Dit geheim houden, is vast een van de moeilijkste dingen die ik gedaan heb. Het is me dan ook niet volledig gelukt. De mensen die het dichtst bij mij staan, weten het al even. Voor de anderen kon ik het nog moeilijk wegsteken. Mijn smile verraadt me telkens. 😉
Deel 3 dus … de bronzen editie. Ik zet er nog een vraagteken bij, omdat er momenteel zeven verhalen geschreven zijn. Dat is al heel wat, maar ik weet hoeveel werk er nog komt.
Waarom deze blog? Er wordt me vaak gevraagd hoe ik het doe, dat schrijven. Ik vond dat altijd een zeer moeilijke vraag. Eerlijk gezegd weet ik niet of onderstaande verslagjes enig antwoord bieden. 🙂 Laat het de schrijvers in spé alvast inspireren. Voor mezelf is het leuk en motiverend als ik vastloop. Veel leesplezier …

Kerst 2018

Ik schreef niks meer sinds juli 2017, dat is een lange tijd. Mensen vroegen me vaak naar een derde boek. Ik antwoordde altijd dat het klaar was met twee boeken. Ergens had ik het gevoel dat de inspiratielijn afgesloten was.
In mijn hart wou ik heel graag een derde boek schrijven. De kaft zou groen zijn met een bronzen titel … Maar er kwam dus niks.
Rond kerst wou ik een kleuterboek maken rond hoogsensitiviteit. Ik besliste het met mijn hoofd, omdat ik de nood voelde.
Ik las heel wat kleuterboeken om in de vibes te komen en kreeg van eindredactrice Beatrijs tips voor de indeling. Ik legde mezelf dus regels op, wat totaal nieuw was.
Ik raakte in de knoop. Ik wist dat een kleuterboek een heel andere stijl had, kortere zinnen, meer tekeningen enz. Wat ik vaak mistte: een onderliggende bodem, het nut van een verhaal. Illustrator Katrien zei me dat dat niet meteen het doel was van een kleuterboek. De kinderen moesten het gewoon leuk vinden. 🙂 Natuurlijk had ze gelijk, maar ik wist ook meteen dat het net daarbij wrong.
Ik noem mijn twee vorige boeken graag groeiboeken omdat je telkens weer iets nieuws kan ontdekken, telkens weer een laagje dieper kan gaan. Eigenlijk wist ik toen dat ik het niet kon schrijven en dat maakte me ergens triest.

14/3/2019: White bull

In het voorjaar kwam er een titel in mijn hoofd: ‘Schichtelichtje’. Ik vond dat wel een leuke samentrekking, maar deed er niks mee. Mijn ‘ik heb weer een idee’-boekje lag zelfs niet meer naast mijn bed.
In maart kom ik via mijn osteopate Marieke in contact met White bull, een soort medium. Wie mij kent, weet dat ik vrij nuchter van aard ben, maar de drang om te weten te komen wat me te doen staat, is groot. Het uitbrengen van de boeken heeft mijn leven in positieve zin veranderd, ik mis de uitdaging.
Zijn boodschap is duidelijk, ik moet weer schrijven, eender wat. Elke dag iets neerpennen en zien wat het me brengt. Hij vertelt me dat ik evergreens kan schrijven.
Mijn hart maak een sprongetje, maar ik loop vast in faalangst. Ik kan me echt niet meer herinneren hoe ik het deed, verhalen schrijven. Het enige wat ik schrijf, is de titel ‘Schichtelilchtje’ in een nieuw notitieboekje dat ik kreeg voor mijn verjaardag van vriendin Daisy.

27/3/2019: Cover

Konijn Flopsy komt op de proppen, een verhaal rond te veel lawaai, te druk enz. De oren van het konijn gaan hangen. Ik schrijf het in mijn schriftje, samen met iets rond Nellie Nijlpaard die zichzelf lelijk vindt en de titel De Mooimaker. Ik stel me geen vragen, noteer gewoon wat er in me opkomt en ben tegelijk verbaasd dat er iets komt.

Tot daar het schrijven. Maar hé, ik teken de cover alvast in mijn schriftje. Dat deed ik ook bij deel 2. Wie weet helpt het. Het wordt een groene kaft, bronzen letters en een konijn boven het boek. Er is duidelijk geen illustrator aan mij verloren gegaan. 🙂

5/4/2019: Schichtelichtje (1)

Ik ben al redelijk lastig geweest op mezelf. Ik vertoon constant uitstelgedrag en verzin het ene excuus na het andere om maar niet aan de pc te gaan zitten en te schrijven. De angst voor het witte blad … Voor het eerst vind ik het ‘hard werken’. Ik ben de vorige keren waarschijnlijk vergeten.
Vanavond besluit ik dat het genoeg geweest is. Ik start om 23u30 aan het verhaal van Schichtelichtje, over een ster die niet wil stralen. Het lukt redelijk. Er komt een sterrenwachter bij en sterrenbeelden waarvoor ik zelfs dingen opzoek. Ik heb graag dat de dingen toch een beetje kloppen.
Ik ontdek de link met familieopstellingen en voel weer hoe het is om ontdekkingen te doen in je eigen verhaal. 🙂
Er komt nog een stukje rond een vallende ster, maar eigenlijk voel ik al dat dat er teveel aan is, dat het andere belangrijker is. Ik besluit niet te streng te zijn voor mezelf en gewoon dankbaar te zijn dat er al iets op papier staat. Ik verstuur de eerste versie naar mijn maatje aan zee Nancy, Katrien en mijn mama.

