Wendy

(Auteur – Uitgever)

“Geboren in de koude winter van ’76, maar toch een zonnig karakter”, dat was een mooie samenvatting van mijn baby- en kindertijd.  Creatief ook.  Altijd graag bezig met tekenen (in menig poëzieboek), gedichtjes schrijven en het verzorgen van mijn dieren.  De radio was mijn beste vriend.  Lange tijd kon ik niet slapen zonder.  Ik danste graag en zong mijn eigen versies van liedjes met als absolute topfavoriet Una paloma blanca.  Dat bracht ik het liefste onder de kap van de open haard, waar ik toen nog net onder paste. 😉
Rond mijn zesde startte mijn carrière als majorette (klassieker in die tijd) en leerde ik trompet spelen, iets minder evident voor een kind uit het eerste studiejaar.  Ik had een hekel aan de muziekschool, lees: stilzitten en zwijgen en kon gelukkig halfweg de les ontsnappen om naar de majoretten te gaan. Het spelen op zich deed ik liever.
Ik bleef beiden vele jaren doen bij de fanfare van Langdorp. Ze organiseerden regelmatig bonte avonden waar ik telkens heel erg naar uitkeek.  Op een podium staan, sketchkes doen, ik deed het graag, ondanks de zenuwen. 
Na mijn studies in het Damiaaninstituut, wist ik totaal niet wat ik wilde doen en ik was er vast van overtuigd dat universiteit te hoog gegrepen was.  Ik koos voor handelsregentaat in de Ham in Mechelen, mede door een leerkracht die haar ‘waar’ heel goed verkocht op de infobeurs.  Eigenlijk was ik onderweg naar de infostand van communicatiewetenschappen   Raar hoe dingen kunnen lopen.
Als je me toen zou gevraagd hebben of ik creatief was, zou ik volmondig ‘neen’ gezegd hebben.  Het waren lange dagen en de meeste tijd bracht ik door op school of achter mijn pc.  Weer stilzitten en zwijgen …
Ik studeerde af in ’97 en kon bijna meteen aan de slag bij cvo Hageland, als ict-leerkracht.  Ik ben daar tot op de dag van vandaag nog actief.  De pc neemt dus nog steeds een heel deel van mijn tijd in, zittend.  Maar hé, aan het zwijgen heb ik dan toch al gewerkt!
In 2005 kroop ik achter de micro in een karaokebar en zong een liedje van Abba.  De toenmalige vriendenkring besloot een groepje op te richten en bombardeerde me tot leadzangeres.  Charlies angels was geboren.  Later zong ik bij orkest Locomotion om in 2009 een eigen coverband te starten met twee fantastische mannen.  3 of us bestaat nog altijd en ik kan er heel veel in kwijt.
Een constante in mijn leven was dat ik me ‘anders’ voelde.  Rond mijn dertigste begon het langs alle kanten te wringen.  Ik had alles om gelukkig te zijn maar voelde me zo niet.  De term hooggevoeligheid kwam ter sprake door een ontmoeting en de puzzelstukken vielen op hun plaats.  Ik las er alles over en besloot er ‘ooit’ wat mee te doen.
Vijf jaar geleden startte ik een (kinder)coachopleiding bij Lazuli.  Ik had al heel wat cursussen ‘persoonlijke ontwikkeling’ achter de rug, altijd zoekend, maar wilde nu meer.  Misschien kon ik anderen wel helpen in hun zoektocht.  Daar gaf ik mezelf een schop onder mijn kont: een eerste lezing rond hooggevoeligheid organiseren, 7 jaar na mijn voornemen ‘iets’ te doen.  Ik prikte een datum en zocht een niet-schoolse manier om mijn verhaal te brengen.  Er bleek heel veel nood te zijn en ik kreeg massaal reacties van herkenning.  Ik was niet langer alleen ‘anders’.  En dat allemaal omdat ik besloot om niet meer te zwijgen…
Een volgende uitdaging kwam op het einde van het tweede opleidingsjaar, deze keer van de lesgeefster: schrijf een metafoor.  Hoewel ik een vage herinnering had aan mijn schrijflust als kind, werd het nu compleet blanco in mijn hoofd.  Ict-cursussen rolden vlotjes uit mijn vingers, een verhaal van 2 pagina’s bleef steken in mijn hoofd.  Maar op een nacht wilde het dan toch verteld worden en ging het licht meerdere keren aan en uit om te schrijven.  Er ging een nieuw vaatje open.  Wat later kwam er inspiratie voor een tweede verhaal, een derde en kreeg ik er meer en meer plezier in.  Stilzittend en zwijgend in mijn eigen wereldje. Ik schreef over thema’s waar ik zelf als kind mee worstelde (hoewel ik dat tijdens het schrijven niet altijd besefte).  En toen deed ik een stoere uitspraak: ‘Als ik tien verhalen geschreven heb, geef ik ze uit!’  Wat later had ik er tien.
Ik had ze kunnen laten liggen, in een schuif van mijn bureau, maar koos ervoor om ze te delen en me niet langer af te vragen of ze wel ‘goed genoeg’ zijn.  Eigenlijk doet dat er niet toe.  Ze zijn geschreven vanuit mijn hart en bedoeld voor elk zieltje, jong en minder jong, dat ik ermee mag aanraken.  Omdat ik niet meer wil stilzitten en zwijgen, maar uitdragen wat ik graag wil doen: entertainen, mensen verbinden en raken op zoveel mogelijk manieren.  En anderen aanzetten om hetzelfde te doen.