Oh my God, ga ik dit echt weer doen? De goesting is er, maar evengoed de onzekerheid, het uitstelgedrag, de ‘hoe deed ik het alweer?’ perikelen en de kans dat deze verhalen nooit een boek worden …
Maar goed, ik heb het schrijven gemist, dus we zien wel. Heb ik dan niks geschreven sinds april 2020? Weinig. Ik noteerde af en toe iets in mijn boekje, vooral leuke woorden, namen en thema’s. Maar echt een verhaal schrijven, nee. Ik had ook niet het gevoel dat daar ruimte voor was. De verkoop van de drie boeken houdt me redelijk bezig.
Ondertussen is er een webshop en dat neemt wel wat administratie weg. Corona zorgt er dan weer voor dat al mijn andere activiteiten wegvallen, zoals optreden met de coverband, lezingen geven en marktjes doen met de boeken. En misschien was het gewoon weer tijd …
Ik stel me voor dat deel 4 in het universum hangt en dat ik de verhalen gewoon moet downloaden. Ik snotter meteen een zakdoek vol bij het idee. Er is niks wat mij zo raakt als schrijven.

Het is mijn geheim tot ik een 7-tal verhalen geschreven heb. Enkel mijn naasten weten dat ik weer schrijf, ’s nachts, of course. Deze blog hou ik bij voor iedereen die er inspiratie in vindt, mezelf inclusief. 🙂

18/1/2021: Het spijttapijt (1)

Deze titel zit nog niet lang in mijn hoofd. Vraag me niet hoe die daar verzeilde. 13/1 schrijf ik de grote lijnen uit in mijn boekje, niet meteen met het plan om te starten met schrijven.
Het thema is wel duidelijk: sorry zeggen, vooral voor kinderen die dat woord niet graag zeggen, maar ik wil het combineren met leren delen.
Ik zie een wezen (?) met een tapijt en twee muizen. Ik vermoed dat het komt omdat ik een foto van deze twee cuties bewaard heb in een mapje inspiratie. Ze komen uit de boeken van het muizenhuis, geweldig. Normaal zoek ik altijd naar nieuwe figuren (ik gebruikte al een muis in deel 2), maar aan deze kan ik niet weerstaan.

Daarnaast heb ik ooit eens ‘de vertelsleutel’ genoteerd.
Tijdens de kampjes van Fonkelster gebruiken we de praatstok. Wie de praatstok vastheeft, mag praten, de anderen hebben een nog veel belangrijkere taak: luisteren. Ik wil het eerst proberen met de sleutel.
Het lijkt me leuk als het wezen warrelig praat. Humor blijft belangrijk in de verhalen. Tijdens de kerstperiode keek ik naar de film ‘de grote vriendelijke reus’. Ik noteerde toen de woorden die ik grappig vond. Het is dankbaar materiaal nu.
Ik start op een maandagavond, na een afstandsles WordPress. Nu ja, starten. Het witte blad staart naar me. Ik ben weer vergeten hoe het ook alweer ging. Noem het gerust faalangst. Die zal ik er moeten bijnemen, als metgezel, voor de 31ste keer.
Het begin is moeilijk, maar na een tijdje ben ik vertrokken. En dan gebeurt het weer: nieuwe wendingen met oa de grote broer-kleine zus band die erbij komt, wat voor mij verrassend is. Normaal schrijf ik over dingen die een uitdaging waren voor mij als kind. Ik heb geen broer of zus. Een nieuwe fase breekt aan …
Ook de eekhoorn krijgt weer een rol. Het woord sorry laat ik vervangen door smartie. Er volgt zelfs inspiratie voor een cadeautje bij deel 4 in de vorm van kaarten die helpen bij het uitrafelen van een ruzie. Wow, hold your horses.
Ik schrijf 2308 woorden, misschien wel het langste verhaal ooit. Ik herlees het verhaal niet eens en stuur het meteen naar mijn ‘eerste draft lezers’, zelf nog verwonderd.
Ik krijg fijne feedback, ook van Katrien, maar bij haar wringt het stuk rond het vervangen van sorry. Ik laat het even sijpelen.

