2/2/2020: Nog 8 weken …
Ik prul de hele dag aan het boek en blijf er stom van staan hoeveel tijd het vraagt. Niet dat ik de tijd in de gaten houd, want die vliegt voorbij.
Tijd om het tweede verhaal uit deel 3 voor te stellen: Orkest van de ziel.
Voor wie? Voor kinderen die erg boos worden en met zichzelf geen blijf weten. Dit verhaal helpt hen om terug te keren en stap voor stap te ontleden wat er precies gebeurde.
Daarnaast leren ze een aantal instrumenten in een orkest kennen. 🙂
Bij dit verhaal hoort ook een liedje.
Over de titel zijn de meningen verdeeld. Katrien en haar gezin vinden het woord ziel een beetje creepy. Ook vriendin Daisy denkt eerder aan iets donkers bij een ziel.
Voor mij is het net het tegenovergestelde. Een ziel is voor mij je basis, iets wat zachtjes fluistert en waar je hopelijk naar luistert. Ik neem hun feedback mee, maar denk dat ik in een ander woord nooit de lading zal vinden die ik wil meegeven. Wordt vervolgd …
Ik vraag aan Nadia om muzieknootjes te maken in de juiste titelkleuren, dat kan ik echt niet zelf. Delegeren …
Katrien stuurt nog wat tekeningen door en ook een ontwerp voor de schutbladen. Deze keer geen groen papier, maar een eigen ontwerp. 🙂
Om 23u ontvang ik een mailtje van Nina met het voorwoord. Ook weer een spannend moment. Een beetje emotioneel ook, zeker nu het boek erg ver gevorderd is. Het voelt zo’n beetje als de kerst op de taart. Het is een lief voorwoord, helemaal Nina.
3/2/2020: Overdrive …
Wow, wat gaat het hard. De tekeningen worden momenteel bijgewerkt en dat betekent dat ik heel de dag afbeeldingen plaats in Indesign en check. De muzieknootjes komen toe en dat geeft meteen een heel nieuwe look.
Ook de groene bolletjes van het voorwoord en de potloodjes krijgen een update. Ik werk nog wat aan de opmaak van de opdrachten. Zondag bekijken Nancy en ik nog de oefeningen van de laatste vijf verhalen.
4/2/2020: Hulplijnen en aflopen …
Dit klusje heb ik zo lang mogelijk uitgesteld: de positie van tekst en tekeningen nakijken met hulplijnen. Mannekes, daar kan je je echt scheel op kijken. Zo zijn deze twee kanten van de inhoudstafel exact hetzelfde ingesteld en is er toch een verschil, grrrrr.
‘Wie ziet dat?’, hoor ik je denken. Ik. 🙂 Ik zag het meteen bij de afdruk een paar weken terug. Daar had ik geen hulplijn voor nodig.
Bekentenis: ik durf te foefelen als ik het echt niet meer zie zitten, zoals nu. 🙂
Elke pagina heeft ook een afloop. Een wat? Zie je de rode lijnen? Je voorziet op elke pagina 5 mm extra voor de drukker. De tekeningen moeten dus ook op die manier perfect geplaatst worden.
Nog 84 pagina’s te gaan …
7/2/2020: Communicatietroubles …
De zaal voor de boekvoorstelling/signeersessie is dubbel geboekt. Ik val maar meteen met de deur in huis. 😉 Ik bespaar jullie het hele verhaal, maar het leverde me al heel wat stress op. Reserveplannen zijn in de maak, dankzij vrienden (alweer hulplijnen) maar ik merk dat ik er veel moeite mee heb in mijn hoofd.
In de zaal die ik koos, werd ik groot. Ik ging er naar de majorettes, volgde er muziekles, speelde er jaren trompet in de fanfare en kom er nu nog vaak om de concerten te presenteren enz. Ik ken elke hoek en had al een heel zaalplan bedacht.
Zondagavond weet ik of ik moet loslaten en uitwijken naar een andere zaal. Fingers crossed!
Vanmiddag gaven Katrien en ik een workshop in De klimop in Ham. Ik voelde dat ik er niet helemaal bij was door het gedoe met de zaal. Daarbij kwam dat we een workshop voorzien hadden voor kinderen van het derde leerjaar en dat er 26 kinderen van de tweede en derde kleuterklas voor onze neus stonden. 🙂 Ik heb lessen te leren in communicatie vrees ik.
We deden ons best om er toch nog iets van de maken en ook de juffen waren een en al begrip. Iedereen toch nog content, oef.
9/2/2020: Nog 7 weken …
Het derde verhaal in deel 3: De wat-waslijn.
Voor wie? Voor kinderen/volwassenen die dingen oppikken die niet van hun zijn of bij het vasthouden aan pijnlijke herinneringen. Met behulp van de wat-waslijn maken we plaats voor nieuwe, fijne herinneringen …
11/2/2020: Samenvattingske …
Voor de voorstelling van boek 2 maakte ik een PowerPoint van de eerste twee jaar van ons avontuur.