Dezelfde nacht … De cover klopt niet. Deel 1 kreeg een bos, deel 2 de zee, deel 3 … het kan niet anders dan dat het nu de hemel moet zijn. Ik zie nu een zwarte cover met een maan met het boek erop. De sterrenwachter leest in het boek. Schichtelichtje komt achteraan. De bronzen titel past perfect zoals ik het zie.
Ik blader verder door het notitieboekje en merk dan pas dat het vol quotes staat rond de hemel en sterrenbeelden. De kaft zie je hieronder. De puzzel valt ineen, hoe zot kan het zijn. Dit is echt een grote stap. Ik verlang nu nog meer naar een derde boek. Nog effe negen verhalen schrijven. 🙂

16/4/2019: Ibiza

Ik ben in Ibiza met drie vriendinnen: Hilde, Daisy en Sophie. Mijn boekje gaat ondertussen mee en ik heb het verhaal van Schichtelichtje afgedrukt. Ze willen het wel horen en ik lees hen voor. Onder het fleeceke, want we hebben pech met het weer. 😉 Ik bedenk hoe gelukkig ik me mag prijzen met zo’n steuntroepen.
Het is nu zeker, het stuk van de vallende ster moet eruit, maar ik weet niet hoe ik het verhaal beter krijg. Er ontbreekt iets …

Een dag later koop ik een paar sterrenoorbellen op een marktje. Zo word ik elke dag herinnerd aan mijn missie. Mijn gedachten flitsen al naar een boekborrel, met mijn sterrenoorbellen. Ik fluit mezelf al snel terug. Voetjes op de grond …

7/5/2019: Ontbrekende stukjes

Ik ga naar een lezing van Sandra Kleipas en heb mijn oude notitieboekje mee. Ik blader erdoor en ontdek een pagina waarop ik quotes of zinnetjes genoteerd heb die me raakten. Zo ontstonden de meeste verhalen, uit een simpel zinnetje.
Ik lees: ‘Misschien wil de maan soms wel dat ze de zon is, of omgekeerd. Maar je kan de maan niet met de zon vergelijken. Ze stralen allebei op hun manier en hun tijd.’ Dat is het! Ik weet dat ik binnenkort het verhaal van Schichtelichtje zal herwerken.

14/5/2019: Gent

Ik spreek af met mijn maatje van de zee Nancy. We doen een ‘meet in the middle’ in Gent. Het is een stralende dag en we kletsen bij op een terrasje.
Nancy verloor in januari haar lieve zus Cindy. Ze vertelt dat ze het stukje in die Huis zo mooi vond, waarin Stefaan Degand vertelt over het verlies van zijn vrouw. Hij beschrijft het als een orkest dat altijd speelt, maar waarvan de viool de overhand genomen heeft. Ik herinner het me omdat ik dat toen ook heel erg goed verwoord vond.
Het blijft hangen en ’s nachts schrijf ik de titel Orkest van de ziel en de grote lijnen. Ik weet meteen dat het zal gaan over boosheid, verdriet, angst … De personages tonen zich nog niet dus noemen ze x en y.

20/5/2019: Orkest van de ziel (2)

Na een stevig onweer en een uitstapje zit ik in de zetel. Ik weet dat ik iets te doen heb, maar het vertrouwen is nog ver zoek. Het kost me veel moeite om toch de pc te nemen en me in mijn ‘schrijfpositie’ te zetten. (Lees: kleermakerszit met fleeceke over mijn benen) Ik begin met het herwerken van Schichtelichtje.

Vriendin Daisy chat met me en ik tik dat ik ga proberen om nog wat te schrijven. Ze stuurt me sterrenstof en succes. 🙂 Omdat ik het beloofd heb, start ik met een leeg document: Orkest van de ziel.
Het eerste deel wil niet komen en geheel tegen mijn gewoonte in begin ik waar ik wel weet hoe het zal gaan, of denk te weten. X en y worden een elf en een kabouter, voorlopig alvast. Ik zoek nog een situatie waarin de elf heel erg boos wordt. Deze blijft voorlopig blanco.
Voor de rest ontdek ik dat het verhaal weer komt tijdens het schrijven. Ik aanvaard dat het een eerste versie is.

26/5/2019: De wat-waslijn (3)

Ik herwerk mijn twee verhalen opnieuw en stuur deze versies door naar mijn eindredactrice Beatrijs. Ik vertrouw haar voor de volle honderd procent. Als er iemand is die me eerlijke feedback kan geven, is zij het. Spannend wel.
Erna wil ik stoppen, maar ik heb nog een titel in mijn hoofd, de wat-waslijn. Een verhaal rond loslaten en geen rugzakjes meezeulen van anderen.
Ik besluit om toch maar weer een nieuw document te starten. Ik start met een slak, maar deze wordt later een schildpad. Helpende figuur is voorlopig een krekel. Het verhaal loopt weer anders dan ik had gedacht en het groeit onder mijn vingers. Zo ging het dus …
Een dik uur later stuur ik de eerste versie naar mijn vaste steuntroepen en ik vraag Katrien of ze graag een schildpad tekent. 😉 Nog 7 te gaan …

28/5/2019: 5000 exemplaren!