17/2/21: De prikkelplu (2)

Ik herwerk het spijttapijt, met de nadruk op gemeend sorry zeggen. De vertelsleutel werkt niet en wordt dan toch vervangen door de praatstok. Het wezen krijgt een naam nl. Hatseflats. Tot nu toe is ze een heks, maar ik weet niet of dat zo zal blijven.

Maar goed, er dient zich al een tweede verhaal aan. De prikkelplu staat al in mijn boekje sinds oktober 2019. De titel kwam nadat er al tien verhalen klaar waren voor deel 3. Ik deed er niks meer mee, maar werd overstelpt met paraplus op het net. Oké, ik heb het begrepen.

• 

• 

Het woord prikkelstorm popte toen al op, maar ook voelanders. En ik zie al een hele toffe knutselactiviteit. Euh …
Het thema is duidelijk overprikkeling, maar toch … Er klikt iets wanneer iemand vertelt over een meisje dat beslist heeft om nooit meer te wenen. Ik vertaal het naar een elf, maar het is nog niet rijp. Ik laat het weer los.

In augustus ga ik wandelen met de vriendinnekes. Zij wijzen me op elfenbankjes. (Later leer ik dat het ook tonderzwammen zouden kunnen zijn, maar hé, het is zoveel leuker om te denken dat het elfenbankjes zijn.)
Een grote smile verschijnt. Natuurlijk, de elf weent haar laatste traan en die valt op een elfenbankje. Wat er dan gebeurt, weet ik niet, nog niet.

Ik weet het nog steeds niet als ik start met schrijven, maar dat is eigenlijk meestal zo. De elf wil Hoppe heten. Wezentje Pixie komt ter hulp, maar ook de wolken, de wind, … krijgen een belangrijke rol. De quotes uit het boek ‘De jongen, de vos, het paard en de mol’ helpen een handje. Ik kreeg deze in het voorjaar cadeau van vriendin Nancy. Ze vermoedde dat ik er veel zou kunnen uithalen. Ze kent me goed. 🙂

Het verhaal zal heel herkenbaar zijn voor de gevoelige kids. O, en het past helemaal bij de knutselactiviteit. 🙂
Misschien krijgt Hoppe wel de cover, in de kruin van de boom of anders Pollo pinguïn in een sneeuwlandschap. Pollo wie? Hm, dat is (hopelijk) voor een volgende keer.

19/2/2020: Huppelen in het bos

Ik ga wandelen met Beatrijs, mijn eindredactrice. Wat eerst een zakelijke overeenkomst was, groeide uit tot een bijzondere band. Beatrijs bracht onlangs het boek ‘Puin’ uit. Mijn verwondering en bewondering werd alleen maar groter. Deze vrouw kent het schrijfvak. In vergelijking doe ik maar wat.
We lopen in het bos en na een tijdje vertel ik dan toch dat ik weer aan het schrijven ben. Ik huppel als ik het zeg. Ze is niet verbaasd. Eigenlijk niemand als ik het vertel. Misschien ikzelf nog het meest.
Een paar dagen later vraagt ze of ik mijn verhalen wil zenden. Ik weet dat ze heel weinig tijd heeft en stuur alleen het spijttapijt. Niet veel later ontvang ik al feedback:

‘Sterk verhaal, met een heldere boodschap. Heel leuk, dat taaltje van de heks, misschien kun je het nog net ietsje meer gebruiken? Dat wordt een hit bij kinderen 😊. Mooi ook hoe je meteen de sfeer neerzet, me binnentrekt in het verhaal. Super personage, heks Hatseflats en mooi klankspel.’

Beatrijs Peeters – Het spijttapijt

Waar is de kleenex? Ik krijg alvast aanwijzingen, tips … Zalig om zo te werken en heel motiverend.