Tegen 4 april wil ik een ‘samenvattingske’ gemaakt hebben van de laatste twee jaar, van boek 2 naar 3. Rewind dus …
Een gigantische klus, zelfs voor het georganiseerde type. 
🙂 Maar ook heel erg leuk om alles opnieuw te beleven … Zot ook hoeveel mensen we leerden kennen die de boeken (en ons) in hun hart sloten.
Merci aan alle believers op ons pad. 
12/2/2020: Schrijfstopwoorden …
Het kwam niet goed met de zaal … Ondertussen is er wel een andere zaal gevonden in Testelt. Stilaan vormt er zich een nieuw zaalplan in mijn hoofd. Show must go on. 😉
Vandaag installeer ik me in mijn favoriete café en ik start weer van voor af aan met het herlezen van de teksten.
Het is gek hoe je telkens weer iets anders ontdekt. Zo zie ik nu dat ik drie keer het woord glimlachen gebruik in het verhaal van Schichtelichtje. Niet dat er niet gelachen mag worden, maar het is wat veel van het goeie.
Hier een lijstje van mijn schrijfstopwoorden (schrijfstokpaardjes?) die ik ontdekte in deze editie:
– langzaam maar zeker
– weet je
– zo snel mogelijk
– de twee vrienden
– raar
– rustig
– zuchten
– opgelucht
– knikken
– …
Ach ja, in het eerste boek was alles prachtig. 🙂
13/2/2020: Uitgeverij Averbode …
Op de foto zie je Lucie Roobrouck, docente lerarenopleiding aan de Arteveldehogeschool. Vorig jaar mocht Lucie een lezing geven in Hongarije en ze koos voor ‘Improving mental wellbeing through stories’. Ze wou de verhalen uit boek 1 als voorbeeld gebruiken. Wat denk je dat mijn antwoord was? 
En zo stond mijn boek te blinken op een podium in Hongarije, tussen ‘Geluk voor kinderen’ en ‘Behavior Tales’.
Ze is fan, dat is het minste wat je kan zeggen. Eind vorig jaar stuurde ze me een berichtje waarin ze vertelde dat ze mijn boeken aangeraden had bij Uitgeverij Averbode. Er was een nieuwe taalmethode in de maak. Natuurlijk was ik blij, maar ik ben nogal het nuchtere type. 😉
Vanmorgen kreeg ik een mail van de uitgeverij met de vraag om toestemming om het verhaal van de twee bruggetjes en de bijhorende tekening te mogen gebruiken. Tot daar de nuchterheid. 🙂
Uiteraard gaf ik toestemming, maar er komt ook een en ander bij kijken naar rechten toe enz. Beatrijs raadde me aan om me aan te sluiten bij ‘De auteurs’, een vereniging die de belangen van auteurs bewaakt. Wordt vervolgd …
14/2/2020: Afdruk afbeeldingen …
Het mag dan ‘lievekesdag’ zijn vandaag, hier ging het werken aan het boek gewoon verder.
Katrien zette vanmorgen alle 31 afbeeldingen om naar CMYK en verzond ze naar de drukker voor een check. Tegelijk kreeg ik ze ook toegezonden zodat ik alles opnieuw kon plaatsen.
Met een aantal tekeningen loopt het mis, we weten niet waarom. De achtergrond wordt helemaal korrelig. Dinsdag spreken we af en vinden we hopelijk het euvel. De tekeningen die ik oppikte bij de drukker zien er nochtans erg goed uit. 🙂
Vanavond ging ik naar de voorstelling van de eerste dichtbundel van Henri A, een vriend uit mijn hometown. Hij startte de avond als volgt:
‘Ik ben geen dichter, maar ik dicht. Ik ben geen schrijver, maar ik schrijf. Ik zet gewoon graag dingen op papier.’
Erg herkenbaar, al is het voor mij eerder dit:
‘Ik ben geen zangeres, maar ik zing. Ik ben geen schrijfster, maar ik schrijf. Ik vertel gewoon graag verhalen.’
15/2/2020: En het kwam dichter …
Wanneer is een boek af? Pffff …
Vanavond bekijk ik de tekeningen een voor een met mijn ‘ogen voor detail’, die ik al van kindsaf heb. Vaak is dat een kwaliteit, soms is het erover. Ik ben ook de eerste om dat toe te geven. Gelukkig kent Katrien me al een tijdje en gaat ze daar goed mee om.
What else? In de winter lag ik languit in de zetel en zag ik deze decoratie passeren op de site van Wish, gevaarlijk. Niet alles past in het thema van de boekvoorstelling/signeersessie, maar ik liet me efkes gaan.
Vanavond pruts ik alvast een pakket open. Alles hangt aan elkaar met van die plasticjes, zoals bij kleding. Ik knip dat het een lieve lust is. Pas later ontdek ik de haakjes die ervoor zorgen dat het dus een soort mobiel is. Oeps … Pakje nummer 3 kan ik nog redden.
Ik heb nog een paar weken de tijd om te bedenken wat ik ermee ga doen. Dit was trouwens niet het enige wat ik bestelde. 🙂
16/2/2020: Nog 6 weken …
Het vierde verhaal in deel 3: Wipstaarts trucs.
