dat het misschien niet voor iedereen weggelegd is, uitgevertje spelen. Ik heb het zelf vaak niet door hoeveel tijd ik erin stop, omdat ik het graag doe. Nu ik het bijhoud op deze blog, krijg ik er meer zicht op. Ook het hele sociale mediagebeuren errond, kost me weinig moeite. Maar dat is niet voor iedereen zo en dan is het een pak lastiger.
Ik begrijp het dus als mensen afhaken, maar vind het zo jammer dat er zoveel schrijfsels in de schuiven blijven liggen.

Vandaag zat ik op de Gestrikt geschenkenmarkt in Langdorp. In de voormiddag was er weinig volk en ik had vijf verhalen mee om nog eens te bekijken. Ik merk hoe makkelijk ik nu in mijn verhalenwereld duik, gezellig in een soort coconnetje. Alles verdwijnt naar de achtergrond, zelfs 34 standhouders rond me. Ik zit daar met een grote smile. 

Verder bestudeer ik de zaal en het plafond. Een raar zicht waarschijnlijk voor omstaanders. Maar in deze zaal zal het derde boek het levenslicht zien. Ik tekende een tijdje terug al een zaalplan, maar dat zal ik toch moeten bijsturen.
Katrien zendt erna tekeningen via Messenger. Het is fijn te weten dat ook zij heel hard aan het werk is. We wisselen wat ideeën uit en komen alweer tot een goed compromis.
Als ik thuiskom plaats ik meteen de tekeningen. Zo heeft Katrien een beter beeld, vooral van de grootte. Daarna slaap ik een uurtje. Marktjes kruipen toch wel onder je vel, ook met coconmomenten.
Om 21u werk ik weer verder. Ik verwerk de opmerkingen van Nancy en voeg extra opdrachten toe. Who needs tv? 😉

29/11/2019: Bestellingen en marktjes …

Wow, november is al bijna rond. De voorbije week deed ik niks voor het boek. Katrien maakte wel een heel deel schetsen.
Deel 1 en 2 vragen alle aandacht nu. Er komen zeer veel bestellingen binnen en daarnaast doe ik veel marktjes. Tussendoor werk ik ook nog. 😉

Wat voor tekenaars geldt, geldt ook een beetje voor schrijvers. Ik heb het dertig keer ervaren, de angst voor het witte blad. Die eerste zinnen zijn zo belangrijk en dat verknalt al meteen de fun. 😉
Ik leerde dat ik ze niet meteen hoefde te schrijven. Dat ik ook gewoon in het midden kon starten, lekker rebels. Het gaat erom dat je een eerste stap zet. Alsof je tegen de personages zegt: ‘Alé, help me om hier iets van te maken.’ 😉
Daarna vraag je je af wat er ervoor gebeurde. Je doet hetzelfde naar het einde toe. Vraag het niet aan je brein, maar aan je hart.

Verhalen willen geschreven worden. Misschien wel door jou …

2/10/2019: Magic …

Meestal schrijf ik maar een versie van iets en pas ik nog wat aan. Bij de Maanmeermin ervaar ik echt een dilemma. Ga ik voor de meest aannemelijke of de magische oplossing? Ik schrijf beide uit en besluit raad te vragen aan Beatrijs. Zij adviseert me om te gaan voor de magie. Als ik mijn Indesignbestand open, vind ik alleen die versie terug, heel raar. Ik had duidelijk zelf ook al gekozen. 🙂
’s Avonds stuurt Katrien me de tweede tekening voor Schichtelichtje. Ik plaats ze meteen zodat ze kan zien hoe de tekening matcht met de tekst. Prachtig, echt!

4/10/2019: Nawoord …

Ik negeer even dat ik nog een verhaal moet schrijven, kwestie van de druk niet te fel op te voeren, en start alvast aan het nawoord. Traditioneel verwerk ik alle verhalen erin, want ze zijn natuurlijk aan mij gelinkt op een of andere manier. Nina schrijft het voorwoord, ik nog een verhaal en klaar, een raar gevoel!

5/10/2019: Rob tv …

Ik kijk naar Rob tv waar Amaryllis gasten ontvangt in haar zetel. En dan doe ik iets zots … Ik mail naar de redactie met de vraag of ze het interessant zouden vinden om eens iemand uit te nodigen die uitgeeft in eigen beheer. De boekenbeurs is in aantocht …

17/10/2019: Boekvoorstelling …

Het is rustig qua schrijven en ook Katrien heeft momenteel een drukke periode. Damien liet wel weten dat hij een tekst gemaakt heeft bij het Dromenpaleis. Een vierde liedje is dus in wording.
Ondertussen ging ik op zoek naar een zaal voor de boekvoorstelling. Ik dacht eerst een kleine signeersessie te houden, geen voorstelling, geen poespas. 😉 Maar toen zag ik de foto’s terug van de voorstelling van boek 2. Zoveel blije gezichten. Vooruit dan maar!
De volgende nachten slaap ik weinig. Er spelen allerlei scenario’s door mijn hoofd. Uiteindelijk vind ik dat we iets te vieren hebben en jullie zijn daarbij zeer welkom. Ergens in april … zaal Demervallei, Langdorp. Het is de plaats waar al mijn hobby’s samen komen. Ik danste er met de majorettes, speelde er trompet tijdens repetities van de fanfare, trad er op met 3 of us en presenteer er geregeld fanfareconcerten.

18/10/2019: Boekvoorstelling bis

Alweer een nacht met weinig slaap … Ik ga langs bij Katrien om krachtkaartjes op te pikken en leeg heel mijn hoofd rond de boekvoorstelling aan haar keukentafel, ocharme. Gek om al over een voorstelling te praten terwijl het boek nog niet af is, maar er moeten nu eenmaal beslissingen genomen worden. We brainstormen over een aantal dingen, nog vijf maanden tijd om alles te laten ‘rijpen’.
Vanmorgen regelde ik de cava alvast. Ook belangrijk, toch? 🙂

26/10/2019: Nog meer boekvoorstelling …

Maandagavond kwam ik te weten dat de zaal die ik boekte toch bezet was op de datum die ik voor ogen had. Efkes slikken en een oplossing zoeken. Dat liep niet echt van een leien dakje. 😉 De datum werd maar liefst drie keer verzet. Uiteindelijk zal het nu op een zaterdag zijn ipv een zondag. Ik voelde meteen dat dit de beste optie was, iedereen content.
What else? Ik had de voorbije dagen eindelijk de tijd om het boek Hooggevoelig geboren te lezen van prinses Märtha Louise. Ik haalde er anderhalf blad inspiratie uit voor de lezingen die ik geef, maar kribbelde ook regelmatig iets in mijn sterrenboekje.
De laatste twee hoofdstukken las ik diagonaal wegens het nachtelijke uur, maar mijn blik viel op het woord ‘fouttastisch’. Dat vond ik nu een fantastische ontdekking.
Mijn brein is aan het puzzelen voel ik. Nog efkes rijpen …

Damien koos De Maanmeermin als laatste verhaal om een liedje bij te maken. Hij verwacht dat alles klaar zal zijn tegen eind december. Vlotjes!
Iets meer stress bij illustrator Katrien. 🙂 Zij vertrekt zondag naar zee met haar gezin en gaat daar ook volop aan de slag met tekenen. Dertig tekeningen met oa een Sterrenwachter, een schildpad, een krekel, een auto, een grijpwagen, konijntjes, een elf, een kabouter, een dromenmaker, een jongen, een meisje, een nijlpaard, een papegaai, een giraf, een marsmannetje en een Maanmeermin. O, en ook nog een cover. 🙂
Begin maart moet alles weg naar de drukker …

30/10/2019: Puzzelstukken …

Het laatste verhaal begint zich te vormen: een mix van de afbeeldingen hieronder en woorden als fouttastisch, bosvrouwtje, ideeënfontein …

• 

• 

Ik heb nog een concrete situatie nodig waarbij een kind iets uitprobeert en het mislukt. Ik doe een fboproep naar de missende puzzelstukken bij mijn experten, jullie dus. 🙂
What else? Ik blijf stress ervaren rond de boekvoorstelling, vooral ’s nachts. Ik zoek een compromis tussen openbaar, gezellig, gemoedelijk, haalbaar voor de zaal, medewerkers en ons. Wordt vervolgd …

30/10/2019: De ideeënfontein (10)

Van een surprise gesproken! Rond 19u typte ik de titel (je moet ergens starten) en een legende rond een tovenaar. Dat lijkt een nieuw conceptje te worden. Ook in de Maanmeermin schreef ik een legende.
Daarna wou ik eigenlijk stoppen. Het voelde niet alsof ik in ‘schrijfmodus’ zat vandaag. Maar toen kreeg ik een ideetje, wat extra grappig is omdat het verhaal daarover gaat. Ik schreef door naar het einde en voegde dan maar het begin toe. Tja …
Het verhaal is een mooie afsluiter voor het boek. Dit is wat ik doe: ideetjes vangen, erin geloven en er iets mee doen. Happy!
Maar … Ik heb nog een titel in mijn hoofd. Wat moet ik daar nu mee? 🙂

31/10/2019: Konijnenpijpen …

Katrien is nog steeds aan zee. De eerste dagen van de week mocht ik de tekeningen niet zien, het moest beter. 😉 Vandaag mag ik ze wel zien en ze zijn ‘waw’.
We zeggen de hele tijd tegen elkaar dat dit boek weer ‘anders’ is, maar kunnen er beide de vinger niet opleggen. Het enige wat we weten is dat we er heel erg blij van worden, en al zeker van het geheel. We chatten veel over en weer over the look en the feel, maar ook hoe konijnenpijpen moeten lopen en hoeveel party-konijnen er moeten zijn. 🙂