Exact vier jaar geleden vroeg ik een isbnnummer aan voor mijn eerste boek. Vandaag zijn we 5000 exemplaren verder (twee boeken samen) en vertrekt een van de volgende weken een offerteaanvraag voor de derde druk van deel 2. Tijd om nog eens te vieren en dat doen Katrien en ik traditioneel bij de japanner met een sushiboot.

We babbelen over de nieuwe verhalen en terwijl ik vertel, schieten er weer nieuwe wendingen binnen. Ik vertel haar ook over de cover en ze is meteen mee.
Als ik thuiskom, herwerk ik de wat-waslijn. Een aantal dagen geleden zag ik toevallig een stukje van Alice in Wonderland, een bewerking van het oorspronkelijke verhaal. Johnny Dep zegt hierin twee mooie zinnetjes: de tuin der herinneringen en het paleis van de dromen. Ze zijn blijven hangen en de tuin der herinneringen blijkt de missende schakel in de wat-waslijn.

30/5/2019: Porto

Ik vertrek met 13 vrouwen naar Porto om de verjaardag van mijn nicht Annick te vieren. Ik twijfel of ik de drie verhalen, geprint zal meenemen. Ik heb ze graag bij mij, lees, herlees en herwerk waar het kan. Omdat ik een lichtbruin vermoeden heb dat er weinig tijd zal zijn, laat ik ze thuis.
We slapen in een hostal in het centrum van Porto. Heel het gebouw kreeg een maanlandschap als thema. Alvast inspiratie voor de cover van deel 3. In de gemeenschappelijke ruimte zie ik deze spreuk. Ik krijg kippenvel. Dit had ik even nodig …

10/6/2019: Wipstaarts truc (4)

Ik had nog wat krabbels gemaakt de voorbije weken, maar het was nog niet klaar om geschreven te worden. Vandaag zat ik op het marktje van het Snuisterhuis in Averbode. Ik ontmoette alweer veel lezertjes. Hot topic blijft hooggevoeligheid en het omgaan met prikkels. Ik versta hen en dat maakt mijn drive groot om nog eens iets te schrijven waarin ze zich heel erg zullen herkennen.
Het verhaal wordt een inspiratiemix van het boek ‘Ik prik’ over een egel die naar een feestje gaat en de konijnen van Beatrix Potter.

Flopsy konijn krijgt eindelijk haar verhaal. 🙂
Zie je de OK onderaan de pagina? Dat is het mooiste moment na het schrijven. Oef, het staat erop!

Het tempo ligt hoog nu, net zoals bij boek 2. Ik vraag me af hoeveel verhalen er nog zullen volgen nu de vakantie begonnen is voor mij …

11/6/2019: Eerste druk

Zou ik al? 🙂 Ik schrijf de verhalen in Word, maar uiteindelijk komen ze in een Indesignbestand te staan. Ik krijg ineens zin om de vier verhalen alvast te plaatsen in Indesign. Ik maak een kopie van het tweede boek, maak dit leeg en heb zo meteen de juiste lay-out voor deel 3. Het kriebelt als ik alles aanpas en ‘eerste druk’ typ bij de info vooraan in het boek. Een maand en jaartal durf ik er nog niet bijzetten. Hoewel, 2020 moet haalbaar zijn. 🙂

14/6/2019: Schakeltijd (5)

Morgen vertrek ik op reis naar Portugal met een groep van 18 mensen. De pc gaat mee voor de bestellingen, maar ook omdat ik voel dat ik in de flow zit. Het plan is om daar ook te schrijven.
Sinds een aantal dagen duwt er weer een verhaal. Ik heb nog niks genoteerd in mijn boekje, maar het moet iets worden voor strong-willed kinderen die doorgaan van ’s morgens tot ’s avonds en vergeten om tussendoor te rusten. Iemand zei ooit dat ze geen schakeltijd namen.
Hoe kan ik het beter uitleggen dan met auto’s? Ik denk meteen aan Cars en zoek de personages op. Wat zijn het er veel! Ik kies er een paar namen uit en besluit om 22u nog te starten met het verhaal. Het vloeit … tot ik begin te denken, aiai.
Tot nu toe gebruikte ik altijd dieren, mensen of planten. Kan ik dit wel doen? Het ding is dat ik direct val voor de personages. Voor mij klopt het, en laat ons eerlijk zijn, ik heb me nooit aan regeltjes gehouden. Ik ben al lang gestopt met me vragen te stellen als een verhaal weer eens een heel andere wending neemt dan ik bedacht, of als er nieuwe personages op de proppen komen. Het enige wat telt is of de kinderen het leuk vinden en begrijpen wat ik wil vertellen. Misschien moet ik een testgroepje inrichten?