22/2/21: Kloktijd (3)

Hier sta ik zelf stom van. Vijf dagen geleden schreef ik nummer 2 en nu dient nummer 3 zich al aan. Flow noemen ze dat zeker? Ik gaf weer online les tot 22u en verheugde me op zeker vier programma’s die ik opgenomen had. Maar iets zei me dat ik moest schrijven. Nu. 🙂
Ik wou al langer iets schrijven rond leven in het nu, minder gehaast leven, stilstaan bij dingen. Ik zoek altijd een manier om iets makkelijk uit te leggen, een klok leek evident. Ik plaats ze in het midden van een eiland en voeg dieren en sprookjesfiguren toe. Leuk!
De klok heeft op een dag genoeg van de drukte en het feit dat ze niet geapprecieerd wordt. Ze neemt kloktijd.
Ik moet daarbij denken aan ‘mamatijd’, iets waar ik het al eens over heb tijdens mijn lezingen. Benieuwd of de kinderen het zullen doorhebben.
Eerst staat het eiland natuurlijk op stelten, maar erna zoeken ze manieren om zonder ‘regelaar’ te leven. Toch missen ze de klok gigantisch …
Op anderhalf uur schrijf ik 870 woorden, netjes. Alleen het einde, daar kom ik niet uit. Ik heb een kort einde, maar dat wringt. Een lang einde is beter, maar daar kom ik niet tot een pointe. Ik heb er vrede mee momenteel.

Wat misschien meespeelt in de flow: ik volgde een AFT-sessie bij een collega/vriendin (Cavalsano) en zette als doel ‘Ik schrijf vlot een succesvol vierde boek’. 🙂 Daarnaast heb ik al een maand een ander eetpatroon, zonder suiker. Ik durf zeggen dat ik nog nooit zo helder in mijn hoofd geweest ben en 5 kilo lichter, wat helpt bij de kleermakerszit. 🙂
Het is nu 0u30, slaaptijd, met een grote smile …

26/2/21: Vriendendienst (4)

Schrijf anders nog eens een verhaal … Echt zotjes dit.
Een paar dagen geleden zag ik in een fbgroep een boekje opduiken met therapeutische verhalen voor kinderen. Ik bestelde het en las het in een ruk uit. Het plan: ideeën opdoen, met het boek ‘steal like an artist’ in het achterhoofd. Een verhaal bleef hangen, dat van een kiepwagen die van iedereen de lading meenam.

Vanavond kijk ik naar The voice. Er komen veel bestellingen binnen, dus ben ik weer aan het multitasken. En als ik dan toch de pc op schoot heb … De sfeer is goed. Ik toon jullie misschien eens mijn schrijfsetting. Veel lichtjes en kaarsjes ….

Maar het verhaal dus … De kiepwagen wordt een takelwagen die vriendschap wil sluiten met zijn collega’s en daar alles voor over heeft. De collega’s behandelen Takel niet zo mooi. Een tractor helpt hem om te leren wat echte vriendschap betekent. Ik typ vier bladen vol op anderhalf uur tijd. Zeer blij met het thema.
Vriendin Daisy heeft de nacht en leest het verhaal meteen. Ook zij ziet de kracht van het thema en wat het kan betekenen voor kinderen. I love echte vriendinnekes die de nacht hebben. 🙂
Slapen nu, de kaarsjes zijn hier al lang uit.

28/2/21: Indesign, here we go …

Katrien valt vanmorgen meteen met de deur in huis. Of ik al een verhaal in een lay-out kan zetten, zodat ze wat kan schetsen tussendoor? Euh, oké. Ik moet nog bekomen van het feit dat er misschien een vierde boek zal komen, anderen zijn daar duidelijk al van overtuigd.
Ik ben aangenaam verrast. Katrien tekent het ene boek na het andere voor Clavis en brengt in het najaar een eigen boek uit. Bonnetje trekken dus. 🙂
Ik open Indesign, maak een kopie van deel 3 (dubbelcheck), maak deze helemaal leeg en plaats de teksten van de vier voorlopige verhalen.
Gisterenavond herwerkte ik het spijttapijt weer een beetje. Vandaag werk ik verder. Het verhaal vult minstens acht pagina’s, een record. Twee tekeningen zijn duidelijk, de rest wat minder.