Twee jaar geleden stelden we het tweede boek voor in Wolfsdonk. Een fantastische namiddag waarbij ook de liedjes de wereld ingestuurd werden. Een paar dagen ervoor deed zich echter een ‘coverdrama’ voor. Ik besloot toen om het niet te vertellen wegens te pijnlijk en iets als ‘show must go on’. Vandaag kan ik het aan … 🙂
Mijn boeken werden toen gedrukt in Bulgarije, niet bij de deur. Ik kreeg een week voor de levering een foto van mijn drukwerkmakelaar met de fiere mededeling dat de boeken bijna klaar waren voor verzending. Ik zag een gouden titel op de cover … Het moest een zilveren zijn … Ah ja, dat was mijn plan, weet je wel: goud, zilver, brons …
Mijn hart deed pijn, de tranen vloeiden. We hadden zoveel maanden hard gewerkt. Dit was het enige wat we niet zelf konden doen. Het eindresultaat zat zo in ons hoofd geprent.
Ik had voor de onthulling zelfs een groot foambord laten maken met zilveren titel. Het voelde alsof ik alles in het roos besteld had voor een babyborrel en alles zou toekomen in het blauw.  🙂
Bij de levering probeerden de mensen rondom mij me te troosten. Het was toch ook mooi, die gouden titel. Dat was ook zo, maar daar ging het niet om. Het klopte niet en dan kan ik heel embetant zijn. Ken uzelf. 😉 Gelukkig was de rest van het boek wel heel erg ok.
Ik moest me herpakken en beslissingen nemen. In plaats van 1000 boeken liet ik 300 boeken leveren. Van de andere 700 werd de cover verwijderd en vernieuwd.
Slechts een paar mensen waren op de hoogte tijdens de voorstelling. Ze steunden me enorm door te zeggen dat het een ‘limited edition’ was, dat het later nog zou opbrengen. 😉 Tegen het einde van de middag kon ik meer en meer blij zijn. Uiteindelijk lag er een nieuw boek en het blonk.
Ik heb geen versie van de limited edition, dat ging toen echt niet voor mij. Een foto heb ik nog wel. Geef toe, zilver is beter. 🙂
Deel 3 zal een bronzen titel krijgen. Ondertussen worden de boeken al een tijdje gedrukt in Litouwen. De drukker daar zal het geweten hebben. 🙂 No drama, please!

2/9/2019: Liedjesteksten …

Ik ben weer gestart in mijn ict-job, een andere wereld. Damien stuurde me vorige maand het eerste liedje bij Schichtelichtje. Het kriebelt al een paar dagen om de liedjestekst te bekijken, maar ik kom niet in de vibe.
Na mijn avondles probeer ik het toch. Ik luister een aantal keer naar het liedje zodat ik de melodie in mijn hoofd heb.
Een tekst schrijven op muziek die al bestaat, is een nog grotere uitdaging. Je hebt minder vrijheid, maar ik vind het heel leuk om te doen. Ik speel graag met woorden, zoek dingen die rijmen en kan echt blij zijn als ik iets goed gevonden heb.
Ergens vind ik het vervelend om te knoeien in andermans werk. Maar de vorige keren zijn we altijd samen tot de beste versie gekomen. Dat zal nu niet anders zijn.

11/9/2019: Klaar voor eindredactie …

Ik ben erg gevoelig voor sfeer. Momenteel loopt het niet zo goed op mijn werk (lees: fusie) en dat bekruipt me helemaal. Mijn rode kaft ligt al weken naast me, maar ik vind de moed niet om de verhalen te herlezen. De stap naar de fantasiewereld lijkt veel te groot.
Een van de dingen die ik leerde in de coachopleiding is dat je moet bewegen om in een andere staat van ‘zijn’ te geraken. De voorbije dagen zat ik altijd achter mijn pc voor schoolwerk. Ik lijk een beetje bevroren.
Een ander iets is dat je zoveel mogelijk cirkeltjes probeert te sluiten, op een zo kort mogelijke tijd maw niks uitstellen. Ik heb Beatrijs beloofd om deze maand alle acht verhalen te verzenden voor eindredactie. Een groot cirkeltje …
Hoog tijd om mezelf alweer tot de orde te roepen … Ik besluit om de verhalen voor te lezen aan mezelf, wandelend door de living. Je voelt dan beter of de zinnen vloeien.
Ik start met Schichtelichtje en laat de zinnen vloeien, maar onverwacht ook de tranen. Normaal gebeurt ’the drama’ tijdens het schrijven van de eerste versie. Als je kiest voor helende verhalen, kan je maar beter je eigen lading eraf halen. 😉
Deze keer hield ik het echter meestal droog tijdens het schrijven. Maar nu dus even niet … Ik herleid het tot een combinatie van stress van de voorbije dagen, beseffen dat mijn lichtje ook maar vaag schijnt momenteel, de teleurstelling omdat de inspiratielijn dicht lijkt en ik zoooo graag die twee verhalen nog op papier wil zetten, … maar ook dankbaarheid dat ik het schrijven heb als tegenwind, opluchting dat ik meteen weer in de verhalen gezogen word, blijheid om wat ik geschreven heb en om wat de verhalen kunnen betekenen voor kinderen.
Ik pas alles nog een laatste keer aan en mail Beatrijs met de teksten in bijlage. Voor mij voelt het klaar. Ik ben fier op wat er is. Wie mij kent, weet dat ik dat niet gauw zeg. Bij deze … 🙂
Volgende week zit ik samen met Katrien om de tekeningen te bespreken. Positieve vibes is wat ik nodig heb en dat geven de verhalen en de mensen in mijn team me zeker.
Ook leuk: er zijn al 45 boeken verzonden in tien dagen deze maand. Daar gaat mijn lichtje ook harder van schijnen.
O, en dat werk komt ook wel weer in orde. I believe in magic. 🙂 Slaapwel x

15/9/2019: Tweede liedje …

Ik kom thuis van een namiddagje op de markt van de Merodehappening en ontdek een mail van Damien. Hij en zijn dochters hebben heel hard gewerkt aan een liedje bij het verhaal van de tevredentijd. Er komt zelfs, op vraag, een stukje rap in. Heel hip dus. 🙂

18/9/2019: Eindredactie Schichtelichtje …

Beatrijs zendt me de geredigeerde versie van Schichtelichtje. Ik kom dus te weten hoe het met mijn schrijfstijl gesteld is. 😉 Om je een idee te geven hoe dat gaat, zie je hieronder voorbeeldjes. 

Ik heb zeker bijgeleerd sinds vorige keer, maar schrijven is niet mijn vak. Het is een stukje dat ik heb leren loslaten. Bij elke wijziging denk ik: ah ja, dat is beter. 😉
Ookal is er veel oranje en roze te zien, het verhaal blijft intact. Dat is het belangrijkste.
Ik plaats de tekst weer in Indesign. Dit is definitief, een bijzonder gevoel. Morgen zitten Katrien en ik samen rond de afbeeldingen. Ze kan alvast met dit verhaal starten.

19/9/2019: Afbeeldingen plaatsen …

Here we go again. Na wat sushi en heel veel bijbabbelen, beginnen we aan de plaatsing van de afbeeldingen. Wie goed kijkt, ziet al een glimp van de Sterrenwachter.
Katrien zal voor de meeste verhalen drie tekeningen maken van een volledige pagina. Dus 3 x 8 (+2) verhalen … We kwamen tot de vaststelling dat we de deadline niet halen met 1 tekening per week. Ach ja, een beetje spannend moet het zijn hé …

Ondertussen komt ook de eindredactie binnen van Orkest van de ziel. Yep, we schakelen een versnellingske hoger vanaf nu. 🙂

21/9/2019: Teksten plaatsen …

Alle acht verhalen zijn geredigeerd. Tijd dus om alles opnieuw te plaatsen. Wel fijn dat dat stuk al achter de rug is. Eigenlijk begin nu de fun, het wachten op de tekeningen. En dan plaatsen, my favourite part. Pas dan komt alles tot leven.
Ik merk dat deze keer alles veel gestructureerder gaat. Er is niet echt een schema vastgelegd, maar het lijkt wel of er eentje is. Misschien stuur ik het team beter aan nu omdat ik de procedure ondertussen wel ken.
Als de twee laatste verhalen nog vlotjes komen, zou ik bijna durven zeggen dat deel 3 het gemakkelijkste ging. Maar misschien moet ik nog even wachten met mijn conclusie. 🙂
Ook dit nog … Donderdag was Griet Op de Beeck te gast bij Danira om over haar nieuwe boek te babbelen. Ik ben fan van haar. Haar nieuwste boek ligt op mijn nachtkastje. Ze zei dat ze een echte schrijfster is, omdat ze het nodig heeft in haar leven. Awel Griet, dan ben ik ook een echte. 🙂

25/9/2019: Tekstaanpassing liedje 2 …

Even tijd om de tekst te herwerken van het liedje bij het verhaal van de Tevredentijd. Het is een supercool nummer, inclusief rap dus. Het refrein gaat als volgt:

Saai, saai, saai?
Dan maar chillen in de hangmat
Draai, draai, draai
Ik voel kriebels overal
Bye, bye, bye
Ik verlaat vervelenstijd
Hi, hi, hi
Welkom in tevredentijd