15/6/2019: Brussels airlines

Vanmorgen printte ik alle verhalen uit. Hoewel ik mijn pc mee heb, wil ik ze tastbaar bij mij hebben. Op het vliegtuig lees ik Schakeltijd nog eens door en doe ik enkele aanpassingen.
Ondanks mijn goede voornemen zal ik de rest van de week niks meer schrijven. Ik ben er helemaal uit en mijn pc besluit om mee te doen. Ik kan nog een tiental minuten werken voor deze uitvalt.
Net nu komen er heel veel bestellingen binnen. Het sterkt me om door te doen. Deel 3 zal warm onthaald worden.

25/6/2019: Pctroubles

Ik wil terug in gang komen, maar kan niks meer doen met mijn pc. Hoe erg kan je Word missen? 😉 Alle aandacht gaat nu naar de zoektocht naar een nieuwe.
Net nu krijg ik de feedback van Beatrijs. Ik kan het een beetje lezen op de gsm. Haar opmerkingen geven me een enorme boost.

Ik wil graag meteen weer aan de slag, maar dat kan dus niet. Ik verschiet ervan wat het met me doet. Ik durf bijna zeggen dat het me ongelukkig maakt. 🙂
Ik zend Beatrijs de drie nieuwe verhalen, het is het enige wat ik kan doen.

28/6/2019: Inspiratie gezocht

Ik kan weer werken, hallelujah! Meer nog, ik kan zelfs in het donker werken, want mijn nieuwe pc heeft toetsenbordverlichting. 🙂
Ik verwerk het meeste van de feedback. Qua verhalen blijft het nu bijna blanco, dat is even slikken. Ik heb nog twee titels: Het paleis der dromen (Alice in Wonderland) en De Mooimaker (affiche Carrefour), that’s it.
De voorbije dagen heb ik wel heel wat afbeeldingen opgeslagen op mijn gsm die me aanspraken. Ik kwam erop via vriendin Nancy die de fbpagina All about beth deelde. De kabouter stuur ik meteen door naar Katrien, ter inspiratie voor de kabouter in Orkest van de ziel. 🙂
Normaal haal ik mijn inspiratie uit quotes, maar wie weet werken beelden ook …

Ik krijg feedback van Beatrijs op de drie verhalen. Ook zij merkt op dat het verhaal van de auto’s misschien niet zo goed past in de reeks en stelt voor om een dier te gebruiken. Ik neem het mee, maar voel al dat het verhaal zal blijven. 🙂

30/6/2019: Testpubliek

Het autogegeven blijft in mijn hoofd spoken. Ik herwerk het verhaal opnieuw en besluit het te onderwerpen aan mijn doelpubliek. Gelukkig ken ik wel wat fijne mensen met even fijne kinderen. Ik vraag aan Katrien van Talentenboomhut of ze het verhaal wil voorlezen aan haar zoon Seppe, een oortjesfan. Ze reageert enthousiast en leest het meteen voor. Dit is haar feedback. 🙂

2/7/2019: Plannen

Vandaag ga ik langs bij Katrien om de derde druk van boek 2 klaar te maken. Al snel babbelen we over het derde boek. Blij om te zien dat zij er ook weer volle goesting in heeft.
In maart zei ik haar dat ze mocht beginnen tekenen vanaf verhaal 7. En meer, dat ik vanaf dan het ook de wereld zou ingooien, alé, op Facebook. 🙂 Nu dat dichterbij komt, wil ik dat natuurlijk heel graag, maar steekt de twijfel ook weer de kop op. Wat als ik geen tien verhalen kan schrijven?

7/7/2019: Het dromenpaleis (6)

De twee zinnetjes in de film Alice in Wonderland … remember? De tuin der herinneringen kon ik al kwijt in De wat-waslijn. Tijd om het paleis van de dromen te verwerken. Ik wil iets schrijven rond boze monsters onder het bed of in dromen. Lees: angsten dus.
Tussendoor kribbelde ik al wat bij mekaar, maar ook hier ontbrak een stukje. De redding komt met iets wat ik op Facebook zie passeren. Een van de wijsheden gaat over het omgaan met angsten.

Ik kribbel verder … Het valt me op dat ik max. nog een blaadje vul. Bij boek 1 schreef ik het verhaal bijna volledig uit op papier.
Dit keer gebruik ik weer een menselijk personage, Tim. In de vorige twee boeken waren er telkens twee of drie verhalen met kinderen. Het gebeurt vanzelf. Mijn vroegere brein zou het afgekeurd hebben: ofwel alle verhalen met dieren, ofwel met mensen, niet mixen. Als ik een ding geleerd heb van het schrijven, is het wel loslaten. Ze komen zoals ze komen, in de volgorde zoals ze zich aandienen.

Maar goed … het dromenpaleis dus. Ik chat ’s avonds nog even met Nancy. Ze start maandag een nieuw kampje (Fonkelster) en schrijft dat er een aantal kinderen zijn die het spannend vinden om te blijven overnachten. Ik ben getriggerd. 😉 En dus zet ik mijn toetsenbordverlichting aan en start om 23u een leeg Worddocument.