Voor wie? Voor kinderen die het vaak te druk vinden bv. op een feestje. Hoe kan je goed voor jezelf zorgen en toch plezier beleven aan feestjes, op jouw manier?
17/2/2020: Pakketje …
Alweer een pakketje … Deze keer met stalen die we bestelden voor ons geheime projectje. Als ik de zak zie denk ik ’tiens, ik had het wat kleiner verwacht’. Wanneer ik de zak openmaak, merk ik dat ze zowaar alles opgestuurd hebben wat ze in die firma kunnen maken. 😉 Hilarisch als je bedenkt wat we eigenlijk besteld hebben.
Wees gerust, dit wordt het allemaal niet. 😂
Wie verlost mij van een wc-rol, kaartset, zadelbeschermers, vlag, resem armbandjes, magneet …?
18/2/2020: Nog niet af …
We waren vastbesloten om het boek vandaag af te werken. 🙂 Je raadt vast al dat dat niet gebeurde. 31 tekeningen overlopen met perfectiemieren onder onze beide mutsen, het vraagt tijd. Op een afdruk zie je vaak veel meer detail en zo beslisten we dat een aantal tekeningen wat extra pit konden gebruiken. Dottie bv. vroeg om een fellere haarkleur. Ze wil er graag flashy uitzien op 4 april. Of het gelukt is, zien jullie in boek 3.
Dan was de cover aan de beurt. We ontvingen nieuwe stalen voor de titel, maar ze voldoen helaas niet. Weer op zoek dus naar de juiste kleur.
Doe er nog wat troubles met Indesign en omzettingen bij en de tijd vliegt.
Maar er was ook tijd voor fun. Meer kunnen we hierover nog niet kwijt. Fingers crossed dat we morgenvroeg opstaan zonder uitslag. Made in China … 😉
22/2/2020: Rei-Ki …
Een tijdje terug vroeg een collega of ik niet een keer meeging naar een open reiki-avond bij Kenny Appelen. Bij hem volgde ik 9 jaar geleden mijn tweede graad reiki. Ik leerde er Katrien kennen. De rest is historie. 🙂
Gisterenavond was het zover. We deden een oefening rond aarde-Ki en maan-Ki en mijn hoofd schoot meteen naar het verhaal van Schichtelichtje waarin ik probeer om maankracht uit te leggen. Moet ik het vervangen door Maan-Ki?
Ik besefte al snel dat ik dat best parkeerde tot na de sessie, gelukkig. Ik kon mijn gedachten loslaten en gaf iemand reiki. Mijn handen wisten nog hoe het moest. Daarna mocht ik zelf op de tafel, het beste deel van de avond. 😉 Hoewel … Ik voelde de hele tijd een erg koude stroom. De kaartjes die ik achteraf trok, logen er ook niet om.
De samenvatting: meer ontspannen, ‘warmer’ zijn voor mezelf en meer lachen. Genoteerd!
Vanmorgen zet ik me weer aan de pc. Ik besluit om het bij maankracht te houden, anders klopt het liedje niet meer. Om 17u ben ik weer eens rond, voor de zoveelste keer.
Ik ontdekte nog 4 dingetjes. Het is dus voor 96 % af. 😉 En dat op Katriens verjaardag. 🙂
25/2/2020: Alleen …
Ik heb verlof, sinds gisteren. Het komt misschien wel als geroepen. Ik werk de hele dag aan het boek, gisteren en vandaag. We zijn in de fase van ‘zou ik het niet beter anders doen?’ en dat is niet de makkelijkste. Ik herwerk nog wat opdrachten, vraag raad, pas weer aan … Zo gaat de tijd snel.
Vanmiddag kan ik eindelijk groen licht geven voor ons zijprojectje. Ik bestel 2000 stuks met een aanzienlijk prijskaartje, het moet goed zijn. En zo komen we bij het topic van vandaag, alleen beslissingen nemen.
Ik heb een fantastisch team en ben bijna dagelijks gesteund door hen en vrienden. Maar beslissen dat het boek af is, de pdf maken en doorsturen, dat is mijn job en mijn verantwoordelijkheid. En dat is spannend. En dat voelt een klein beetje alleen. Maar het is helemaal oké. Een van de dagen lukt het me. 🙂
29/2/2020: Groeidag …
De voorbije dagen liet ik het boek rusten. Donderdag en vrijdag genoot ik van een uitstapje naar Maastricht met de vriendinnen. Het deed deugd om er even uit te zijn.
Zaterdag was ik bij Nancy aan zee om mee een groeidag te begeleiden voor zes kinderen van de lagere school. Nancy had me gevraagd of ik het verhaal van Schakeltijd wou uittesten. Daar moest ik niet lang over nadenken. Best spannend om het verhaal voor te lezen en de reactie te zien van de kids.
Maar dat viel goed mee. Nancy koppelde er een mooie oefening aan rond prikkels, een goeie combinatie.
’s Avonds treed ik nog op met de coverband. Daarna geeft mijn lichaam aan dat het meer dan genoeg geweest is.