Vanavond herwerk ik de prikkelplu en zend dit verhaal naar Beatrijs voor feedback. Daarna schrijf ik nog een stuk voor Kloktijd en herwerk ook enkele zinnen. Eigenlijk doe ik te veel. Mijn eeuwige valkuil.

De fase van herschrijven, plaatsen, tekeningen … volgt normaal veel later. Maar sinds vorige week merk ik dat de personages doorheen mijn dagelijkse bezigheden sluipen. De verhaallijnen worden duidelijker, ik hoor zinnetjes, weet ineens wat weg moet … Ik zal er maar op vertrouwen dat het zo moet zijn. Corona maakt dat ik de tijd heb, zeker in het weekend. En ik geef toe, het is fijn om regelmatig te verdwijnen naar fantasieland …

10/3/2021: Feedback …

Mijn werk palmt me de laatste dagen in. Too much pc. Het houdt me tegen om in mijn vrije tijd ook nog erachter te kruipen. Misschien moet ik weer naar pen en papier, maar ik tik zo lekker. 🙂 Lichtpuntjes zijn de feedback die ik krijg van Beatrijs.

“Zo mooi. En zo eenvoudig. Heel heel herkenbaar.”

Beatrijs Peeters – De prikkelplu

“Heerlijk verhaal, en mooi hoe je de klok tot leven hebt gebracht met haar specifieke eigenschappen, ‘lichaamsdelen’.”

Beatrijs Peeters- Kloktijd

“Ik vind Takel heel aandoenlijk 😊, je zet hem goed neer. En ik heb met hem te doen, zo herkenbaar.”

Beatrijs Peeters – Vriendendienst

Ik weet dat ik in de flow moet proberen te blijven, maar ik voel het niet momenteel.

15/3/2021: De auteurs

Vandaag heb ik me eindelijk aangesloten bij de Auteurs, een vereniging die schrijvers helpt bij alle kwesties rond auteursrechten. Hoog tijd dat ik dat allemaal wat serieuzer neem. Leuk weetje: ik ontvang nu centjes (letterlijk) bij elke ontlening uit de bib of dat is toch de bedoeling. Katriens werken zijn al langer beschermd.

16/3/21: De bloemenfluisteraar (5)

Een paar weken geleden zag ik het woord bloesemfluisteraar passeren op Facebook.

Ik ving het woord en schreef het in mijn boekje. Meestal start er dan wel een soort proces waarin ik heel waakzaam moet zijn. En inderdaad, er popt een idee van een tuin met allemaal bloemen met verschillende behoeftes.
In boeken rond HSP wordt er vaak de vergelijking gemaakt tussen paardenbloemkinderen en orchideekinderen. Even kaderen, het gaat over de mogelijkheid om je snel aan te passen. Maar ook deze prent inspireerde me:

Had ik al een kabouter in dit boek? Nee? Dan doen we er meteen twee. Er kan nog wel een thema bij in dit verhaal nl. jaloezie. Tot daar de grote lijnen. Het proces valt stil.

Vanmiddag heb ik mezelf op een edelsteenmassage getrakteerd bij Chana van Metanoia. Ze voelt dat ik ‘een beetje dicht zit naar boven toe’ maw de inspiratie zal niet meteen stromen. Ik weet het. De poort openhouden blijft lastig.