Het begin verloopt moeizaam. Bijna is mijn goesting over. Ik besluit er wat minder aandacht aan te besteden en gewoon het vervolg te schrijven. De naam Tim verandert in Lucas, de naam van de zoon van Katrien.
Eens Pinokkio, Roodkapje, Sneeuwwitje en heel wat andere sprookjesfiguren komen opdagen, ben ik vertrokken. 🙂 Het is een van de langste verhalen tot nu toe.
Om 1u15 stuur ik een eerste versie naar mijn steuntroepen. Misschien kan Nancy het al uittesten tijdens haar kampje … En deze tekening stuur ik alvast naar Katrien.

8/7/2019: Testpubliek bis

Ik ben uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Laura, de dochter van vriendin Daisy. Ze wordt 10. Aan het einde van de avond vertel ik aan Daisy dat ik de nacht ervoor een verhaal geschreven heb. Ik had het haar nog niet doorgestuurd. Laura wil het dromenpaleis lezen. Ik kan de pdf terugvinden op mijn gsm en wacht geduldig op het verdict van de jury. Ik krijg 10/10. 🙂 Mama Daisy leest het wat later, vindt het goed, maar Schakeltijd beter. Daar ben ik het mee eens, het is nu al een van mijn lievelingsverhalen. Maar het heeft potentieel en ik weet precies wie me daarbij kan helpen. 🙂
Ik stuur ook een aantal verhalen naar vriendin Hilde die een paar dagen op retraite is. Later deze week verzend ik ze ook naar vriendin Nadia. Zij hielp me met de lay-out van de twee boeken.

10/7/2019: De Mooimaker (7)

Tijdens het maken van boek 2 kwam Nellie nijlpaard op de proppen. Ik noteerde haar personage in mijn boekje, maar ze kreeg geen verhaal. Nu matcht ze met het verhaal van de Mooimaker. Het moet gaan over Nellie die zich lelijk voelt en de Mooimaker die haar laat zien hoe mooi ze is.
Ik probeer nog altijd in kaart te brengen hoe een verhaal tot stand komt. Een van de dingen die ik merk, is dat het gaat om aandacht. Geen geforceerde aandacht, maar eerder zoiets van ‘het zou leuk zijn als ik dat verhaal verder kan doen groeien, toon me wat er nodig is’. En dan loslaten dus. En ook wel open staan …
Vannacht kwam er spontaan ‘Kijk dan! Kijk dan!’ in mijn hoofd. Ik moest denken aan een papegaai. Daarmee is de helpende figuur gekozen. Ik volg ook al een tijdje Talentenfluisteraar Katrien. Zij benoemt bijzondere talenten bij kinderen. Nu komt alles samen, want de twee personages maken een verre reis door het oerwoud en onderweg ontdekt Nellie al haar mooie eigenschappen.
Mijn boekje ligt beneden. Ik vertrouw erop dat ik het wel kan onthouden tot morgenvroeg. Als ik opsta, is het het eerste wat ik doe, mijn kronkels opschrijven.

Daarna hang ik ondersteboven om mijn haar te drogen (altijd een topmoment voor inspiratie 😉 ) en bedenk ik dat het alleen maar lijkt alsof ze een verre reis maken. Eigenlijk blijven ze ronddraaien in de achtertuin van Nellies woonplaats.
Ik heb meer dan genoeg info om te schrijven, maar het is dag. 🙂
Deze quote kreeg ik van vriendin Nina toegestuurd, en het klopt wel een beetje …

Ik besluit om het er toch op te wagen. Deze keer geraak ik vast in het midden. Ik staar mijn living rond en voel ineens de behoefte om die stevig in het sop te zetten. Mooimaker zeker?
Erna kan ik verder. Er komt een fijne nieuwe wending. Gek dat ik die niet eerder zag. Nummer 7 is in grote lijnen klaar om 17u.
Maar nu heb ik dus een probleem. Ik ging ‘mijn geheim’ de wereld insturen vanaf zeven verhalen. 21 juli lijkt me een mooie datum, exact twee jaar nadat ik het laatste verhaal van deel 2 schreef …

11/7/2019: Bevestiging

Ik blijf zoeken naar bevestiging merk ik. Moet ik hier nu mee doorgaan of niet? Het zou zonde zijn om niks te doen met de zeven verhalen, maar los ik de verwachtingen in? Ik scroll door Facebook en zie deze post … Hoe zot kan het zijn?

12/7/2019: He said yes!

Vandaag chat ik met Katrien, zoals bijna alle dagen. 😉 Meer en meer hebben we het over het derde boek. Ik zend haar alle teksten zodat ze ze op reis rustig kan lezen en misschien al kan beginnen schetsen. 🙂
Er breekt een spannende periode aan. Het tot leven zien komen van de personages is een van de leukste aspecten aan het maken van het boek.
We palaveren over de verhalen, de volgorde van het werk, de streefdatum (houden we nog even voor ons 😉 ), … Aan enthousiasme geen gebrek.
Bij de vorige boeken werd ook muziek gemaakt door Damien Braeckman en zijn gezin. Een geschenk uit de hemel was het. Op de pagina Team lees je hoe we mekaar leerden kennen.
Er zijn al twee verhalen waarbij ik echt muziek voel: Schichtelichtje en Orkest van de ziel. De engelenstemmetjes van Damiens dochters zouden er perfect bij passen.
Ik weet dat hij het erg druk heeft, maar muziek is zijn passie. Hij begon zelfs een bedrijfje waarbij je muziek op maat kan laten maken: www.wemakeyoursong.com
Ik besluit de vraag niet langer uit te stellen en een mailtje te sturen. Ook van hem krijg ik een zeer enthousiaste ‘ja’.
Mocht ik zelf nog twijfelen of ik nu wel of niet dat derde deel moet maken, hierboven hebben ze precies al beslist en zorgen ze voor flow.