Ook ik ben weer zeer tevreden. 🙂

26/9/2019: Eerste grote tekening …

Katrien stuurt me ’s avonds onverwacht een eerste grote tekening door bij het verhaal van Schichtelichtje. Op de prent staat de Sterrenwachter, de maan en Schichtelichtje. Het geheel bevalt me, zeker de achtergrond met de sterren. Maar er is iets met de Sterrenwachter … Katrien voelt het aan, of course. 🙂 Ik heb altijd wel wat tijd nodig om een personage te leren kennen en steek het dus daar op. Gewenning … 
’s Nachts kan ik niet slapen. Mijn gedachten tollen en ineens is het helder: de Sterrenwachter moet meer gezag hebben, een uniformke en stevige botten.
Het is na 2u als ik Katrien een berichtje stuur met de exacte beschrijving van hoe ik hem zie. Dit moeten we beter aanpakken bij een volgende tekening. Eerst de koppen samensteken. 🙂
Daarmee is mijn hoofd nog niet tevreden. Ik knabbel al lang op een verhaal rond heimwee. Er komen nu flarden, maar mijn boekje ligt beneden.
Na een half uur ronddraaien, besluit ik om het te gaan halen. Ondertussen heb ik reuzehonger …  En zo beland ik in bed met mijn boekje, een stylo en een brownie (no comment) en kribbel ik vanalles op.
Benieuwd wanneer het geschreven wil worden …

27/9/2019: Derde liedje …

Mijn team is hard aan het werk. 🙂 Damien stuurt me een liedje bij Orkest van de ziel. Het is de eerste keer dat hij muziek maakt zonder tekst. Het is de bedoeling dat de kinderen de verschillende instrumenten uit het verhaal leren kennen. Er zitten echt heel fijne stukjes in. 
Ondertussen is ook Katrien weer aan de slag. Ik krijg een nieuwe versie van de Sterrenwachter, met een geweldig kostuum en raketbotten. We komen er wel …

28/9/2019: De Maanmeermin (9)

Als er niks op tv is … Het was weer even geleden dat ik nog een verhaal schreef. Ik besef dat het ‘faalangstritueel’ zich zal blijven herhalen, elke keer opnieuw. Er zit niks anders op dan het te negeren en gewoon te starten.
Wie The making of … kerst tot juli las, weet dat ik op de titel kwam bij vrienden in de tuin. Maar ook deze afbeelding hieronder inspireerde me. Het gaat om de feeling, niet om het personage. 😉

De cover krijgt een maanthema, dus ik wou zeker twee verhalen schrijven rond het heelal. Bij deze is dat gelukt.
Ik koppelde het personage aan het thema heimwee/afscheid nemen, iets wat al lang op mijn verlanglijstje stond. De inspiratie kwam uit de fbgroep Hooggevoelig en strong-willed die ik al een hele tijd volg. Een aantal mama’s gaven tips om om te gaan met het afscheid aan de schoolpoort. Een tip scoorde erg goed, die verwerkte ik in het verhaal. Eerlijk is eerlijk.
Ik stuurde het verhaal net naar Katrien. Ze kijkt naar de film Interstellar, over sterrenstelsels, zwarte gaten enz. Ook weer toevallig. Ze kan alvast wat inspiratie opdoen. Toch iets op tv dus. Maar een Maanmeermin … 🙂

29/9/2019

Het verhaal van de Maanmeermin is opvallend korter. Ik merk nu ook dat het met haken en ogen aan elkaar hangt. De feedback van het testpubliek is positief, maar ik ben zelf niet tevreden. Ik wil een legende toevoegen, die van de Maanmeermin dus.
Ik besluit om het verhaal te lezen van de kleine zeemeermin. Een paar alinea’s is genoeg om een legende te verzinnen. Want wisten jullie dat Koning Neptunus 12 dochters had en dat de jongste wel een heel speciale taak kreeg? 🙂

1/8/2019: Panda-energie

De voorbije dagen begeleidde ik samen met mijn maatje Nancy (Fonkelster) een jongerenkamp. Een bijzondere en intense ervaring. Het schrijven ging even on hold, hoewel ik maandagnacht de feedback van Beatrijs (mijn eindredactrice) op De tevredentijd verwerkte. 🙂
De kinderen kregen ook een schrijfoefening. Fijn om te zien hoe ze hun fantasie de vrije loop lieten en vooral humor inzetten.
Er was ook een oefening met de blinddoek. Niet zomaar een blinddoek, de pandablinddoek. Ik kon het niet laten om deze ook te proberen. Ik vind panda’s geweldige dieren en zou het helemaal niet erg vinden, mocht er eentje zich aandienen als personage. Dus even de energie zetten, dacht ik zo …

Vanmiddag sprak ik af met Beatrijs. We babbelden maar liefst 4u! We hebben veel meer gemeen dan het schrijven. Geen wonder dat het klikt, met en zonder woorden.
Het is fijn om voluit te kunnen babbelen over het proces van het schrijven. Zo herkent ze mijn schrijfdrang als geen ander. Haar nieuwste boek is in de eindfase, heel benieuwd.
In september start ze met de eindredactie van mijn verhalen. Ik heb dus nog een maand om de verhalen zelf te verwerken. Ik hoor mezelf zeggen dat ik me wat tijd ga gunnen, het even ga loslaten. Maar die drang hé …
Daarna bel ik met Damien, de muziekmaker. Hij wil er graag volgende week al invliegen en we bespreken wat ideetjes.
Twee teamleden spreken op een dag en hun enthousiasme voelen, het raakt me. Happy days!
What else? Beatrijs vermeldde ergens in ons gesprek het woord ‘hummels’. Wat later zegt mijn moeder dat de kat van de buren, Hummel, weer terecht is. Ik zal het maar noteren zeker? Daarnaast twijfel ik ineens aan het woord tevredentijd. Misschien is verwondertijd beter.
Wordt vervolgd … 🙂

4/8/2019: Heb ik dat geschreven?

Nina organiseerde vanmorgen een vertelwandeling voor een 20-tal ouders en kids. Ik ging mee als toeschouwer en genieter. Ze las het verhaal van de parel van durf, een van mijn favorieten.

Minstens twee keer dacht ik: ‘Heb ik dat geschreven?’ In positieve zin hé. Ja, Ik was content. 🙂
Ik hoop dat ik dat binnen een paar maanden ook zal denken over de nieuwe verhalen. Momenteel zit het gevoel echt goed. Ik ben blij met de thema’s en ik zie al overal toepassingen. 🙂
Om 22u neem ik mijn kaft mee naar bed. Ik lees de verhalen opnieuw door. Het is een week geleden, lang genoeg om los te laten. Ik verschuif een aantal zinnen en kribbel er op los. Het einde van het dromenpaleis is ineens te lang naar mijn goesting. Drie alinea’s te lang. Ik besluit om de tekst nog niet te schrappen, maar in het rood te zetten. Het is weer middernacht voor ik het weet. Time flies when you’re having fun zeker?

5/8/2019: De printer beslist?

Ik print de verhalen opnieuw. Teveel gekribbel, daar kan ik niet goed tegen. Kijk wat mijn printer doet bij het einde van het dromenpaleis! 🙂

Een mug houdt me wakker. Ik werk weer tot 2u.
Ondertussen vragen jullie je waarschijnlijk af hoe slecht het verhaal was in het begin. 😉 Het verhaal is nog steeds hetzelfde, maar ik ontdek altijd nieuwe manieren om hetzelfde te vertellen, duidelijker. Hoop ik …

6/8/2019: Op zoek naar Nellie nijlpaard …

Ik krijg het in mijn hoofd om een nijlpaard op te zoeken. Bij het vorige boek gingen Katrien en ik naar De balkende hoeve voor een ezelshoot. Ik kies Planckendael voor een nijlpaardshoot. 🙂
Het is meteen bingo. Ik zie twee oortjes boven het water steken en installeer me op de bank bij hem of haar. Het plaatje met info heb ik nog niet gelezen. Eerst foto’s maken. Ik had precies andere oren verwacht, bedenk ik. En is dat een modderpoel of een klein zwembadje?
Ik heb het geluk dat het nijlpaard net nu uit het water wil komen. En dan zie ik het … Het is geen nijlpaard maar een neushoorn! Ik zie de lol er nog van in.

• 

• 

Waar zit het nijlpaard dan? Ik kijk op mijn plannetje en vind er geen. Dit had ik misschien beter eerst even gecheckt. 🙂
Ik stap door Afrika en draai de bocht om. Mijn hart maakt een sprongetje. Ik zie weer oortjes boven het water uit steken. Is dit Nellie?

Het is zeker een nijlpaard, maar van plastic! Een ietsiepietsie teleurstellend toch wel. Het tafereel klopt anders wel met het verhaal van de Mooimaker. Nellie nijlpaard in de poel, ongelukkig om haar dikke lijf en kijkend naar de elegante giraf. Ik geef de hoop op dat er een echt nijlpaard zal volgen.
In het verhaal komt ook een papegaai voor. Daar vind ik genoeg exemplaren van.

• 

• 

Het is een prachtig park, maar het blijft toch een beetje triest. Al die dieren in kooien … Ik zoek nog naar Lizzie schildpad, maar ook die blijkt hier niet te zitten. En panda’s ook niet. 😉
Katrien zal Mr. Google moeten raadplegen voor de beestjes deze keer. En ik zal Mr. Google checken voor ik nog eens impulsief vertrek.

7/7/2019: Eerste schets!

