Wat voor tekenaars geldt, geldt ook een beetje voor schrijvers. Ik heb het dertig keer ervaren, de angst voor het witte blad. Die eerste zinnen zijn zo belangrijk en dat verknalt al meteen de fun. 😉
Ik leerde dat ik ze niet meteen hoefde te schrijven. Dat ik ook gewoon in het midden kon starten, lekker rebels. Het gaat erom dat je een eerste stap zet. Alsof je tegen de personages zegt: ‘Alé, help me om hier iets van te maken.’ 😉
Daarna vraag je je af wat er ervoor gebeurde. Je doet hetzelfde naar het einde toe. Vraag het niet aan je brein, maar aan je hart.

Verhalen willen geschreven worden. Misschien wel door jou …