13/7/2019: She said yes! Denk ik. 🙂

Vandaag ga ik langs bij ’t Pure vrouwtje Nina. Ze is boekfan van het eerste moment en verkoopt ze ook in haar webshop. Nina schrijft zelf hele fijne blogs en we staan al eens samen op marktjes. Door de jaren heen hebben we een bijzondere band gekregen met elkaar.
Het plan was om haar te vragen om het voorwoord te schrijven van boek 3, een soort meterschap dus. Ik moest alleen het goeie moment nog zien te vinden …
Dinsdag organiseert Nina een volle maanwandeling. Ik stuurde haar vorige week het verhaal van Schichtelichtje met het vrijblijvend aanbod om het te gebruiken. En dan gebeurt er iets vreemds. Ze zegt iets in de trant van: ‘Ma joeng, maar gij schrijft zo goe, die verhalen, ik vind dat zo geweldig. Ik zou daar graag deel van uitmaken, het voorwoord schrijven of zo.’ Ze giechelt en beseft ineens dat dat een tikkeltje arrogant kan overkomen. 🙂
Ik vind het heerlijk rechtuit. Haar enthousiasme ontroert me en haar aanvoelen van mijn ‘masterplan’ verbaast me ook totaal niet. Tegelijk moet ik lachen om haar ongemakkelijkheid nu en is er ook nog zoiets als dju, omdat ze mijn surprise ‘verbrodt’.
We snappen elkaar zonder woorden en beslissen dat het gesprek nooit plaatsgevonden heeft. Ik noem haar een ‘kieken’ en stuur haar ’s avonds alle teksten. Tja, ze kan maar beter beginnen invoelen dan hé. 🙂
Dus dinsdag vraag ik het officieel, bij volle maan en hopelijk veel sterren. Zij zal dan doen alsof ze super verrast is en heel waarschijnlijk ‘ja’ zeggen. 🙂

14/7/2019: Oostende

Ik ben in Oostende voor het optreden van Alvaro Soler, vanavond aan het Q-Beach House. Ervoor gaan vriendin Daisy en ik even shoppen. Ik koop deze sjablonen, ideaal voor een knutselactiviteit bij het verhaal van Schichtelichtje. En zo zijn de verhalen nooit ver weg …

15/7/2019: Feedback

Ik krijg feedback van Beatrijs op De mooimaker en Het dromenpaleis. Hoewel er nog werk is aan de verhalen, ben ik blij met de algemene commentaar. Zeer motiverend!

Ook Nadia stuurt feedback vanuit Corfu: “Leuke nieuwe thema’s die alweer mooi verwerkt zijn in een kinderverhaal! Het laatste verhaal met Nellie nijlpaard is mijn favoriet.” Ze maakt enkele bedenkingen als mama, altijd handig. Ook mijn moeder is geraakt door het verhaal van Nellie en de Mooimaker.
Vanavond spreek ik af met ex-collega Annemie. Ze vertelt over haar zoon die soms erg boos kan worden op het voetbalplein. Misschien is dit wel de situatie die ik nog nodig heb voor Orkest van de ziel …

16/7/2019: Volle maan wandeling

Voor de start passeer ik langs Nina voor dé vraag en ze zegt gelukkig ja. 🙂

Er wandelen 34 mensen mee, een hele groep. Vriendin Hilde is mee, maar ook een aantal bekenden die me van in het begin steunen. Ik ontvang wat lofbetuigingen. Kirsten, schrijfster van Riet voelspriet, vertelt me dat ze de verhalen allemaal nog eens gelezen heeft. ‘Het klopt zo’, zegt ze. Het zijn de woorden waar ik nu misschien het meeste nood aan heb.
Aan het einde van de wandeling vang ik een gesprek op tussen Nina en een mama. Ze heeft het over het boek dat ze kocht bij Nina en hoe het verhaal van de twee bruggetjes haar dochter geholpen heeft in de speeltuin. Nina stelt me voor, de mama bedankt me. Ook weer zo’n moment …
De avond stond in het teken van dankbaarheid. Als iemand dat ervaren heeft, ben ik het wel.

17/7/2019: Nature calling …

Ik ga naar de bib. Mijn oog valt op Psychologie magazine in de leeszaal. Er staat een artikel in over hoogsensitieve mannen, dat moet ik even lezen. Ik sla het magazine echter willekeurig open en lees dit:

De eerste vijf regels lijken wel uit mijn verhaal Orkest van de ziel te komen. Echt zot dit!
Weer thuis maak ik dé kaft klaar, de rode. Ik print alle verhalen en steek ze proper in plasticjes. Dit wordt de werkkaft voor de volgende weken en maanden. Ik zal ermee rondlopen alsof het mijn dierbaarste bezit is. 🙂
Ik trek naar het meer van Rotselaar met mijn kaft. Je hebt er verschillende visserspantonnetjes en daar is het heerlijk vertoeven. Het is mijn bureau in de natuur. Het duurt niet lang voor ik gezelschap krijg.