Vandaag stuurde Katrien een eerste schets door van Nellie nijlpaard. Ik was meteen in love. Dat strikje …

Een beetje meer over de tekeningen …
In boek 1 maakte Katrien vaak een tekening die twee pagina’s vulden. Daarnaast had ze dan nog een beetje ruimte voor kleinere tekeningen. In boek 2 startte ze met digitaal tekenen wat veel meer mogelijkheden gaf met oa achtergronden. Katrien kreeg bovendien veel meer ruimte voor haar tekenwerk.
Dat zal nu niet anders zijn. Bijna elk verhaal krijgt drie volledige pagina’s met een tekening. Een tekening die de probleemsituatie/uitdaging schetst, een tekening met de helpende figuur en een ‘eind goed al goed’ tekening.
Wat je hierboven ziet, is een karakterschets. Zo maakt Katrien er een aantal om het personage in te voelen. Gelukkig gaat dat iets sneller op de ipad dan met de hand.

O, ik vermoed dat het een iets dikker boek zal worden. Dat vinden jullie vast niet erg? 😉

12/8/2019: Reekstitel

Als je de eerste keer een isbnnummer aanvraagt, moet je aangeven of het een eenmalige uitgave zal zijn of een reeks. Ik koos voor een reeks. Zot hé. De titel ‘Verhalen voor gevoelige oortjes’ bedacht (of bevoelde?) ik al na een aantal verhalen. Het is een mix van een aantal dingen. Als kind vond ik de meeste verhalen te spannend, zeker de sprookjes van Grimm. Er gebeurde altijd wel iets scary en ik leefde dan helemaal mee. Vaak was ik er nog weken mee bezig. Hetzelfde scenario voltrok zich bij de films van Disney.
Daarnaast heb ik iets met mijn oren … Oké, dit klinkt raar. 🙂 Als kind wreef ik altijd aan de rand van mijn linkeroor als ik moe was of tot rust wou komen. Eigenlijk doe ik dat nu nog. Het wrijven over de oren is verwerkt in het verhaal van Wipstaarts truc. Ik besefte het pas later dat ook dit verhaal weer een aantal dingen van mij bevat. Surprise, surprise! Not.
Maar ook nog dit … Katrien volgde ooit een cursus verhalen schrijven voor kinderen. Zij vertelde me dat het heel goed is om een zintuig in een titel te verwerken. Niet dat ik aan ‘regeltjes’ doe, maar toch … Check!

24/8/2019: Schets Lizzie

Katrien stuurt me een eerste schets van Lizzie schildpad. Zij is het hoofdpersonage in het verhaal van de wat-waslijn. Lizzies huisje zit vol rugzakken en weegt veel te zwaar. Japie krekel helpt haar om op te ruimen. Goed bezig, Katrien!

26/8/2019: Eerste liedje!

Mijn eerste superlange werkdag vandaag en nog wat hitte erbij, redelijk uitgeput. Tijdens een pauze zag ik dat Damien een eerste liedje gestuurd had bij het verhaal van Schichtelichtje. Lastig om dan niet meteen te kunnen luisteren.
Ik laat het inzingen deze keer helemaal over aan Damiens dochters, Natacha en Charlise, en dat voelt goed. Hun stemmetjes passen perfect bij de sfeer van Schichtelichtje. Mee knutselen aan de tekst zal ik niet kunnen laten, vrees ik. Dat doe ik te graag en uiteindelijk ken ik het beste de boodschap van het verhaal.
Een mooi cadeautje aan het einde van de dag. Komt helemaal goed!

Wist je dat de ladies al een eigen album uit hebben, onder de naam Elle Cee. Ze coverden zelfs het liedje van de lelieweg. Zoek hen zeker eens op op YouTube.

Wil je dat Damien en zijn gezin voor jou aan de slag gaan met een gepersonaliseerd lied? Kijk eens op www.wemakeyoursong.com

Vorige week poetste ik mijn auto bij mijn ouders. Buurmeisje Lilli (6) zag me en vertelde dat ze het verhaal van De parel van durf gelezen had. Het is een verhaal dat je kan inzetten als kinderen het niet zo zien zitten om ergens te blijven overnachten. Toepasselijk want Lilli vertrok de dag erna op kamp.
Hoewel … het overnachten was nu niet echt het probleem, maar ze was haar parel kwijt. Jammer, maar ik kon haar niet verder helpen. Dacht ik …
Ik poetste verder en ontdekte een verloren parel in een bakje van de auto, een roze nog wel. Ik stak de parel in de brievenbus en stuurde een berichtje aan de mama. De parel kon nog mee in haar valies. 🙂
Dit zat vanmorgen in de brievenbus van mijn ouders. Lilli schreef haar eigen verhaal over een zebra zonder strepen en verwerkte de parel van durf erin. Mooier wordt het niet …

Dit geheim houden, is vast een van de moeilijkste dingen die ik gedaan heb. Het is me dan ook niet volledig gelukt. De mensen die het dichtst bij mij staan, weten het al even. Voor de anderen kon ik het nog moeilijk wegsteken. Mijn smile verraadt me telkens. 😉
Deel 3 dus … de bronzen editie. Ik zet er nog een vraagteken bij, omdat er momenteel zeven verhalen geschreven zijn. Dat is al heel wat, maar ik weet hoeveel werk er nog komt.
Waarom deze blog? Er wordt me vaak gevraagd hoe ik het doe, dat schrijven. Ik vond dat altijd een zeer moeilijke vraag. Eerlijk gezegd weet ik niet of onderstaande verslagjes enig antwoord bieden. 🙂 Laat het de schrijvers in spé alvast inspireren. Voor mezelf is het leuk en motiverend als ik vastloop. Veel leesplezier …

Kerst 2018

Ik schreef niks meer sinds juli 2017, dat is een lange tijd. Mensen vroegen me vaak naar een derde boek. Ik antwoordde altijd dat het klaar was met twee boeken. Ergens had ik het gevoel dat de inspiratielijn afgesloten was.
In mijn hart wou ik heel graag een derde boek schrijven. De kaft zou groen zijn met een bronzen titel … Maar er kwam dus niks.
Rond kerst wou ik een kleuterboek maken rond hoogsensitiviteit. Ik besliste het met mijn hoofd, omdat ik de nood voelde.
Ik las heel wat kleuterboeken om in de vibes te komen en kreeg van eindredactrice Beatrijs tips voor de indeling. Ik legde mezelf dus regels op, wat totaal nieuw was.
Ik raakte in de knoop. Ik wist dat een kleuterboek een heel andere stijl had, kortere zinnen, meer tekeningen enz. Wat ik vaak mistte: een onderliggende bodem, het nut van een verhaal. Illustrator Katrien zei me dat dat niet meteen het doel was van een kleuterboek. De kinderen moesten het gewoon leuk vinden. 🙂 Natuurlijk had ze gelijk, maar ik wist ook meteen dat het net daarbij wrong.
Ik noem mijn twee vorige boeken graag groeiboeken omdat je telkens weer iets nieuws kan ontdekken, telkens weer een laagje dieper kan gaan. Eigenlijk wist ik toen dat ik het niet kon schrijven en dat maakte me ergens triest.

14/3/2019: White bull

In het voorjaar kwam er een titel in mijn hoofd: ‘Schichtelichtje’. Ik vond dat wel een leuke samentrekking, maar deed er niks mee. Mijn ‘ik heb weer een idee’-boekje lag zelfs niet meer naast mijn bed.
In maart kom ik via mijn osteopate Marieke in contact met White bull, een soort medium. Wie mij kent, weet dat ik vrij nuchter van aard ben, maar de drang om te weten te komen wat me te doen staat, is groot. Het uitbrengen van de boeken heeft mijn leven in positieve zin veranderd, ik mis de uitdaging.
Zijn boodschap is duidelijk, ik moet weer schrijven, eender wat. Elke dag iets neerpennen en zien wat het me brengt. Hij vertelt me dat ik evergreens kan schrijven.
Mijn hart maak een sprongetje, maar ik loop vast in faalangst. Ik kan me echt niet meer herinneren hoe ik het deed, verhalen schrijven. Het enige wat ik schrijf, is de titel ‘Schichtelilchtje’ in een nieuw notitieboekje dat ik kreeg voor mijn verjaardag van vriendin Daisy.

27/3/2019: Cover

Konijn Flopsy komt op de proppen, een verhaal rond te veel lawaai, te druk enz. De oren van het konijn gaan hangen. Ik schrijf het in mijn schriftje, samen met iets rond Nellie Nijlpaard die zichzelf lelijk vindt en de titel De Mooimaker. Ik stel me geen vragen, noteer gewoon wat er in me opkomt en ben tegelijk verbaasd dat er iets komt.

Tot daar het schrijven. Maar hé, ik teken de cover alvast in mijn schriftje. Dat deed ik ook bij deel 2. Wie weet helpt het. Het wordt een groene kaft, bronzen letters en een konijn boven het boek. Er is duidelijk geen illustrator aan mij verloren gegaan. 🙂

5/4/2019: Schichtelichtje (1)

Ik ben al redelijk lastig geweest op mezelf. Ik vertoon constant uitstelgedrag en verzin het ene excuus na het andere om maar niet aan de pc te gaan zitten en te schrijven. De angst voor het witte blad … Voor het eerst vind ik het ‘hard werken’. Ik ben de vorige keren waarschijnlijk vergeten.
Vanavond besluit ik dat het genoeg geweest is. Ik start om 23u30 aan het verhaal van Schichtelichtje, over een ster die niet wil stralen. Het lukt redelijk. Er komt een sterrenwachter bij en sterrenbeelden waarvoor ik zelfs dingen opzoek. Ik heb graag dat de dingen toch een beetje kloppen.
Ik ontdek de link met familieopstellingen en voel weer hoe het is om ontdekkingen te doen in je eigen verhaal. 🙂
Er komt nog een stukje rond een vallende ster, maar eigenlijk voel ik al dat dat er teveel aan is, dat het andere belangrijker is. Ik besluit niet te streng te zijn voor mezelf en gewoon dankbaar te zijn dat er al iets op papier staat. Ik verstuur de eerste versie naar mijn maatje aan zee Nancy, Katrien en mijn mama.