Ik voel me erna redelijk platgelegd, maar besluit om toch naar de bib te rijden. Ik ga op zoek naar kinderboeken rond faalangst en andere thema’s. Deze buit breng ik mee. Etters en letters zou rond faalangst gaan. Er net boven vind ik de GVR. Beatrijs vroeg me om het taaltje van Hatseflats nog uit te breiden. Het is de tweede keer dat het boek op mijn pad komt, ik zal de hint nu maar aannemen zeker? 🙂

’s Avonds ben ik rusteloos. Ik wil lezen, tv-kijken, werken voor school en de andere verhalen herschrijven. Tegelijk val ik bijna om van de slaap. De massage werkt door.
Na veel gedoe kies ik voor het schrijven, jeeee. Ik print de vier vorige verhalen met de bedoeling om ze te herwerken. Maar dan neem ik toch een nieuw Worddocument en typ de titel De bloemenfluisteraar. Het is 22u20. And so the story begins …
Dit verhaal vraagt wat opzoekingswerk: de soorten bloembollen, de functie van bijen bij het verspreiden van zaden …
Een kabouternaam is snel gekozen nl. Paulus, uit mijn kindertijd. De andere krijgt Kobus als naam. Twee uur later heb ik 3,5 pagina’s geschreven. Happy me.
Redelijk zeker dat Chana wel wat meer in de massage heeft gestopt dan alleen maar edelstenen. 🙂

21/3/2021: In the ‘zone’ …

Vandaag nam ik een ‘ik werk aan mijn boek-dag’. Als ik start met herwerken, kom ik in een soort ‘zone’ terecht.
Ik spreek af met een vriendin om even te wandelen, maar ik merk dat het me moeite kost om mijn verhalen achter te laten. Wandelen en voortdoen dus. 🙂
Ik herwerk vooral de bloemenfluisteraar en plaats deze in Indesign. Daarna probeer ik te bepalen waar er tekeningen moeten komen, echt niet gemakkelijk. Ik knip en plak tot ’s avonds.
Euh ja, ik ben dus precies wel een boek aan het maken, hé. Er zijn al 47 pagina’s gevuld, die kan ik toch niet laten liggen?

23/3/2021: Op de bank …

Ik beland op de bank bij mijn osteopate Marieke. Ik heb al een hele tijd last van mijn heup en zeurende pijn naar mijn knie toe. Te veel zittend werk waarschijnlijk en een fitnessapp waar ik nogal enthousiast mee aan de slag ben gegaan. 🙂
Na drie kwartier trekken en sleuren aan mijn lichaam sta ik weer ‘recht’. Fingers crossed dat het betert nu. Staand schrijven zie ik niet zitten. Heb je em? 🙂
Mariekes kinderen zijn zot van de boeken. Zij zijn momenteel mijn kinder testpubliek. Ze kregen het spijttapijt en de prikkelplu toegezonden, beide voltreffers.

25/3/2021: Feedback again 🙂

Donderdag is mijn drukste lesdag. Vanmorgen verneem ik dat ook het volwassenenonderwijs een week eerder in vakantie gaat. Ik snap het niet zo goed. We geven online les, what could possibly go wrong? Versta me niet verkeerd, ik ben niet tegen extra verlof, maar het is niet echt rechtvaardig tegenover de cursisten en als hsp’ertje valt me dat moeilijk.
Net voor mijn laatste avondles krijg ik feedback op de bloemenfluisteraar.

‘Oh, zo mooi, en wat een prachtige pointe! Wat een (h)eerlijk, kwetsbaar en kleurrijk verhaal. Ik herken je.’

Beatrijs Peeters – De bloemenfluisteraar

Ik schiet meteen vol. Het liefst van al zou ik nu starten met herwerken, maar ik moet dus wachten tot na 22u.
Ik besef dat ik nu drie weken heb waarin ik weinig anders kan doen dan schrijven. Een mooi vooruitzicht …

27/3/2021: De sneeuwlantaarn (6)

Wat mis ik de horeca, echt. Niet alleen om te gaan eten met vriendinnen, maar vooral omdat dat normaal the place is waar ik mijn verhalen herwerk. Schrijven kan best eenzaam zijn. In een niet al te drukke horecazaak met een warme choco of op een goed terras met een mojito, daar gebeurt ’the magic’.
Nu zit ik alweer onder mijn fleecedekentje bij mijn kaarsen. Vanavond geen Lego masters owv voetbal, lichte crisis. Dan maar schrijven zeker? Ik lees alle verhalen luidop, herschrijf en maak eindelijk een deftig einde aan kloktijd. Blij.