Ik herschrijf de eerste twee verhalen opnieuw. Dit proces zal zich nog een aantal keer herhalen tot de eindredactie.
Eigenlijk ben ik geen schrijver. Daarmee bedoel ik dat ik het vak niet beheers. Ik vang verhalen en probeer ze zo goed mogelijk neer te pennen, rekening houdend met eerdere opmerkingen van Beatrijs. Zo probeer ik de zinnen korter te maken, in de tegenwoordige tijd te blijven, te voorzien wat zichtbaar zal zijn op de tekeningen, mijn lezer visueel mee te nemen in het verhaal …
Als ik eerlijk ben, zou ik liefst een verhaal in grote lijnen afleveren en dan zeggen: ‘Voila, maak er maar wat van’. 😉 Langs de andere kant wil ik zoveel mogelijk zelf doen en leren.
’s Avonds ga ik nog naar de verjaardag van vriendin Els. Om 22u is mijn lichtje uit.

18/7/2019: D-day, wat vroeger …

Ik was ervan overtuigd dat ik op 21 juli 2017 het laatste verhaal schreef, maar een Facebookherinnering zegt me dat het 18 juli was. Dus wat vroeger dan verwacht, gooi ik vandaag hét nieuws op Facebook. Warm welkom om mee te lezen vanaf nu …
Wat deed ik verder tussen alle lieve berichtjes en succeswensen door? Yep, herschrijven. 🙂

21/7/2019: Foempies …

De voorbije dagen deed ik niet veel. Ik gunde mezelf wat rust na de aankondiging precies. Ik maakte wel inhoudsteksten van de verhalen, voor de inhoudstafel dus.
Vandaag was ik op het verjaardagsfeestje van vriendin Hilde. Ze heeft al jaren een konijn met de naam Flor. In het verhaal van Wipstaarts truc doet er ook een Flor konijn mee. Ik heb de naam van Beatrix Potter, maar vind het nu wel een fijn ’toeval’.

De schoonbroer en schoonzus van Hilde zijn er ook. Ze hebben nieuwe schoenen, foempies. Een geweldige naam vind ik dat. Niet persé voor schoenen, maar voor een raar volkje. 😉 Ik noteer het in mijn boekje, samen met de krabbels hieronder. Vooral de woorden verveeltijd en tevredentijd trekken aan me, al weet ik nog niet wat ik ermee moet.

22/7/2019: Niksen? Niet vandaag …

Ik lees elke morgen snel de digitale versie van de krant, meestal alleen de grote koppen. Dit artikel trekt mijn aandacht.

Het sluit mooi aan bij de verveeltijd. Een paar minuten later, zie ik dit bij mijn moeder verschijnen op Facebook. Ok, ik heb het begrepen. Iets met verveeltijd en tevredentijd dus … 🙂

Hier geen tijd om te niksen vandaag. Ik probeer de teksten klaar te krijgen voor eindredactie. In deze fase moet ik eigenlijk ook al bezig zijn met de tekeningen. Wat wordt getoond? Zo hoeft niet altijd alles ‘verteld’ te worden. Meestal komen er drie tekeningen bij een verhaal: een tekening met de probleemsituatie, een tekening met de helpende figuur en de actie en een ‘eind goed al goed’ tekening. 😉 Ik doe suggesties voor Katrien en haal hier en daar zelfs mijn tekentalent boven om duidelijk te maken wat ik bedoel. 😉 Ik bedenk al een beetje hoe de bladschikking zal zijn. Op goed geluk …

En dan zijn er nog de opdrachten na de verhalen. Ik stel al een aantal vragen op. Deze zal ik later bekijken met Nancy, net als de vorige keer. To do, to do …

Na dit alles zet ik alles nog in Indesign. Er zijn al 67 pagina’s gevuld. Eigenlijk doe ik vandaag teveel en ik betrap mezelf erop dat ik geen ‘schakeltijd’ neem. Gaat dat verhaal dan toch over mij? 😉
Ik ben scheel gekeken op de papieren in de kaft en mijn pc. Om 22u stuur ik een pdf naar Katrien. Ik ben kapot.
Het is een van mijn valkuilen, I know. Meer nog, ik wil ook iedereen meenemen in mijn drive. Ik chat hyper met Katrien, zonder intro. Gewoon baf vertellen wat ik aan het doen ben. Gelukkig heeft ze me al vaak zo meegemaakt. 😉
Ik zal de volgende weken moeten aanvaarden dat iedereen een welverdiende vakantie neemt en dat ik dus even alleen door dit project sjees. Ik ben té uitgerust. 🙂 Alé, nu efkes niet …

25/7/2019: Gas terugnemen …

Even pauze inlassen. Met tegenzin, maar als ik wil dat er nog verhalen komen, zal ik zelf tot rust moeten komen.
Niet dat het ooit echt stopt. Ik betrap mezelf er bijvoorbeeld op dat ik bijna uit elke conversatie wel iets haal. Eergisteren vertelde ik Laura over de Foempies en zij vulde meteen aan met de Lalaloopsys. 🙂 Ik denk dat ik daar wel problemen mee krijg als ik dat zomaar zou gebruiken. Maar hé, mijn brein houdt van die dingen en kan daar zoetjes mee bezig zijn. Ook lezen staat bijna in functie van … Ik krabbel regelmatig wat in mijn boekje, mijn schatkamer. Allemaal prima.