Dezelfde nacht … De cover klopt niet. Deel 1 kreeg een bos, deel 2 de zee, deel 3 … het kan niet anders dan dat het nu de hemel moet zijn. Ik zie nu een zwarte cover met een maan met het boek erop. De sterrenwachter leest in het boek. Schichtelichtje komt achteraan. De bronzen titel past perfect zoals ik het zie.
Ik blader verder door het notitieboekje en merk dan pas dat het vol quotes staat rond de hemel en sterrenbeelden. De kaft zie je hieronder. De puzzel valt ineen, hoe zot kan het zijn. Dit is echt een grote stap. Ik verlang nu nog meer naar een derde boek. Nog effe negen verhalen schrijven. 🙂

16/4/2019: Ibiza

Ik ben in Ibiza met drie vriendinnen: Hilde, Daisy en Sophie. Mijn boekje gaat ondertussen mee en ik heb het verhaal van Schichtelichtje afgedrukt. Ze willen het wel horen en ik lees hen voor. Onder het fleeceke, want we hebben pech met het weer. 😉 Ik bedenk hoe gelukkig ik me mag prijzen met zo’n steuntroepen.
Het is nu zeker, het stuk van de vallende ster moet eruit, maar ik weet niet hoe ik het verhaal beter krijg. Er ontbreekt iets …

Een dag later koop ik een paar sterrenoorbellen op een marktje. Zo word ik elke dag herinnerd aan mijn missie. Mijn gedachten flitsen al naar een boekborrel, met mijn sterrenoorbellen. Ik fluit mezelf al snel terug. Voetjes op de grond …

7/5/2019: Ontbrekende stukjes

Ik ga naar een lezing van Sandra Kleipas en heb mijn oude notitieboekje mee. Ik blader erdoor en ontdek een pagina waarop ik quotes of zinnetjes genoteerd heb die me raakten. Zo ontstonden de meeste verhalen, uit een simpel zinnetje.
Ik lees: ‘Misschien wil de maan soms wel dat ze de zon is, of omgekeerd. Maar je kan de maan niet met de zon vergelijken. Ze stralen allebei op hun manier en hun tijd.’ Dat is het! Ik weet dat ik binnenkort het verhaal van Schichtelichtje zal herwerken.

14/5/2019: Gent

Ik spreek af met mijn maatje van de zee Nancy. We doen een ‘meet in the middle’ in Gent. Het is een stralende dag en we kletsen bij op een terrasje.
Nancy verloor in januari haar lieve zus Cindy. Ze vertelt dat ze het stukje in die Huis zo mooi vond, waarin Stefaan Degand vertelt over het verlies van zijn vrouw. Hij beschrijft het als een orkest dat altijd speelt, maar waarvan de viool de overhand genomen heeft. Ik herinner het me omdat ik dat toen ook heel erg goed verwoord vond.
Het blijft hangen en ’s nachts schrijf ik de titel Orkest van de ziel en de grote lijnen. Ik weet meteen dat het zal gaan over boosheid, verdriet, angst … De personages tonen zich nog niet dus noemen ze x en y.

20/5/2019: Orkest van de ziel (2)

Na een stevig onweer en een uitstapje zit ik in de zetel. Ik weet dat ik iets te doen heb, maar het vertrouwen is nog ver zoek. Het kost me veel moeite om toch de pc te nemen en me in mijn ‘schrijfpositie’ te zetten. (Lees: kleermakerszit met fleeceke over mijn benen) Ik begin met het herwerken van Schichtelichtje.

Vriendin Daisy chat met me en ik tik dat ik ga proberen om nog wat te schrijven. Ze stuurt me sterrenstof en succes. 🙂 Omdat ik het beloofd heb, start ik met een leeg document: Orkest van de ziel.
Het eerste deel wil niet komen en geheel tegen mijn gewoonte in begin ik waar ik wel weet hoe het zal gaan, of denk te weten. X en y worden een elf en een kabouter, voorlopig alvast. Ik zoek nog een situatie waarin de elf heel erg boos wordt. Deze blijft voorlopig blanco.
Voor de rest ontdek ik dat het verhaal weer komt tijdens het schrijven. Ik aanvaard dat het een eerste versie is.

26/5/2019: De wat-waslijn (3)

Ik herwerk mijn twee verhalen opnieuw en stuur deze versies door naar mijn eindredactrice Beatrijs. Ik vertrouw haar voor de volle honderd procent. Als er iemand is die me eerlijke feedback kan geven, is zij het. Spannend wel.
Erna wil ik stoppen, maar ik heb nog een titel in mijn hoofd, de wat-waslijn. Een verhaal rond loslaten en geen rugzakjes meezeulen van anderen.
Ik besluit om toch maar weer een nieuw document te starten. Ik start met een slak, maar deze wordt later een schildpad. Helpende figuur is voorlopig een krekel. Het verhaal loopt weer anders dan ik had gedacht en het groeit onder mijn vingers. Zo ging het dus …
Een dik uur later stuur ik de eerste versie naar mijn vaste steuntroepen en ik vraag Katrien of ze graag een schildpad tekent. 😉 Nog 7 te gaan …

28/5/2019: 5000 exemplaren!

Exact vier jaar geleden vroeg ik een isbnnummer aan voor mijn eerste boek. Vandaag zijn we 5000 exemplaren verder (twee boeken samen) en vertrekt een van de volgende weken een offerteaanvraag voor de derde druk van deel 2. Tijd om nog eens te vieren en dat doen Katrien en ik traditioneel bij de japanner met een sushiboot.

We babbelen over de nieuwe verhalen en terwijl ik vertel, schieten er weer nieuwe wendingen binnen. Ik vertel haar ook over de cover en ze is meteen mee.
Als ik thuiskom, herwerk ik de wat-waslijn. Een aantal dagen geleden zag ik toevallig een stukje van Alice in Wonderland, een bewerking van het oorspronkelijke verhaal. Johnny Dep zegt hierin twee mooie zinnetjes: de tuin der herinneringen en het paleis van de dromen. Ze zijn blijven hangen en de tuin der herinneringen blijkt de missende schakel in de wat-waslijn.

30/5/2019: Porto

Ik vertrek met 13 vrouwen naar Porto om de verjaardag van mijn nicht Annick te vieren. Ik twijfel of ik de drie verhalen, geprint zal meenemen. Ik heb ze graag bij mij, lees, herlees en herwerk waar het kan. Omdat ik een lichtbruin vermoeden heb dat er weinig tijd zal zijn, laat ik ze thuis.
We slapen in een hostal in het centrum van Porto. Heel het gebouw kreeg een maanlandschap als thema. Alvast inspiratie voor de cover van deel 3. In de gemeenschappelijke ruimte zie ik deze spreuk. Ik krijg kippenvel. Dit had ik even nodig …

10/6/2019: Wipstaarts truc (4)

Ik had nog wat krabbels gemaakt de voorbije weken, maar het was nog niet klaar om geschreven te worden. Vandaag zat ik op het marktje van het Snuisterhuis in Averbode. Ik ontmoette alweer veel lezertjes. Hot topic blijft hooggevoeligheid en het omgaan met prikkels. Ik versta hen en dat maakt mijn drive groot om nog eens iets te schrijven waarin ze zich heel erg zullen herkennen.
Het verhaal wordt een inspiratiemix van het boek ‘Ik prik’ over een egel die naar een feestje gaat en de konijnen van Beatrix Potter.

Flopsy konijn krijgt eindelijk haar verhaal. 🙂
Zie je de OK onderaan de pagina? Dat is het mooiste moment na het schrijven. Oef, het staat erop!

Het tempo ligt hoog nu, net zoals bij boek 2. Ik vraag me af hoeveel verhalen er nog zullen volgen nu de vakantie begonnen is voor mij …

11/6/2019: Eerste druk

Zou ik al? 🙂 Ik schrijf de verhalen in Word, maar uiteindelijk komen ze in een Indesignbestand te staan. Ik krijg ineens zin om de vier verhalen alvast te plaatsen in Indesign. Ik maak een kopie van het tweede boek, maak dit leeg en heb zo meteen de juiste lay-out voor deel 3. Het kriebelt als ik alles aanpas en ‘eerste druk’ typ bij de info vooraan in het boek. Een maand en jaartal durf ik er nog niet bijzetten. Hoewel, 2020 moet haalbaar zijn. 🙂

14/6/2019: Schakeltijd (5)

Morgen vertrek ik op reis naar Portugal met een groep van 18 mensen. De pc gaat mee voor de bestellingen, maar ook omdat ik voel dat ik in de flow zit. Het plan is om daar ook te schrijven.
Sinds een aantal dagen duwt er weer een verhaal. Ik heb nog niks genoteerd in mijn boekje, maar het moet iets worden voor strong-willed kinderen die doorgaan van ’s morgens tot ’s avonds en vergeten om tussendoor te rusten. Iemand zei ooit dat ze geen schakeltijd namen.
Hoe kan ik het beter uitleggen dan met auto’s? Ik denk meteen aan Cars en zoek de personages op. Wat zijn het er veel! Ik kies er een paar namen uit en besluit om 22u nog te starten met het verhaal. Het vloeit … tot ik begin te denken, aiai.
Tot nu toe gebruikte ik altijd dieren, mensen of planten. Kan ik dit wel doen? Het ding is dat ik direct val voor de personages. Voor mij klopt het, en laat ons eerlijk zijn, ik heb me nooit aan regeltjes gehouden. Ik ben al lang gestopt met me vragen te stellen als een verhaal weer eens een heel andere wending neemt dan ik bedacht, of als er nieuwe personages op de proppen komen. Het enige wat telt is of de kinderen het leuk vinden en begrijpen wat ik wil vertellen. Misschien moet ik een testgroepje inrichten?

