Vrijdagavond ging ik naar Bart Peeters Deluxe in de Lotto Arena. De meningen over de man zijn sterk verdeeld. De ene vindt hem geweldig om zijn echtheid, de andere krijgt de kriebels van zijn nervositeit.
In de Lotto Arena krijg je het hele pakket over je, vanaf de eerste noot. Een zachte stem, teksten met een bodem, een pakkend moment met Ronny Mosuse, efkes wat maatschappelijke thema’s er tussendoor en een waw-ervaring met het koor. Maar ook zotte spurtjes over het gangpad, dansen à la Beyoncé, inclusief (een poging tot) twerken, grapjes vertellen, teksten die nergens op slaan en total loss gaan op de opzwepende muziek van de ideale mannen …
Eerlijk, laat een ander het doen, ik zou het allemaal té vinden. Maar niet bij den Bart. Zelfs de non-believers moeten aan het einde van het optreden toegeven dat het fantastisch is wat hij doet. Iedereen die daar zit, wil meedoen. Er heerst een vrolijkheid in de gangen die je maar zelden meer voelt bij een groep mensen. Het is er letterlijk en figuurlijk ‘warm’.
Minstens 3u denk je dat het helemaal goed komt met de mensheid, met den Bart als Messias. 🙂
Maar hoe komt dat dan? Echtheid, bedenk ik. Jezelf 100% durven tonen in je ‘anders’ zijn. Geen 99%, want dan ga je af als een gieter, zo dun is de lijn. Je ‘labeltjes’ combineren tot iets fantastisch en daar zelf ongelofelijk veel plezier aan beleven.
En nee, ik zou daar niet mee kunnen samenleven, maar dat doet iemand anders al met veel liefde. 🙂 Hij mag mijn ziel verwarmen, dat is ook al heel wat …