Het zijn de vele uren achter de pc die me nekken. Augustus zal drukker zijn. Ik wil nu zoveel mogelijk doen, ook voor school. Gisteren schakelde ik over op het schrijven van it-cursussen. Van de fantasiewereld naar instructietaal, altijd even aanpassen.
Vanmiddag ga ik zwemmen bij vrienden, no more pc. In mijn boekje krabbelde ik iets over de Maanmeermin. Misschien komt ze wel tot leven in het zwembad. 🙂 Keep cool!

26/7/2019: Tevredentijd (8)

Je kon het hierboven al lezen. Ik wou iets doen rond tevreden zijn. Het begon met deze quote op Instagram, waarvoor dank aan Kindercoaching Mimosa. 🙂

Het is niet simpel meer in deze tijd om gewoon tevreden te zijn en je vervelen is al helemaal uit den boze. Kinderen raken er haast van in paniek. Hoe moet dat, vervelen? Een boeiend thema waar ik al enkele dagen op broedde …
Gisteren ging ik zwemmen bij vriendin Hilde en haar man Luc. Ze hebben een zalige tuin met daarin een aantal hangmatten. Eentje trok mijn aandacht.
Aan het einde van de middag kroop ik erin, alleen, achteraan in de tuin. Vroeger zou ik dat super asociaal gevonden hebben. Nu weet ik dat ik vrienden heb die dat begrijpen en dat helemaal niet ‘raar’ vinden.
Eigenlijk was ik niet met het boek bezig (yeah right) en wou ik een boek lezen (nice try). Het flitste door mijn hoofd dat de hangmat dicht zou kunnen en ronddraaien. Zo zou het personage (dat ik nog niet bedacht had), in een andere wereld belanden. Dat noteerde ik als ik thuis kwam. Bye, bye Maanmeerminplan.

Vanmiddag was het dertig graden in mijn living. Ik zette me voor de ventilator en verveelde me eigenlijk. 🙂 Het ideale moment om verveeltijd, tevredentijd en de hangmat aan elkaar te breien, toch? Neem daarbij nog een stel Lalabies (verbastering van Lalaloopsys) en het spel is compleet.
Het verliep moeizaam omdat ik een ander idee had van hoe ik tot de tevredentijd ging komen. En maar wringen, ik leer het niet af. Na een sushi eetstop kon ik verder.
Ik koos deze keer voor een meisje als hoofdpersonage. Ze kreeg de naam Lore, naar Hannelore, dochter van Katrien. Als er geen boek meer komt, hebben ze nu elk hun eigen verhaal. Dat hebben Katrien en haar gezin wel verdiend.
Daarnaast had ik Laura een verhaal beloofd rond een paard. Ook zij krijgt in dit verhaal haar wens, al is het een paard in de wolken. Curieus? Dat zou ik ook zijn. 🙂
Nog twee keer vervelen en mijn grootste taak zit erop. Ik heb nu wel bewezen dat ik kan schrijven in extreme omstandigheden. 🙂

O, en ik stuurde alvast wat inspiratie naar Katrien. Meet Nellie nijlpaard en het dromenpaleis. 🙂

27/7/2019: Pinterest

Vannacht moest de tevredentijd ineens helemaal anders. Man, man, wat een crisis. Er was precies niks goed aan. Nochtans kreeg ik heel fijne feedback van mijn vaste lezers.
Gelukkig was ik te moe om de pc te nemen. Vanmorgen lees ik het verhaal opnieuw. Ik snap mijn nachtelijk geworstel niet meer.
Ik herwerk het verhaal slechts een beetje en plaats het ook in Indesign waar het geweldig wringt in de lay-out. Normaal start een nieuw verhaal altijd aan de linkerzijde. Ik deel het verhaal wel zes keer opnieuw in, telkens met een andere plaats voor een afbeelding, maar krijg het niet gefikst. Met tegenzin laat ik het verhaal (voorlopig) aan de rechterzijde starten en niet op zijn plaats (lees: in de volgorde waarin het kwam, nl. op de 8ste plaats). Ik laat het even los. Na de eindredactie kan er pas definitief geplaatst worden.
’s Avonds kijk ik rond op Pinterest en andere kanalen om de knutselideetjes bij de twee boeken aan te vullen. Leve het internet en creatieve mensen!
Ik maak ook acht nieuwe (verborgen) borden aan in een voorzienige bui. Alweer een stap gezet. Ik vind het heerlijk om de borden te vullen met knutselideetjes rond schildpadden, nijlpaarden, konijnen, krekels en sterren.
Morgen vertrek ik naar mijn maatje Nancy. Ik zal vanaf maandag drie dagen mee een jongerenkamp begeleiden. Ik vermoed dus dat dit het laatste bericht zal zijn voor juli. 🙂