15/6/2019: Brussels airlines

Vanmorgen printte ik alle verhalen uit. Hoewel ik mijn pc mee heb, wil ik ze tastbaar bij mij hebben. Op het vliegtuig lees ik Schakeltijd nog eens door en doe ik enkele aanpassingen.
Ondanks mijn goede voornemen zal ik de rest van de week niks meer schrijven. Ik ben er helemaal uit en mijn pc besluit om mee te doen. Ik kan nog een tiental minuten werken voor deze uitvalt.
Net nu komen er heel veel bestellingen binnen. Het sterkt me om door te doen. Deel 3 zal warm onthaald worden.

25/6/2019: Pctroubles

Ik wil terug in gang komen, maar kan niks meer doen met mijn pc. Hoe erg kan je Word missen? 😉 Alle aandacht gaat nu naar de zoektocht naar een nieuwe.
Net nu krijg ik de feedback van Beatrijs. Ik kan het een beetje lezen op de gsm. Haar opmerkingen geven me een enorme boost.

Ik wil graag meteen weer aan de slag, maar dat kan dus niet. Ik verschiet ervan wat het met me doet. Ik durf bijna zeggen dat het me ongelukkig maakt. 🙂
Ik zend Beatrijs de drie nieuwe verhalen, het is het enige wat ik kan doen.

28/6/2019: Inspiratie gezocht

Ik kan weer werken, hallelujah! Meer nog, ik kan zelfs in het donker werken, want mijn nieuwe pc heeft toetsenbordverlichting. 🙂
Ik verwerk het meeste van de feedback. Qua verhalen blijft het nu bijna blanco, dat is even slikken. Ik heb nog twee titels: Het paleis der dromen (Alice in Wonderland) en De Mooimaker (affiche Carrefour), that’s it.
De voorbije dagen heb ik wel heel wat afbeeldingen opgeslagen op mijn gsm die me aanspraken. Ik kwam erop via vriendin Nancy die de fbpagina All about beth deelde. De kabouter stuur ik meteen door naar Katrien, ter inspiratie voor de kabouter in Orkest van de ziel. 🙂
Normaal haal ik mijn inspiratie uit quotes, maar wie weet werken beelden ook …

Ik krijg feedback van Beatrijs op de drie verhalen. Ook zij merkt op dat het verhaal van de auto’s misschien niet zo goed past in de reeks en stelt voor om een dier te gebruiken. Ik neem het mee, maar voel al dat het verhaal zal blijven. 🙂

30/6/2019: Testpubliek

Het autogegeven blijft in mijn hoofd spoken. Ik herwerk het verhaal opnieuw en besluit het te onderwerpen aan mijn doelpubliek. Gelukkig ken ik wel wat fijne mensen met even fijne kinderen. Ik vraag aan Katrien van Talentenboomhut of ze het verhaal wil voorlezen aan haar zoon Seppe, een oortjesfan. Ze reageert enthousiast en leest het meteen voor. Dit is haar feedback. 🙂

2/7/2019: Plannen

Vandaag ga ik langs bij Katrien om de derde druk van boek 2 klaar te maken. Al snel babbelen we over het derde boek. Blij om te zien dat zij er ook weer volle goesting in heeft.
In maart zei ik haar dat ze mocht beginnen tekenen vanaf verhaal 7. En meer, dat ik vanaf dan het ook de wereld zou ingooien, alé, op Facebook. 🙂 Nu dat dichterbij komt, wil ik dat natuurlijk heel graag, maar steekt de twijfel ook weer de kop op. Wat als ik geen tien verhalen kan schrijven?

7/7/2019: Het dromenpaleis (6)

De twee zinnetjes in de film Alice in Wonderland … remember? De tuin der herinneringen kon ik al kwijt in De wat-waslijn. Tijd om het paleis van de dromen te verwerken. Ik wil iets schrijven rond boze monsters onder het bed of in dromen. Lees: angsten dus.
Tussendoor kribbelde ik al wat bij mekaar, maar ook hier ontbrak een stukje. De redding komt met iets wat ik op Facebook zie passeren. Een van de wijsheden gaat over het omgaan met angsten.

Ik kribbel verder … Het valt me op dat ik max. nog een blaadje vul. Bij boek 1 schreef ik het verhaal bijna volledig uit op papier.
Dit keer gebruik ik weer een menselijk personage, Tim. In de vorige twee boeken waren er telkens twee of drie verhalen met kinderen. Het gebeurt vanzelf. Mijn vroegere brein zou het afgekeurd hebben: ofwel alle verhalen met dieren, ofwel met mensen, niet mixen. Als ik een ding geleerd heb van het schrijven, is het wel loslaten. Ze komen zoals ze komen, in de volgorde zoals ze zich aandienen.

Maar goed … het dromenpaleis dus. Ik chat ’s avonds nog even met Nancy. Ze start maandag een nieuw kampje (Fonkelster) en schrijft dat er een aantal kinderen zijn die het spannend vinden om te blijven overnachten. Ik ben getriggerd. 😉 En dus zet ik mijn toetsenbordverlichting aan en start om 23u een leeg Worddocument.

Het begin verloopt moeizaam. Bijna is mijn goesting over. Ik besluit er wat minder aandacht aan te besteden en gewoon het vervolg te schrijven. De naam Tim verandert in Lucas, de naam van de zoon van Katrien.
Eens Pinokkio, Roodkapje, Sneeuwwitje en heel wat andere sprookjesfiguren komen opdagen, ben ik vertrokken. 🙂 Het is een van de langste verhalen tot nu toe.
Om 1u15 stuur ik een eerste versie naar mijn steuntroepen. Misschien kan Nancy het al uittesten tijdens haar kampje … En deze tekening stuur ik alvast naar Katrien.

8/7/2019: Testpubliek bis

Ik ben uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Laura, de dochter van vriendin Daisy. Ze wordt 10. Aan het einde van de avond vertel ik aan Daisy dat ik de nacht ervoor een verhaal geschreven heb. Ik had het haar nog niet doorgestuurd. Laura wil het dromenpaleis lezen. Ik kan de pdf terugvinden op mijn gsm en wacht geduldig op het verdict van de jury. Ik krijg 10/10. 🙂 Mama Daisy leest het wat later, vindt het goed, maar Schakeltijd beter. Daar ben ik het mee eens, het is nu al een van mijn lievelingsverhalen. Maar het heeft potentieel en ik weet precies wie me daarbij kan helpen. 🙂
Ik stuur ook een aantal verhalen naar vriendin Hilde die een paar dagen op retraite is. Later deze week verzend ik ze ook naar vriendin Nadia. Zij hielp me met de lay-out van de twee boeken.

10/7/2019: De Mooimaker (7)

Tijdens het maken van boek 2 kwam Nellie nijlpaard op de proppen. Ik noteerde haar personage in mijn boekje, maar ze kreeg geen verhaal. Nu matcht ze met het verhaal van de Mooimaker. Het moet gaan over Nellie die zich lelijk voelt en de Mooimaker die haar laat zien hoe mooi ze is.
Ik probeer nog altijd in kaart te brengen hoe een verhaal tot stand komt. Een van de dingen die ik merk, is dat het gaat om aandacht. Geen geforceerde aandacht, maar eerder zoiets van ‘het zou leuk zijn als ik dat verhaal verder kan doen groeien, toon me wat er nodig is’. En dan loslaten dus. En ook wel open staan …
Vannacht kwam er spontaan ‘Kijk dan! Kijk dan!’ in mijn hoofd. Ik moest denken aan een papegaai. Daarmee is de helpende figuur gekozen. Ik volg ook al een tijdje Talentenfluisteraar Katrien. Zij benoemt bijzondere talenten bij kinderen. Nu komt alles samen, want de twee personages maken een verre reis door het oerwoud en onderweg ontdekt Nellie al haar mooie eigenschappen.
Mijn boekje ligt beneden. Ik vertrouw erop dat ik het wel kan onthouden tot morgenvroeg. Als ik opsta, is het het eerste wat ik doe, mijn kronkels opschrijven.

Daarna hang ik ondersteboven om mijn haar te drogen (altijd een topmoment voor inspiratie 😉 ) en bedenk ik dat het alleen maar lijkt alsof ze een verre reis maken. Eigenlijk blijven ze ronddraaien in de achtertuin van Nellies woonplaats.
Ik heb meer dan genoeg info om te schrijven, maar het is dag. 🙂
Deze quote kreeg ik van vriendin Nina toegestuurd, en het klopt wel een beetje …

Ik besluit om het er toch op te wagen. Deze keer geraak ik vast in het midden. Ik staar mijn living rond en voel ineens de behoefte om die stevig in het sop te zetten. Mooimaker zeker?
Erna kan ik verder. Er komt een fijne nieuwe wending. Gek dat ik die niet eerder zag. Nummer 7 is in grote lijnen klaar om 17u.
Maar nu heb ik dus een probleem. Ik ging ‘mijn geheim’ de wereld insturen vanaf zeven verhalen. 21 juli lijkt me een mooie datum, exact twee jaar nadat ik het laatste verhaal van deel 2 schreef …

11/7/2019: Bevestiging

Ik blijf zoeken naar bevestiging merk ik. Moet ik hier nu mee doorgaan of niet? Het zou zonde zijn om niks te doen met de zeven verhalen, maar los ik de verwachtingen in? Ik scroll door Facebook en zie deze post … Hoe zot kan het zijn?

