Hoe het nu voelt …
Na het uitgeven van boek 1 had ik absoluut geen plannen voor een vervolg. Twee maanden later wandelden er echter al nieuwe figuurtjes door mijn hoofd en ze waren niet van plan om me met rust te laten. 
Er volgden vrij vlot 9 verhalen, het tiende liet lang op zich wachten.
Daarna ging het vaatje dicht of zo voelt het een beetje. Nelly nijlpaard dook een keertje op, maar ze weet voorlopig niet wat ze wil en een nijlpaard forceren, lijkt me geen goed idee. Ik ben zo bezig geweest met ‘uitgevertje spelen’ dat ik er ook weinig bij stilgestaan heb.
Zondagnacht kwam het ineens binnen: ‘ik mis het’. Ik kan nog altijd niet vertellen hoe ik de verhalen geschreven heb, maar ik weet wel hoe het voelde als het ‘klopte’ en tranen vloeiden. Ik herinner me ook hoe fantastisch het is om de personages tot leven te zien komen in Katriens prachtige tekeningen. Het zou fijn zijn …
‘Doe dan voort!’, hoor ik je denken. Hm, ik zal het niet tegenhouden, maar eerlijk, ik wil het concept ook niet ‘uitmelken’. Ik kan alleen maar schrijven rond thema’s die voor mijzelf uitdagingen vormden, en ik denk dat ik daarmee een beetje rond ben. Genoeg gesnotterd 😉
Het laatste verhaal ‘Planeet anders’ is de rode draad, al zag ik dat later pas. Ergens voelt het klaar en dat is helemaal ok.
Ik heb een andere taak te doen nu: de verhalen zoveel mogelijk bij kinderen en volwassenen (jaja) brengen.
De wetenschap dat de figuren nu in jullie hoofden rondhangen, doet minstens evenveel deugd.
You never know, misschien komt Nelly nog wel eens langs en installeert ze zich in een boek met groene kaft en bronzen titel. 