Maar de titel van deze blog is De sneeuwlantaarn. Wel … In mei van 2019 kribbelde ik al iets rond Pollo pinguïn in mijn boekje. Het thema was rouw, het contrast tussen boven en onder water. Het kwam niet in deel 3 terecht, omdat ik eerder al een verhaal schreef rond rouw.
In augustus vorig jaar wijzigde het thema. Een zeehond raakt de weg kwijt en komt bij pinguïns terecht. Ik schreef er ook het woord troostgenoten bij, de naam van een Facebookgroep. Begin dit jaar verschijnt daarin deze foto.

Sneeuwlantaarn … love it. Ik speel met soortgenoten vs. troostgenoten en zo voel je al meteen waar het thema naartoe gaat: rassen, vluchtelingen …
Vanavond wil het geschreven worden, of beter: ik beslis om weer eens een nieuw document te nemen. Misschien deed ik er zo lang over, omdat het geen evident thema is. Maar nu het erop staat, ben ik er heel blij mee. En wie weet krijgt Pollo pinguïn dus de cover. Met oudjaar stuurde ik die wens alvast uit … Grappig dat ik toen al de sneeuwlantaarn tekende. Al diende die toen om de weg te verlichten naar het vuurhuisje.

Magic! Ineens ben ik heel blij met voetbal op tv vanavond. 🙂

1/4/2021: De twee ladders (7)

Er is nog steeds niks op tv, zoveel is duidelijk. 🙂 Deze foto heb ik een hele tijd geleden opgeslagen in mijn mapje inspiratie. Het thema is meteen duidelijk. Ik moet alleen een activiteit zien te vinden, en personages natuurlijk.

Eergisteren ging ik wandelen in Zichem, met vriendin Daisy. We komen dit schattige laddertje tegen. Een reminder?

’s Avonds besluit ik eens te kijken wat er komt. Ik start vrij vroeg, rond 20u30. In elk boek heb ik twee verhalen met kinderen als personages. Het wordt hoog tijd dat ik dus kids inzet als ik de lijn wil doortrekken. Ik kies voor twee jongens, Bram en Pieter, die gitaar willen leren spelen bij meester Wiedewip. Wiedewip heb ik gepikt uit de GVR. Hoe of wat, tja, dat moet je lezen, hé.
Ik ken niet veel van gitaar, maar ik laat ze starten met een aantal akkoorden. Bij Pieter lukt het vlot, bij Bram wat minder. Ik combineer het thema van eigen tempo met nieuwe hobby’s, faalangst en doorzettingsvermogen. Een koolmeesje krijgt de rol als het helpend personage.
Wanneer ik eindelijk aan de twee ladders kom, loop ik vast. Het is bijna middernacht en ik voel me moe. Ik geef niet graag op, maar ik kom er niet uit. Ik sluit af met 2,5 pagina’s. Het is de eerste keer dat ik de handdoek gooi. Erna bedenk ik dat ik mijn eigen verhaal toepas, niet te snel willen gaan. 🙂
Vanmorgen heb ik nog wat nagedacht over hetgeen ik wil vertellen, het is duidelijker nu.
Vanmiddag heb ik een nascholing ict. Erna schrijf ik verder. Een uurtje later is de eerste draft klaar, overdag geschreven! Heerlijk als er leuke wendingen komen, die ik zelf niet zag aankomen.
De titel is niet spectaculair, maar dat was ‘de twee bruggetjes’ ook niet en het is wel een van de populairste verhalen uit deel 1. Misschien moet ik deze dus maar houden zo.