12/7/2019: He said yes!

Vandaag chat ik met Katrien, zoals bijna alle dagen. 😉 Meer en meer hebben we het over het derde boek. Ik zend haar alle teksten zodat ze ze op reis rustig kan lezen en misschien al kan beginnen schetsen. 🙂
Er breekt een spannende periode aan. Het tot leven zien komen van de personages is een van de leukste aspecten aan het maken van het boek.
We palaveren over de verhalen, de volgorde van het werk, de streefdatum (houden we nog even voor ons 😉 ), … Aan enthousiasme geen gebrek.
Bij de vorige boeken werd ook muziek gemaakt door Damien Braeckman en zijn gezin. Een geschenk uit de hemel was het. Op de pagina Team lees je hoe we mekaar leerden kennen.
Er zijn al twee verhalen waarbij ik echt muziek voel: Schichtelichtje en Orkest van de ziel. De engelenstemmetjes van Damiens dochters zouden er perfect bij passen.
Ik weet dat hij het erg druk heeft, maar muziek is zijn passie. Hij begon zelfs een bedrijfje waarbij je muziek op maat kan laten maken: www.wemakeyoursong.com
Ik besluit de vraag niet langer uit te stellen en een mailtje te sturen. Ook van hem krijg ik een zeer enthousiaste ‘ja’.
Mocht ik zelf nog twijfelen of ik nu wel of niet dat derde deel moet maken, hierboven hebben ze precies al beslist en zorgen ze voor flow.

13/7/2019: She said yes! Denk ik. 🙂

Vandaag ga ik langs bij ’t Pure vrouwtje Nina. Ze is boekfan van het eerste moment en verkoopt ze ook in haar webshop. Nina schrijft zelf hele fijne blogs en we staan al eens samen op marktjes. Door de jaren heen hebben we een bijzondere band gekregen met elkaar.
Het plan was om haar te vragen om het voorwoord te schrijven van boek 3, een soort meterschap dus. Ik moest alleen het goeie moment nog zien te vinden …
Dinsdag organiseert Nina een volle maanwandeling. Ik stuurde haar vorige week het verhaal van Schichtelichtje met het vrijblijvend aanbod om het te gebruiken. En dan gebeurt er iets vreemds. Ze zegt iets in de trant van: ‘Ma joeng, maar gij schrijft zo goe, die verhalen, ik vind dat zo geweldig. Ik zou daar graag deel van uitmaken, het voorwoord schrijven of zo.’ Ze giechelt en beseft ineens dat dat een tikkeltje arrogant kan overkomen. 🙂
Ik vind het heerlijk rechtuit. Haar enthousiasme ontroert me en haar aanvoelen van mijn ‘masterplan’ verbaast me ook totaal niet. Tegelijk moet ik lachen om haar ongemakkelijkheid nu en is er ook nog zoiets als dju, omdat ze mijn surprise ‘verbrodt’.
We snappen elkaar zonder woorden en beslissen dat het gesprek nooit plaatsgevonden heeft. Ik noem haar een ‘kieken’ en stuur haar ’s avonds alle teksten. Tja, ze kan maar beter beginnen invoelen dan hé. 🙂
Dus dinsdag vraag ik het officieel, bij volle maan en hopelijk veel sterren. Zij zal dan doen alsof ze super verrast is en heel waarschijnlijk ‘ja’ zeggen. 🙂

14/7/2019: Oostende

Ik ben in Oostende voor het optreden van Alvaro Soler, vanavond aan het Q-Beach House. Ervoor gaan vriendin Daisy en ik even shoppen. Ik koop deze sjablonen, ideaal voor een knutselactiviteit bij het verhaal van Schichtelichtje. En zo zijn de verhalen nooit ver weg …

15/7/2019: Feedback

Ik krijg feedback van Beatrijs op De mooimaker en Het dromenpaleis. Hoewel er nog werk is aan de verhalen, ben ik blij met de algemene commentaar. Zeer motiverend!

Ook Nadia stuurt feedback vanuit Corfu: “Leuke nieuwe thema’s die alweer mooi verwerkt zijn in een kinderverhaal! Het laatste verhaal met Nellie nijlpaard is mijn favoriet.” Ze maakt enkele bedenkingen als mama, altijd handig. Ook mijn moeder is geraakt door het verhaal van Nellie en de Mooimaker.
Vanavond spreek ik af met ex-collega Annemie. Ze vertelt over haar zoon die soms erg boos kan worden op het voetbalplein. Misschien is dit wel de situatie die ik nog nodig heb voor Orkest van de ziel …

16/7/2019: Volle maan wandeling

Voor de start passeer ik langs Nina voor dé vraag en ze zegt gelukkig ja. 🙂

Er wandelen 34 mensen mee, een hele groep. Vriendin Hilde is mee, maar ook een aantal bekenden die me van in het begin steunen. Ik ontvang wat lofbetuigingen. Kirsten, schrijfster van Riet voelspriet, vertelt me dat ze de verhalen allemaal nog eens gelezen heeft. ‘Het klopt zo’, zegt ze. Het zijn de woorden waar ik nu misschien het meeste nood aan heb.
Aan het einde van de wandeling vang ik een gesprek op tussen Nina en een mama. Ze heeft het over het boek dat ze kocht bij Nina en hoe het verhaal van de twee bruggetjes haar dochter geholpen heeft in de speeltuin. Nina stelt me voor, de mama bedankt me. Ook weer zo’n moment …
De avond stond in het teken van dankbaarheid. Als iemand dat ervaren heeft, ben ik het wel.

17/7/2019: Nature calling …

Ik ga naar de bib. Mijn oog valt op Psychologie magazine in de leeszaal. Er staat een artikel in over hoogsensitieve mannen, dat moet ik even lezen. Ik sla het magazine echter willekeurig open en lees dit:

De eerste vijf regels lijken wel uit mijn verhaal Orkest van de ziel te komen. Echt zot dit!
Weer thuis maak ik dé kaft klaar, de rode. Ik print alle verhalen en steek ze proper in plasticjes. Dit wordt de werkkaft voor de volgende weken en maanden. Ik zal ermee rondlopen alsof het mijn dierbaarste bezit is. 🙂
Ik trek naar het meer van Rotselaar met mijn kaft. Je hebt er verschillende visserspantonnetjes en daar is het heerlijk vertoeven. Het is mijn bureau in de natuur. Het duurt niet lang voor ik gezelschap krijg.

Ik herschrijf de eerste twee verhalen opnieuw. Dit proces zal zich nog een aantal keer herhalen tot de eindredactie.
Eigenlijk ben ik geen schrijver. Daarmee bedoel ik dat ik het vak niet beheers. Ik vang verhalen en probeer ze zo goed mogelijk neer te pennen, rekening houdend met eerdere opmerkingen van Beatrijs. Zo probeer ik de zinnen korter te maken, in de tegenwoordige tijd te blijven, te voorzien wat zichtbaar zal zijn op de tekeningen, mijn lezer visueel mee te nemen in het verhaal …
Als ik eerlijk ben, zou ik liefst een verhaal in grote lijnen afleveren en dan zeggen: ‘Voila, maak er maar wat van’. 😉 Langs de andere kant wil ik zoveel mogelijk zelf doen en leren.
’s Avonds ga ik nog naar de verjaardag van vriendin Els. Om 22u is mijn lichtje uit.

18/7/2019: D-day, wat vroeger …

Ik was ervan overtuigd dat ik op 21 juli 2017 het laatste verhaal schreef, maar een Facebookherinnering zegt me dat het 18 juli was. Dus wat vroeger dan verwacht, gooi ik vandaag hét nieuws op Facebook. Warm welkom om mee te lezen vanaf nu …
Wat deed ik verder tussen alle lieve berichtjes en succeswensen door? Yep, herschrijven. 🙂

21/7/2019: Foempies …

De voorbije dagen deed ik niet veel. Ik gunde mezelf wat rust na de aankondiging precies. Ik maakte wel inhoudsteksten van de verhalen, voor de inhoudstafel dus.
Vandaag was ik op het verjaardagsfeestje van vriendin Hilde. Ze heeft al jaren een konijn met de naam Flor. In het verhaal van Wipstaarts truc doet er ook een Flor konijn mee. Ik heb de naam van Beatrix Potter, maar vind het nu wel een fijn ’toeval’.

De schoonbroer en schoonzus van Hilde zijn er ook. Ze hebben nieuwe schoenen, foempies. Een geweldige naam vind ik dat. Niet persé voor schoenen, maar voor een raar volkje. 😉 Ik noteer het in mijn boekje, samen met de krabbels hieronder. Vooral de woorden verveeltijd en tevredentijd trekken aan me, al weet ik nog niet wat ik ermee moet.

22/7/2019: Niksen? Niet vandaag …

Ik lees elke morgen snel de digitale versie van de krant, meestal alleen de grote koppen. Dit artikel trekt mijn aandacht.

Het sluit mooi aan bij de verveeltijd. Een paar minuten later, zie ik dit bij mijn moeder verschijnen op Facebook. Ok, ik heb het begrepen. Iets met verveeltijd en tevredentijd dus … 🙂

Hier geen tijd om te niksen vandaag. Ik probeer de teksten klaar te krijgen voor eindredactie. In deze fase moet ik eigenlijk ook al bezig zijn met de tekeningen. Wat wordt getoond? Zo hoeft niet altijd alles ‘verteld’ te worden. Meestal komen er drie tekeningen bij een verhaal: een tekening met de probleemsituatie, een tekening met de helpende figuur en de actie en een ‘eind goed al goed’ tekening. 😉 Ik doe suggesties voor Katrien en haal hier en daar zelfs mijn tekentalent boven om duidelijk te maken wat ik bedoel. 😉 Ik bedenk al een beetje hoe de bladschikking zal zijn. Op goed geluk …

En dan zijn er nog de opdrachten na de verhalen. Ik stel al een aantal vragen op. Deze zal ik later bekijken met Nancy, net als de vorige keer. To do, to do …

Na dit alles zet ik alles nog in Indesign. Er zijn al 67 pagina’s gevuld. Eigenlijk doe ik vandaag teveel en ik betrap mezelf erop dat ik geen ‘schakeltijd’ neem. Gaat dat verhaal dan toch over mij? 😉
Ik ben scheel gekeken op de papieren in de kaft en mijn pc. Om 22u stuur ik een pdf naar Katrien. Ik ben kapot.
Het is een van mijn valkuilen, I know. Meer nog, ik wil ook iedereen meenemen in mijn drive. Ik chat hyper met Katrien, zonder intro. Gewoon baf vertellen wat ik aan het doen ben. Gelukkig heeft ze me al vaak zo meegemaakt. 😉
Ik zal de volgende weken moeten aanvaarden dat iedereen een welverdiende vakantie neemt en dat ik dus even alleen door dit project sjees. Ik ben té uitgerust. 🙂 Alé, nu efkes niet …

25/7/2019: Gas terugnemen …

Even pauze inlassen. Met tegenzin, maar als ik wil dat er nog verhalen komen, zal ik zelf tot rust moeten komen.
Niet dat het ooit echt stopt. Ik betrap mezelf er bijvoorbeeld op dat ik bijna uit elke conversatie wel iets haal. Eergisteren vertelde ik Laura over de Foempies en zij vulde meteen aan met de Lalaloopsys. 🙂 Ik denk dat ik daar wel problemen mee krijg als ik dat zomaar zou gebruiken. Maar hé, mijn brein houdt van die dingen en kan daar zoetjes mee bezig zijn. Ook lezen staat bijna in functie van … Ik krabbel regelmatig wat in mijn boekje, mijn schatkamer. Allemaal prima.

Het zijn de vele uren achter de pc die me nekken. Augustus zal drukker zijn. Ik wil nu zoveel mogelijk doen, ook voor school. Gisteren schakelde ik over op het schrijven van it-cursussen. Van de fantasiewereld naar instructietaal, altijd even aanpassen.
Vanmiddag ga ik zwemmen bij vrienden, no more pc. In mijn boekje krabbelde ik iets over de Maanmeermin. Misschien komt ze wel tot leven in het zwembad. 🙂 Keep cool!

26/7/2019: Tevredentijd (8)

Je kon het hierboven al lezen. Ik wou iets doen rond tevreden zijn. Het begon met deze quote op Instagram, waarvoor dank aan Kindercoaching Mimosa. 🙂

Het is niet simpel meer in deze tijd om gewoon tevreden te zijn en je vervelen is al helemaal uit den boze. Kinderen raken er haast van in paniek. Hoe moet dat, vervelen? Een boeiend thema waar ik al enkele dagen op broedde …
Gisteren ging ik zwemmen bij vriendin Hilde en haar man Luc. Ze hebben een zalige tuin met daarin een aantal hangmatten. Eentje trok mijn aandacht.
Aan het einde van de middag kroop ik erin, alleen, achteraan in de tuin. Vroeger zou ik dat super asociaal gevonden hebben. Nu weet ik dat ik vrienden heb die dat begrijpen en dat helemaal niet ‘raar’ vinden.
Eigenlijk was ik niet met het boek bezig (yeah right) en wou ik een boek lezen (nice try). Het flitste door mijn hoofd dat de hangmat dicht zou kunnen en ronddraaien. Zo zou het personage (dat ik nog niet bedacht had), in een andere wereld belanden. Dat noteerde ik als ik thuis kwam. Bye, bye Maanmeerminplan.

Vanmiddag was het dertig graden in mijn living. Ik zette me voor de ventilator en verveelde me eigenlijk. 🙂 Het ideale moment om verveeltijd, tevredentijd en de hangmat aan elkaar te breien, toch? Neem daarbij nog een stel Lalabies (verbastering van Lalaloopsys) en het spel is compleet.
Het verliep moeizaam omdat ik een ander idee had van hoe ik tot de tevredentijd ging komen. En maar wringen, ik leer het niet af. Na een sushi eetstop kon ik verder.
Ik koos deze keer voor een meisje als hoofdpersonage. Ze kreeg de naam Lore, naar Hannelore, dochter van Katrien. Als er geen boek meer komt, hebben ze nu elk hun eigen verhaal. Dat hebben Katrien en haar gezin wel verdiend.
Daarnaast had ik Laura een verhaal beloofd rond een paard. Ook zij krijgt in dit verhaal haar wens, al is het een paard in de wolken. Curieus? Dat zou ik ook zijn. 🙂
Nog twee keer vervelen en mijn grootste taak zit erop. Ik heb nu wel bewezen dat ik kan schrijven in extreme omstandigheden. 🙂

O, en ik stuurde alvast wat inspiratie naar Katrien. Meet Nellie nijlpaard en het dromenpaleis. 🙂

27/7/2019: Pinterest

Vannacht moest de tevredentijd ineens helemaal anders. Man, man, wat een crisis. Er was precies niks goed aan. Nochtans kreeg ik heel fijne feedback van mijn vaste lezers.
Gelukkig was ik te moe om de pc te nemen. Vanmorgen lees ik het verhaal opnieuw. Ik snap mijn nachtelijk geworstel niet meer.
Ik herwerk het verhaal slechts een beetje en plaats het ook in Indesign waar het geweldig wringt in de lay-out. Normaal start een nieuw verhaal altijd aan de linkerzijde. Ik deel het verhaal wel zes keer opnieuw in, telkens met een andere plaats voor een afbeelding, maar krijg het niet gefikst. Met tegenzin laat ik het verhaal (voorlopig) aan de rechterzijde starten en niet op zijn plaats (lees: in de volgorde waarin het kwam, nl. op de 8ste plaats). Ik laat het even los. Na de eindredactie kan er pas definitief geplaatst worden.
’s Avonds kijk ik rond op Pinterest en andere kanalen om de knutselideetjes bij de twee boeken aan te vullen. Leve het internet en creatieve mensen!
Ik maak ook acht nieuwe (verborgen) borden aan in een voorzienige bui. Alweer een stap gezet. Ik vind het heerlijk om de borden te vullen met knutselideetjes rond schildpadden, nijlpaarden, konijnen, krekels en sterren.
Morgen vertrek ik naar mijn maatje Nancy. Ik zal vanaf maandag drie dagen mee een jongerenkamp begeleiden. Ik vermoed dus dat dit het laatste bericht zal zijn voor juli. 🙂

Deze week zaten er weer heel wat leuke berichten in mijn mailbox. Meer en meer mensen gebruiken de verhalen in (school)projecten, presentaties en zelfs eindwerken. Je zou bijna zeggen dat het allemaal vanzelf gaat. Bijna … 😉

Onderstaande quote vat het mooi samen. Ik durf gerust zeggen dat ik al 3,5 jaar bijna dagelijks bezig ben met het bekendmaken van de boeken. Maar alleen doe je dit niet. Mijn grootste geluk is misschien wel geweest dat ik een ruim netwerk had voor ik hier aan begon. Het werd met de jaren alleen maar groter. Merci voor al het uitzendwerk dat jullie doen.

Binnenkort hoop ik jullie heel fijn nieuws te mogen brengen. Bijna …

Hij slikte even toen ik vier jaar geleden een pallet met 700 boeken liet leveren in de garage. Zes palletten later is hij een van mijn grootste fans. 🙂
Merci vokke om het magazijn te beheren en voor zoveel meer. Fijne vaderdag aan alle papa’s! Een knuffel voor wie zijn papa moet missen.

Er zijn heel wat nieuwe boeken verschenen rond hoogsensitiviteit, elk vanuit een andere invalshoek. Ik voegde ze alvast toe aan de uitgebreide boekenlijst op de pagina Extra’s. Ideaal leesweertje. 🙂

• 

• 

• 

Is onderstaande zin herkenbaar?
“Tijdens het maken van toetsen hoort Tim stemmetjes in zijn hoofd die zeggen dat hij het niet kan.”
Het verhaal van de twee bruggetjes (deel 1) helpt de stemmetjes ombuigen naar positieve aanmoedigingen. De opdrachten na het verhaal stimuleren om zelf manieren te zoeken om ermee om te gaan.
Soms is een kleine reminder genoeg, soms wordt het wat grootser aangepakt, zoals op het kamp van Sensitief vzw. 🙂
Succes!

Ik ben op citytrip met 13 vrouwen om de 50ste verjaardag van mijn nicht Annick te vieren. We slapen in hostal Supernova in Porto. Alles is hier in het thema van het heelal. Deze muurtekening raakt me diep. Hoe en waarom hoop ik jullie ooit te kunnen vertellen … 🙂

Exact vier jaar geleden vroeg ik een ISBN-nummer aan voor boek 1. Vandaag vieren we 5000 verkochte exemplaren en maken we nieuwe plannen.
Een van de volgende weken gaat ook de offerteaanvraag voor een derde druk van deel 2 de deur uit.
Merci Katrien Benaets, ik had het met niemand anders willen doen. Dank je wel aan alle mensen die de boeken mee helpen verspreiden. Zonder jullie was dit ook niet gelukt.