Zeven verhalen geschreven, op de dag dat deel 3 net een jaar uit is. Ik zou het de wereld kunnen insturen vandaag, maar ik wacht nog graag eventjes. Mijn ideeën zijn, op een paar thema’s en namen na, volledig opgebruikt nu. Kan ik er nog drie schrijven? Ik weet dat dat waarschijnlijk een beetje onnozel klinkt als je ziet hoe vlot het momenteel gaat, maar de zelfzekerheid spat er niet vanaf. 😉

2/4/2021: Rommelien (8)

Heel onnozel … Na The voice is er weer niks op tv en ik had dus nog namen in mijn boekje, oa Rommelien. Het is de titel van een verhaal in een voorleesboek dat ik leende uit de bib, vraag me niet meer welk. Het rare is dat het verhaal totaal niet gaat over opruimen of rommel. Ik leg wel meteen de link.
Lien wil niet opruimen, dat vindt ze stom. Tot daar de insteek. Ik zie niet meteen hoe ik er verder een verhaal van kan maken en wil de pc zelfs afsluiten na twee alinea’s. Maar dan krijg ik de ingeving dat ze haar favoriete knuffelbeer kwijtraakt in de rommel. En natuurlijk komt er een mannetje helpen. Nu zie ik mijn kans om een woord te gebruiken dat ik de presentator van Lego masters hoorde zeggen: pomperompedom. Meer heb ik niet nodig om het verhaal verder uit te werken. Ik denk dat vooral de mama’s hier heel blij mee zullen zijn. 🙂
Twee verhalen met kids in deel 4, check!
Verhalen schrijven is dus voor mij vooral woorden vangen en daarna combineren. Dat is echt the fun part. En telkens weer dat leeg document starten en vertrouwen op wat komt. Nog twee …

12/4/2021: Eerste schets …

De voorbije dagen namen andere dingen de overhand. Ik werkte nog wel aan Rommelien en plaatste de laatste twee verhalen ook in Indesign, maar dat was het zo ongeveer.
Vanmiddag bel ik met Katrien. Ze stuurde vandaag de tekst en tekeningen in van haar eigen boek dat in het najaar zal verschijnen. Topper! Ik vraag voorzichtig of dat betekent dat ze tijd heeft. 🙂
We palaveren over de haalbaarheid van kerstmis, maar zien algauw in dat dit voor haar echt wel een groot project is qua tekeningen. Als ze andere projecten wil blijven doen, is begin 2022 misschien beter.
Een half uur na onze videochat, krijg ik deze schets van Mo en Meggie. We zijn weer vertrokken!

23/4/2021: Bloesems …

Al een week in werkmodus en dat merk ik meteen. Vorige week kreeg ik nog wel deze feedback toegestuurd van Beatrijs op het verhaal van de sneeuwlantaarn. Hier ben ik heel blij mee, want ik vind het zelf een bijzonder verhaal.

Heel mooi, poëtisch verhaal. Symbolisch heel sterk omdat het in de kou is gesitueerd en de warmte van de dieren zelf komt, hoe de warmte van hun veertjes troost biedt. Mooi, mooi, mooi. Knap hoe je er gelijk nog het thema ‘anders zijn’ in verwerkt, racisme lik op stuk geeft.

Beatrijs Peeters – De sneeuwlantaarn

Vandaag spreken we af om te gaan wandelen in Gelrode. Beatrijs geeft de opleiding Schrijven in het Stedelijk conservatorium voor muziek, woord & dans van Hasselt en academie De Vonk in Oud-Heverlee en Haasrode. Er liggen tonnen werk op haar te wachten. Ze neemt een uurtje pauze voor deze wandeling. Uiteindelijk zijn we 2,5 u onderweg. 🙂 Ik denk dat we ook makkelijk drie dagen zouden volbabbelen. Heerlijk!

Ondertussen heb ik ook een datum voor de aankondiging: 30 april. Nog een weekje en jullie kunnen ’the making of’ weer volgen. Ik ben zelf benieuwd …